Íslendingur - 31.05.1950, Blaðsíða 4

4
ÍSLENDINGUR
Miðvikudaginn 31. maí 1950
Nr. 15/1950
Tl LKYN NING
Innflutnings- og gjaldeyrisdeild Fjárhagsráðs hefir ákveðið
eftirfarandi hámarksverð á brauðum:
Án söluskatts: Með söluskatti:
Franskbrauð 500 gr .. kr. 2.28 kr. 2.35
Heilhveitibrauð 500 gr, ... .. — 2.28 — 2.35
Vínarbrauð pr. stk 0.58 — 0.60
Kringlur pr. kg 5.821/2 — 6.00
Tvíbökur pr. kg 10.191/2 — 10.50
Séu nefnd brauð bökuð með annarri þyngd en að ofan greinir,
skulu þau verðlögð í hlutfalli við ofangreint verð.
Á þeim stöðum, þar sem brauðgerðir eru ekki starfandi, má
bæta sannanlegum flutningskostnaði við hámarksverðið.
Ef-kringlur eru seldar í stykkjatali, er óheimilt að selja þær
hærra verði en sem svara kr. 6.00 pr. kg.
Ákvæði tilkynningar þessarar koma til framkvæmda frá og
með 24. maí 1950.
Reykjavík, 24. maí 1950.
VerSIagsstjórinn.
Nr. 16/1950
TILKYNNING
Innflutnings- og gjaldeyrisdeild Fjárhagsráðs hefir ákveðið,
að auglýsing Viðskiptaráðs, dags. 30. júní 1944, um verðlag á
veitingum, skuli úr gildi fallin.
Tilkynning, dags. 7. apríl 1949, um verð á fögtu fæði, gildir
þó áfram.
Reykjavík, 24. maí 1950.
VerSIagsstjórinn.
KGnnaramót
á Akureyri
Samband norðlenzkra bama-
kc-nnara og námsstjórinn á Norð-
urlandi gangast fyrir kennara-
móti á Akureyri dagana 4. — 11.
júní n. k. Verður mót þetta sótt
af kennurum úr Skagafirði, Eyja-
firði og Þingeyjarsýslum. Eiín-
borg Aðalbjarnardóttir kennir
þar föndur, Jónas B. Jónsson,
íræðslufulltrúi, leiðbeinir við
reikningskennslu og vinnubókar-
gerð og Jón J. Þorsteinsson hef-
ir sýnikennslu í lestri.
Á kvöldin verða flutt nokkur
erindi í barnaskólanum, og er
bæjarbúúm heimill aðgangur að
i þeim meðan húsrúm leyfir. Þau
trindi flytja Dr. Matthías Jónas-
son, séra Jakob Kristinsson og
Kalldór Halldórsson, mennta-
skólakennari. Vierður uppi aug-
lýsing í Blómabúð K.E.A. meðan
mótið stendur, þar sem hægt
verður að sjá daglega efni erind-
anna, og hvler flytur þau.
Aðrir sem flytja erindi á mót-
inu verða: Helgi Llíasson,
fræðslumálastjóri, Snorri Sigfús-
son, Hannes J. Magnússon og
Sigurður Gunnarsson.
Á mótinu verður aðalfundur
sambaiidsins, og þar rædd ýmiss
skóla- og uppeldismál.
Kennaramótið verður sett í
barnaskólanum sunnudaginn 4,
júní kl. 2 e.h.
LEREFTSTUSKUR
kaupum vií hæsta verði.
Prentsmiðja
Björns Jónssonar h'*
Bólusetning
gegn bólusólt fer fram í Barnaskóla Akureyrar fimmtu-
daginn 1. júní 1950 kl. 2 e. h.
Til frumbólusetningar
mæli börn 2 ára og eldri, sem ekki hafa verið bólusett
áður með fullum árangri eða 3var án árangurs.
Til endurbólusetningar
mæti börn á aldrinum 12—14 ára, sem ekki liafa verið
endurbólusett með fullum árangri eða endurbólusett 3var
án árangurs.
Börn úr bænum innan sundlaugar mæti milli kl. 2—3% og börn
norðan sundlaugar mæti milli kl. 3J4—5 e. h.
Héraðslæknirirtn.
Gerist áskrifentiur að ísiendingi.
T5LKYNNSNG
um sölu hlutabréfa
ÚTGERÐARFÉLAG AKUREYRINGA h. f.
hefir ókveðið að auka hlutafé sitt um eina miljón
krónur. — Hlutafjór söfnun er hafin. — Áríðandi
er, að þeir sem ætla að skrifa sig fyrir hlutum, geri
það sem allra fyrst. — Áskriftalisti liggur frammi
ó skrifstofu félagsins í Túngötu 6.
Stjórnin.
