Íslendingur - 24.08.1955, Blaðsíða 5

MiSvikudagur 24. ágúst 1955
ÍSLENDINGUR
5
bændur á sínum heimilum; þær
örfa þannig öryggistilfinningu
þeirra, og þeir afla heimilinu efna
legra hluta, ekki einungis vegna
þess að það sé skylda þeirra, held
ur af því að þeir vilja það og hafa
ánægju af því.“
Hér mun nú nokkuð djúpt tek-
ið í árinni varðandi amerísku
eiginkonurnar, en þó mun þetta
eiga við nokkurn sannleika að
styðjast.
Eitt af því, er vakti athygli
fréttaritarans var, að meiri rækt
er lögð við fjölskyldulífið í
Evrópu en Ameríku. 011 fjöl-
skyldan fylgist að — jafnvel ungl
ingarnir skemmta sér með for-
eldrum sínum. Faðirinn er hús-
bóndi heimilisins; eiginkonan er
félagi hans, oft félagi, er telur
það viturlegast, að láta lítið á
sér bera; hennar verkahringur er
heimilisstörfin, að skapa ánægju-
legt heimilislíf, ala upp börnin og
tryggja hamingju bónda síns.
Þetta er hennar köllun og hún er
stolt af því.
Blaðakonan átti fund með
brezkum og amerískum konum,
til að ræða þetta mál. „Ég held,
að mismunurinn milli okkar sé
aðallega fólginn í því hvernig við
komum fram við eiginmenn okk-
ar,“ sagði ung ensk kona. Það
stafar e. t. v. af uppeldi okkar.
Ég vandist því, að þegar faðir
minn kom heim úr vinnu, drukk-
um við öll te saman; síðan fór
hann út að hitta kunningja sína;
á meðan var móðir mín heima,
og háttaði okkur. Siðan snæddu
þau foreldrar mínir kvöldverð
saman. Þannig er ég líka. Við
hjónin gjörum margt fleira sam-
eiginlega heldur en foreldrar
mínir, en samt finnst mér, að
hann eigi rétt til þess að vera með
kunningjum sínum að dagsverki
loknu, ef hann æskir þess; hann
ætti ekki að þurfa að gera snún-
inga á heimilinu eða koma börn-
unum í rúmið; honum ætti að
veitast tími til sinna eigin
skemmtistunda! “
„Ég veit vel, hvað þú átt við,“
sagði ung amerísk kona, „þess
vegna gef ég líka Harry eitt kvöld
í viku til að fara út sér til skemmt
unar.“
„Það er nú einmitt þetta,“
svaraði enska konan. „Þú gejur
honum útikvöld; mér myndi ekki
finnast að það væri rnitt að gefa.
Maðurinn minn á það sjálfur, ef
hann vill veita sér það — þó ég
verði að segja, að hann noti sér
það sjaldan.“
„Annað þessu viðvíkjandi er
þetta,“ sagði önnur ensk kona,
„þið amerísku konurnar viljið að
eiginmenn ykkar séu alltaf með
ykkur, eða ef þeir fara út, þá vilj -
ið þið fara með þeim. En þegar
enska stúlkan giftist, þá gerir hún
ráð fyrir að verá héimá hjá börn-
unum og leysa af hendi þau störf,
sem þurfa að gerast jnnanhúss.
Það er hlutverk mannsins að sjá
fyrir konu sinni, börnum og
heimilinu; hennar hlutverk er að
vera þar og láta honum í té það,
sem hann þarfnast. Ég skoða það
svo, að konan ætti að gegna s.'nu
starfi, ef hún vill að hann leysi
af hendi sitt hlutverk.“
Eg er stjórnsamur
lögreglnþjónn
Ég telst til þeirra lögreglu- ■ um eftir að slysið vildi til. Það
þjóna, sem mörgum mönnum kom í minn hlut að opna bíl-
geðjast illa að. Ég er stjórnsam- dyrnar og draga ungu hjónin út.
ur og harður. Hvers vegna? Það En þau höfðu setið í framsætinu.
er vegna þess að ég hefi séð svo Þau voru bæði dáin og voðaleg á
margt hryllilegt, sem menn, er
stýra bíl, hafa valdið. Ef ég krefst
þess að þér nemið slaðar á þjóð-
veginum, læt ég mér ekki nægja draga hinn eyðilagða bíl burt,
að líta.
