Sameiningin - 01.12.1909, Síða 35

333
eftir voru af vistura okkar, hengdum viö á greinarnar. Símriti
minntist þess, aö nokkur kerti voru geymd þar í skúffu, og var
gleöi okkar óviðjafnanleg, þegar við höfðum komið þeim fyrir á
trénu og kveikt á þeim. Ungfrúin fór til Grétu, hafði hana með sér
inn í laugarherbergið og kom með hana þaðan aftr þvegna og prúð-
búna, með liðað hárið, og hvítan silkiklút knýttan um hálsinn. Um
leið bar eg logandi jólatréð fram í salinn, og hefi eg aldrei verið
meir upp með mér á æfi minni. Gréta hrópaði upp yfir sig af gleði
og allt fólkið safnaðist kring um tréð.
Um stund sátum við og horfðum hugfangin á jólatréð. En
allir fundu til þess, að eitthvað yrði að segja eða syngja. Mér datt
ráð í hug.
„Nú ætlar Gréta að standa hjá trénu og lesa fyrir okkr jóla-
sálminn sinn“ — sagði eg.
Gréta var feimin og treg, en þó lét hún tilleiðast. Hún stóð við
tréð og las, og ávallt finnst mér myndin, sem eg af henni geymi frá
þeirri stur.du, vera engils mynd.
„/ Betlehem er barn eitt fœtt.“
Hún settist aftr á kné mér. Allir sátu höggdofa, leiðslu haldnir
og sem í draumi. Hve margar endrminningar hafa rifjazt upp í
hugum vormn veit enginn nema guð. Eg sá tár í mörgu auga.
Sjálfr hafði eg í vetfangi yngzt um fjörutíu ár og var aftr koniinn
heim til mömmu minnar.
„Mamma sagði æfinlega að syngja við jólatré.“
Það var Gréta litla, sem rauf þögnina.
„Heims um ból helg eru jól“ — byrjaði dóttir þingmannsins.
Hinar konurnar tóku undir og smásaman karlmetmirnir líka, einn
eftir annan, unz allir sungu —, ef til vill ekki af list, en af hjarta.
Jafnvel eg söng, söng nieð Grétu í kjöltu minni, söng af öllu hjarta,
og jafn-sæll hefi eg aldrei verið síðan eg var barn heima og trúði á
guð og frelsara minn. Við sungum sálminn upp aftr og aftr, og svo
fleiri sálma, þar til kertin voru útbrunnin á trénu.
Gréta var orðin syfjuð. Eg bjó henni sæng úr loðkápunni minni
á einum bekknum, og lagði hana þar út af. En hún reis upp aftr og
kraup niðr við bekkinn eins og rúm sitt.
„Mamma sagði æfinlega lesa bœnirnar sínar.“
Eg sat og horfði í gaupnir mér. Bœnin endaði með þessum
orðum:
„Guð blessi pabba og frænku og — og — hvað heitir þú?“
„Grímr, Grímr frændi“ — hvíslaði eg.
— „Og Grím frænda, í Jesú nafni. Amen.“
Svo lagðist hún út af og sofnaði.