Sameiningin - 01.02.1918, Side 11

3G1
hlut öðrum fremur, þá er það trú, djúp, hughrífandi, stað-
föst trú. Einn af okkar merkustu vísindamönnum, þeim er
lúterska trú játa, maður, sem skaraði fram úr öllum vísinda-
kennurum landsins í fiskafræði (vér eigum við dr. Lindahl
prófessor, fyrrum kennara við Augustana College), sagði
eitt sinn við oss, að þegar hann færi til kirkju, þá væri sér
ekkert um þann kennimann gefið, sem teldi það aðal-verk
sitt að sanna kristindóminn; ekki heldur um þann, sem full-
ur væri af óheilum fjálgleika. Sem áheyranda væri sér
# þörf á kennimanni með ósvikið erindi, manni, sem sjálfur
tryði kenning sinni. “Lang-bezta og kröftugasta trúvömin
í stól”, sagði hann, “er trúin sjálf, hjá þeim, sem orðið
flytur”.
Svipað vottorð um hinn sannfæranda kraft trúarinnar
hjá kristnum ræðumanni kemur frá únítara-presti, sem um
langa hríð hafði úr ræðustól sínum boðað skynsemskuna
lystarlausum og sí-fækkandi hóp af áheyrendum. Enginn
gat verið fjarlægari kreddum Sunday’s, sem eru grófgerðar
og tíðum fráfælandi, heldur en þessi maður var. En eftir
að hafa hlustað á hann nokkrum sinnum, þegar honum
tókst bezt upp, þá fékk maður þessi djúpa virðing, ekki fyrir
kreddum vakningamannsins eða leikaraskap, heldur fyrir
sannfæring hans og trú á erindinu, sem hann flutti. Hún
var svo ólík fálmi sjálfs hans, í efa-þokunni, tilraunum hans
til að sannfæra sjálfan sig og aðra um þau atriði, sem sönn
gæti verið. “Eg trúi ekki hundraðasta partinum af guð-
fræði ‘Billa’,” sagði hann, “en það sem hreif mig var sann-
færingin, isem manngildi hans hvílir á. Eg hefi síðan kom-
ist í skilning um það, að eg trúi eftir alt saman kjarna-
atriðunum í því, sem hann kennir — að syndin er banvæn
sálum manna, og að það er ósegjanlega áríðandi að frelsa
þær frá henni”. það, sem leiddi mann þenna inn á ókunna
stigu í andlegum efnum, var ekki fræðakerfið hjá Sunöay,
heldur trúarkrafturinn á bak við kenninguna. Lotningar-
leysið og grófskuna gat hann fyrirgefið, en það var trúin,
jákvæð og föst, sem hreif hann.
Aflgjafi kennimannsins er trú. Vér höfum talað heil-
mikið um réttlæting af trú á árinu, sem liðið er; en höfum
vér þá við flutning orðsins borið krafti hennar vitni ? pað
er mikilvæg spurning. Hversu hátt er ekki trúin hafin í
nýja testamentimu! Spurningin mikla, sem liggur eins og
rauður þráður í gegn um það ait, er: “Trúir þú?” Hversu
hún var mikluð af frelsaranum! Og áherzlan, sem postul-
arnir lögðu á hana! Hjartaslög hennar má heyra í allri