Þegar sjúkrabíllinn, sem sótti
líkin, var farinn, og búið var að
að áminna yður. Hvers vegna?
Vegna þess að því meinlausari
sem ég er við yður, því meiri á-
stæða er til að álíta, að þér drep-
ið yður á of hröðum akstri.
Ég stöðvaði dönju. Hún ók með
yfir 100 kílómetra
vegamót. Ég setti
þriðja gír og náði henni ekki fyrr
en að tíu mínútum liðnum.
Þetta var yndisleg ungfrú á
bezta aldri. Hún brosti til mín og
sagði: „0, ég ók að líkindum of
hratt, hr. eftirlitsmaður.“
„Þér ókuð með yfir 100 kíló-
rnelra hraða yfir vegamót,“ svar-
aði ég. Það er of hraður akstur.
Álítið þér það ekki of hratt ek-
ið?“
„Nú — já. En þér þurfið ekki
að koma fram eins og ég væri
ræningi, og hefði rænt þjóðbank-
ann,“ sagði hún og sendi mér
nýtt perlubros.
Ég tók upp minnisbókina mína.
„0-nei,“ sagði hún. „Yður er
ekki alvara. Látið mig sleppa í
þetta sinn.“
„Kæra frú. Það þýðir ekkert að
biðja um vægð.“
Hún mælti: „Er það nauðsyn-
legt að vera svona harður? Ég á-
leit að umferðalögregluþjónarnir
væri svo prýðilegir menn.“
„Það má vel vera, frú. En ég er
stjórnsamur laganna þjónn. Ég
bíla til þess að flytja drengina í
sj úkrahús.
Ég var með við að lyfta vesa-
lings drengjunum upp á börurn-
ar þetta kvöld. Á eftir tók ég
slysavaldinn í mína bifreið. Hann
var einn af þekktustu mönnum
héraðsins, en hafði fengið tveim
glösum of mikið. Hann var ölvað-
ur og óstyrkur á fótum. Vitnis-
burður minn hafði þau áhrif, að
maðurinn var dæmdur í eins árs
fangelsi. En af því læknuðust ekki
handleggja-, fótleggja- og höfuð
kúpubrot drengjanna.
Þér viljið gjarnan fá skýringu
á því, hvers vegna ég brosi ekki
og líti vingjarnlega á þá, sem ég
á í höggi við.
Ég vildi óska, að þér hefðuð
verið með mér, er ég fyrir
fór ég til heimilis ungu hjónanna.
Barnagætirinn opnaði húsið. Á
efri hæðinni svaf tveggja ára
barn, sem hjónin höfðu átt. Ég'skömmu var kallaður til slysa-
dró ábreiðuna upp að höfði litlu staðar nokkurs. Hjón og fjögur
börn þeirra voru á ferðalagi í bíl.
Bíllinn missti vind úr einni slöng
unni. Maðurinn ók út á hægri
stúlkunnar, settist hjá henni og
hraða yfir j sat þar þangað til ég hafði náð
minn bíl í valdi yfir tilfinningum mínum.
Þá varð ég að fara til sjúkra- ^ vegarbrúnina og fór að skipta um
hássins og yfirheyra dömuna, sem hjól. Dóttir hans, sextán ára,
olli slysinu. Hún var grátandi. hjálpaði föður sínum.
Hún var nýbúin að frétta, að ann-
að barnið hennar var dáið. Hún
Skyndiiega kom bíll með ofsa-
hraða eftir veginum. Hraðinn
hafði drepið tvær saklausar mun ekki hafa verið innan við
manneskjur og gert börn þeirra 130 km. á klukkustund. Bíllinn
foreldralaus. Viljið þér, frú, að rakst á manninn og dóttur hans sem komið er.
ina, sem ég hef með mér og skrá-
setji ökuníðinga, kemur yður
ekki að gagni að koma með langa
skýringu og brosa til mín. Þér
þurfið ekki að búast við að ég
brosi á móti yður. Það get ég
ekki. Ég hefi séð of mörg hrylli-
leg bílslys til þess að geta brosað
í sambandi við þau. Ef til vill á-
lílið þér, að ég sé of stjórnsamur
og harður, og þér eigið að hafa
ráð yfir lifi yðar og limum, án í-
hlutunar annarra. Þér þykist
máske hafa leyfi til þess að stofna
lífi yðar og annarra í hættu.
