Sameiningin - 01.12.1909, Qupperneq 32

330
En augun hennar Grétu! þeim gleymi eg aldrei. Þau horfa á mig
meSan eg lifi.
„Eg veit ekki.“
En svo fór þó, að Gréta lét mig ráða. Fyrst íór eg að hugsa
Uin morgunmát, erida haföi eg ekki sjálfr borðað neitt. Eg fór með
Grétu aftr í borðsalinn. Kalt var þar eins og annarsstaðar, en
heitan mat mátti fá, af því eldað vár á gasvél. Augsýnilega þótti
Grétu mikið til borðsalsins koma óg álls útbúnaðar þar. Svo
mikið skraut hafði hún víst aldrei séð. Hún var hálf-feimin, er
þjónninn set'.i stólinn fyrir hana við borðið. Eg sagði þjóninum
fyrir um ])að, sem hann skyldi bera fram, og valdi það af réttum,
sem eg hélt Grétu myndi bezt geöjast aö. Þegar matrinn var kom-
inn á I orðið, bað eg Grétu að gjöra svo vel, og bjóst sjálfr aS bera
mat að murini. Gréta hikaði. Hún hörfSi undrandi á mig. Eg
ítrekaði við hana aS borða, en hún beið samt.
„Á ekki aS lesa?“
Nú var þaS eg, sem varS ráSþrota.
„Mamma sagSi æfinlega aö lesa borSbœn."
„Lestú bœnina, Gréta! eg — eg — get það ekki.“
Undrun skein úr barnsaugunum. En hún beygði höfuS, kross-
lagði hendr og las:
,,Drot:inn guS, himneski faSir! blessa þú oss og þessar gjafjr
þlnar, sem vér þiggjum af mildri gœzku þinni, fyrir Jesúm Krist
vorn drottin. Amen.“
Eg beygði höfuðiS líka, eg veit ekki hvers vegna, og mér fanst
einhver móSa koma fyrir augun, og leit eg því ekki upp eins fljótt
og Gréta. Og mér fannst eg verSa aS líta eitthvað annaS en til
hennar. Mér varð því litið til þjónsins. Var þaS líka móða, sem
hann var aS þurrka af augum sínum? Þaö hefir víst verið kuld-
inn, sem þessi áhrif hefir haft á augun.
ViS Gréta borSuðum nú með góöri lyst. Og við töluðum
margt. Hún sagSi mér frá foreldrum sínum og frænku sinni. Mest
sagði hún mér af mömmu sinni, sem hafSi dáið og sagt henni, aS
guS myndi passa hana, og hún ætlaði til mömmu sinnar, þegar hún
dæi, og þaö yrði undr gaman. Hún spurSi mig, hvert eg ætlaði að
fara, þegar eg dæi, og hvort eg ætti mömmu hjá guði. — Jú, eg
átti líka mömmu hjá guði. En að mér skyldi ekki hafa dottiö þetta
í hug fyrr! Matnma og guö! Eg gat ekki að því gjört, eg varð
aS standa upp og ganga snöggvast út í framstofuna. Mamma og
guð — oft hefi eg hugsaS um það síöan.
Nú vorum viö Gréta búin að borða. Þjónninn kom meS reikn-