Sameiningin - 01.02.1918, Blaðsíða 27

377
Sp. Þá stendur þar enn: “Hví skyldi Gu8 reiöast þinni raust
og bánnfæra verk þinna handa?" Hvert er hiö réttasta svar viö
þessu ?
Sv. Þetta er rökstuöning þeirrar aövörunar, sem á undan er
komin og þegar hefir v'eriö skýrð hér að ofan. Hér stendur í nýju
þýöingunni: “Hvers vegna á Guð að reiðast tali þínu og skamma
verk handa þinna ?” Með öðrum oröum: “Hvi viltu með slíku
háttalagi baka þér reiði Guðs og hegningu ?” Það er í garnla testa-
mentinu talin hin mesta náð, ef verk manna hepnast, en aftur á móti
hin stærsta hegning og ógæfa, ef þau mishepnast. ("Sbr. Sálm. 1,
3: 90, 17).
Sp. Þá vil eg biðja um skýringar á nokkrum orðum í bréfi
Páls til Efesusmanna. í fjórða kapítula þess bréfs, tuttugasta og
sjötta versi, standa þessi orð: “Reiðist, en syndgið ekki, sólin gangi
ekki undir yfir yðar reiði”. Hvaða tegund sólar er hér átt við?
Sv. Auðvitað sólina á himnum, hina sýnilegu. Eg sé hér
enga ástæðu til að leggja óeiginlega merkingu í það orð. Málsgrein
þessi er svona í nýju þýðingunni: “Ef þér reiðist, þá syndgið ekki;
sólin má ekki setjast yfir reiði yðar”. Til er réttlát reiði, heilög
þykkjutilfinning út af óguðleik og ranglæti. En reiðin verður að
synd um leið og heift eða biturleikur blandast þar saman við; og
einkum er þykkjan hættuleg ef hún er langrækin. Fyrir því ráð-
leggur postulinn öllum mönnum að geyma ekkert þykkjuefni lengur
í huga sínum en til sólseturs.
Sp. Þá er 27. versið: “Og gefið ekki Djöflinum rúm”. Hvað
þýðir það, að gefa Djöflinum rúm?
Sv. 1 nýju þýðingunni stendur: ‘‘Gefið djöflinum ekkert
færi”. Menn gefa freistaranum höggstað á sér eða færi, þegar þeir
reyna ekki að halda í hemilinn á reiði sinni eða öðruni ástríðum.
Sp. Er ekki hver synd, sem vér drýgjum djöfull, og það, þótt
hún komi aðeins í hugskot vor?
Sv. Öll synd er fjandskapur gegn Guði, en djöful er ekki hægt
að nefna hana, nema í óeiginlegri merking.
Sp. En er Djöfullinn þó ekki faðir hverrar einustu syndar,
sem í hugskoti voru gjörir vart við sig?
Sv. Forfaðir, jú. En ef vér hugsum oss, að allar syndahvatir
hjá öllum mönnurn sé æfinlega beint frá myrkrahöfðingjanum sjálf-
um, þá gjörum vér þann illa anda alstaðar nálægan, eins og Guð.
Freistingarnar koma úr þrem áttum: Frá Djöflinum og liði hans
fjóh. 13, 27: Ef. 6, 12, nýja þýðingin) ; frá heiminum JEf. 2. 2; Jak.
1, 27), og eigin syndaeðli voru, eða “holdinu” ('Jak. 1, 14). Alt
hið illa á auðvitað rót sína að rekja til Djöfulsins — upprunalega —
eins fyrir þessu.
Sp. Elskar nökkur sá maður Guð og guðsdýrkun, sem ekk:
reiðist heitt og sárt í hjarta sínu, ef hann sér eða heyrir helga dóma
Drottins smánaða?
Sz'. Vafalaust ekki. Það er til réttlát reiði, svo sem áður var
sagt.