Nei. Svo er ekki. Mér er það
kunnugt. Þér hafið ekkert leyfi til
þess að gera leik til að drepa yð-
ur og aðra samferðamenn yðar á
lífsleiðinni. Mikill hluti allra bíl-
slysa á rót sína að rekja til ölv-
unar, kæruleysis og ímyndaðrar
ánægju af hröðum akstri og óvit-
urlegum. Þegar menn eru farnir
að leika sér að hæltunum, er voð-
inn vís. Bílar eru ekki ætlaðir til
þess að verða morðtæki. En það
verða þeir undir stjórn fjöl-
margra manna, þ. e. kærulausra
og sarjivizkulítilla manna. Refs-
ingar fyrir limlestingar og mann-
dráp af völdum ökuníðinga eru
alltof vægar. Þess vegna er komið
ég láti yður fara, án þess að
skrifa brot yðar og láta yður
bæta fyrir það?
Ég hefi verið umferðalög-
regluþjónn í ellefu ár, og orðið
vitni að mörgum óttalegum slys-
um, er menn valda með of hröð-
um akstri. Þessir menn eru yfir-
leitt ágætismenn, sem ekki kemur
til hugar að fremja afbrot. En á
vegum úti, á þessari asfaltræmu,
þar sem ég er að störfum, breyt-
ast margir þessara manna og
fremja morð, svo að segja að
gamni sínu. Það er vonlaust að
gera þeim þetta skiljanlegt, fyrr
en það er orðið of 6eint.
Fyrir tveim dögum stöðvaði ég
mann, sem ók stórum, nýjum bíl,
og dró þau eða ýtti um fimmtíu
metra eftir veginum.
Það kom í minn hlut að ljós-
mynda líkin.
Kviður stúlkunnar var upprif-
inn og höfuð mannsins molað.
Hinn kærulausi bílstjóri hafði
setið allt kvöldið í knæpu, og var
því undir áhrifum víns. Hann var
dæmdur í nokkurra mánaða fang-
elsi!
En hvað er að segja um ekkj-
una með þrjú börn? Þeirra dóm-
ur var ævilangur.
Margt manna álítur hættuna
dýrðlegt gaman. En það er gam-
an fyrir vitfirringa. Með annað
augað á speglinum hyggst öku-
maðurinn fara á bak við um-
Jóh. Scheving þýddi.
Hann ók með hér um bil 120 km. ] ferðalögregluna. Sé hann tekinn,
mun segja yður, hvers vegna ég hraða á klukkustund. Konuna býst hann við að lögregluþj ónn-
er harður viðureignar. Það er^hafði hann við hlið sér og þrjú
vegna þess að ég hefi séð svo ^ lítil börn í aftursætinu. Ég sagði
mörg óþörf bílslys. Ég skal segja við manninn: „í svo mikilli um-
yður, hvað skeði á vegamótunum, ■ ferð og hér er, ættuð þér að
er þér ókuð yfir, fyrir fjórtán dög hugsa um líf barnanna yðar, þótt
um, um kvöld, sem var líkt og1 auðséð sé, að yður stendur á
þetta. Ung hjón voru á leið í mið-1 sama um yðar líf.“ „Vel mælt,“
degisverðarboð hjá vinum sínum.
Eftir einum hliðarveginum kom
dama á yðar aldri akandi í bíl.
Hún hafði tvö lítil börn í aftur-
sælinu. Hún ók alltof hratt — al-
veg eins og þér. Á miðjum vega-
mótunum ók hún inn í bíl ungu
hjónanna.
Ég kom á staðinn tveim mínút-
Þessi hugsunarháttur er einnig
ríkjandi meðal kvenna á megin-
landi Evrópu. Það er þessi hugs-
unarháttur, sem laðar amerísku
hermennina að Evrópukonunum
— að hjónin skipti með sér á-
byrgðarskyldunum, að lijóna-
bandið sé nokkurskonar félags-
skapur, er báðir aðiljar vinni
jafnt að, hvor á sinn hátt, þannig
að það verði sem fullkomnast og
ánægj ulegast.
(Lögberg 7. júlí).
sagði hann. „Skrifið mig í bók
yðar, og gætið að yður sjálfum.
Vilji ég láta börnin mín missa líf-
ið, er það á mína ábyrgð.“
Þykir yður þetta kuldalegt? En
hvað er þetta hjá því, sem sumir
bílstjórnendur segja við mig, eða
hafa sagt. Marga þessa ósvífnu
menn hefi ég orðið að losa úr
samanbeygluðum bílum þeirra
með brotinn eða marinn brjóst-
kassa, brotna útlimi og andlit,
sem er eins og klessa á að líta.
Ég man enn kvöldið, er hópur
drengja hafði fengið leyfi til þess
að sitja á uppskeruvagni.
Vagninn skrölti í hægðum sín-
um eftir veginum með tvö ljósker
dinglandi aftan á sér. Sterkur bíll
kom á mikilli ferð og ók á upp-
skeruvagninn, og slöngvuðust
drengirnir liingað og þangað út
um allan veginn.
Það þurfti að fá 5—6 sjúkra-
Bflndarihin ojnemo
inn taki mjúkum höndum á þessu
„gamni“. Ef hann gerir það ekki,
er hann lélegur sportmaður og ó-
þjáll.
En að ryðja sér braut inn í
rústirnar af bíl til þess að losa
kvenmann með opið höfuðkúpu-
brot og brotna mjaðmargrind —
er ekki gaman.
Að liorfa á mann brenna til
bana í bíl, æpandi á hjálp, sem
ég get ekki veitt honum, vegna
þess að bíldyrnar eru klemmdar
aftur, er ekki gaman. Dáið barn,
sem liggur í grasinu 50—60 m.
frá árekstrarstað bílanna, sem
koninir eru í klessu, er ekki gam-
an að horfa á.
Ég hefi heyrt vörubílstjóra
öskra af sársauka á meðan menn
hafa unnið með „skurðbrennur-
um“ að því að losa hann. Það var
ekki gaman.
Ég hefi vakið unga konu um
miðja nótt til. þess að tilkynna
henni það, að maður hennar hafi
andazt vegna bílslyss. Það var
ekki gaman.
Þetta er ekki gaman. Ég full-
vissa yður um það.
Þótt ég skrifi nafn yðar í bók-
WASHINGTON 14. ágúst. —
Utflytjendur, sem selja vörur til
Bandaríkjanna, þurfa ekki lengur
að fá ræðismannsvottorð yfir vör-
ur, sem flytja á til Bandaríkjanna,
og gengur þetta nýja fyrirkomu-
lag í gildi hinn 1. október næst-
komandi.
Er tollstjóri Bandaríkjanna
Ralph Kelly gaf út tilkynningu
um þetta, sagði hann meðal ann-
ars, að afnám þessara vottorða
mundi stuðla enn frekar að áætl-
un Eisenhowers forseta, um að
afnema sem flestar hömlur á við-
skiptum þjóða í millum.
Gert er ráð fyrir að afnám þess-
arra vottorða muni létta störf toll-
þjóna og útflytjenda að miklum
mun, og eftir 1. október þurfa út-
flytjendur ekki lengur að borga
það gjald, sem áður var krafizt
fyrir hvert vottorð og nam 2,50
dollurum.
Gefin verða út ný eyðublöð,
sem nota á við sendingu útflutn-
ingsvara til Bandaríkjanna, en
þangað til þau eru tilbúin, verða
sömu eyðublöðin og áður notuð
til útfyllingar við sendingar var-
anna. Hins vegar mun áritun
ræðismanns á þeim óþörf, eins og
að ofan getur.
Plast regnhettur
Plast blómapottahlífar
JBckaver^luJt
Mmmmssm
Auglýsið í íslendingi.