GREIPAR GLEYMSKUNNAR
mögulegra spurninga og ég má ekki segja það, að þið
séuð hjón.“
„Nei, ekki ennþá.“
„Jæja, en ég ætla nú samt að gera það, herra Gil-
bert. Ef þú segir vesalings ungu konunni þinni það
ekki sjálfur, þá skal ég gera það. Eg skal segja henni,
hvernig þú færðir hana heim til þín og fékkst mig til
þess að annast hana, hvernig þú annaðist hana og vékst
ekki frá henni allan liðlangan daginr, hvernig þú lok-
aðir þig inni hennar vegna og hitlir aldrei þína gömlu
vini. Já, herra Gilbert, ég ætla að segja henni allt sam-
an og ég skal segja henni frá því, er þú komst inn til
hennar og kysstir hana áður en þú lagðir af stað í
þessa heimskulegu ferð, hvert sem þú fórst. Þá mun
hún vissulega þegar minnast alls.“
„Eg skipa þér að segja ekki neitt.“
„Eg hefi hlýtt allt of mörgum fyrirskipunum frá
þér, herra Gilbert, til þess að gera mér hugarangur út
af því að brjóta þessa þín vegna. Ég ætla að gera það
og taka afleiðingunum.“
Mér var ljóst, að ef Priscilla gæfi skýringuna, þá
missti ég að verulegu leyti ánægjuna af því, og auk
þess myndi þá vanta í hana ýmislegt það, sem var
nauðsynlegt til þess að hún hefði hin réltu áhrif. Eg
varð því að koma í veg fyrir, að hún framkvæmdi hót-
un sína. Þar sem ég vissi af gamalli reynzlu, að þótt
þessi gamla góða kona yrði ekki neydd til neins, þá
beita blíðmælum. Ég sagði því í bænarrómi:
„Þú gerir það ekki af ég sárbæni þig, gamla vina
mín. Þér þykir alltof vænt um mig til þess að brjóta
í bág við óskir mínar.“
Priscilla gat ekki staðist þessa bæn, en hún sárbændi
mig að láta Pauline vita allt hið rétta við fyrsta tæki-
var hægt að vinna hana með góðu. Ég varð því að
færi.
„Og vertu ekki alltof viss um það, herra Gilbert,“
sagði hún að lokum, „hvað hún man og hvað ekki.
Stundum finnst mér að hún viti töluvert meira, en þú
gerir ráð fyrir.
Síðan fór hún inn, en ég hélt áfram göngu minni og
hugleiddi síðustu orð Pauline.
„Hvort verður betra fyrir mig — og fyrir þig?“
hafði hún spurt. Hversu mikið mundi hún, og hvað var
henni ennþá gleymt? Hafði ekki hringurinn á hendi
hennar þegar sýnt henni að hún væri konan mín?
Þótt hún myndi ekkert eftir okkar einkennilegu skyndi-
giftingu og sambúð okkar á eftir, þá var henni nú
kunnugt, að er hinu gleymda tímabili ævi hennar lauk,
þá var hún í forsjá minni, að mér var fyllilega kúnn-
ugt um hin hörmulegu ævilok bróður hennar, og að
ég var nú kominn heim úr mjög langri ferð, sem ég
hafði farið til þess að fá að vita allan sannleikann.
Þótt hún myndi ekki allt saman, þá hlaut hún nú að
vita sannleikann. • Þar sem hún bar alltaf giftingar-
hringinn, þá sýndi það að hún andmælti ekki þeirri
staðreynd, að hún væri gift, hvernig svo sem það hefði
atvikast. En hverjum gat hún verið gift nema mér?
Ég þóttist af þessu fullviss um það, að hún hefði nú
komizt að hinni réttu niðurstöðu, og nú værí kominn
tímftil þess fyrir mig að komast að því, hvort vitneskja
hennar færði mér sorg eða hamingju.
A morgun ætlaði ég að segja henni allt saman. Eg
ætlaði að segja henni, hve einkennilega líf okkar tengd-
ust. Eg ætlaði að biðja um ást hennar ákafar og inni-
legar en nokkur maður hefði áður gert. Ég ætlaði að
segja henni, hvernig ég hefði alsaklaus komið Ceneri
að góðu liði í ráðagerðum hans, og að ekki væri hægt
að ásaka mig fyrir að ganga að eiga hana, þegar sálar-
ástand hennar var þannig, að hún gat ekki andmælt.
Hún skyldi fá að vita þetta allt saman, og síðan átti
hún að kveða upp sinn dóm yfir mér.
Ég ætlaði ekki á nokkurn hátt að notfæra mér það,
að hún var að lögum eiginkona mín. Að svo miklu
leyti, sem í mínu valdi stóð, þá skyldi hún vera frjáls.
Ekkert átti að binda okkur nema ástin ein. Ef hún
hefði enga ást að gefa mér, þá skyldi ég slíta mig frá
henni og ef hún óskaði þess, þá ætlaði ég að rannsaka,
hvort ekki væri hægt að ógilda giftinguna, en hvert
sem hún kysi að verða áfram eiginkona mín að nafn-
inu til, að verða raunverulega eiginkona mín, eða að
slíta öll tengsl milli okkar, þá ætlaði ég að sjá fyrir
henni í framtíðinni með eða án vitundar hennar. Um
þetta leyti á morgun myndi ég vita örlög mín.
Þar sem ég hafði ákveðið þetta, þá hefði ég átt að
fara að sofa, en ég var alls ekki í skapi til þess. Hvað
eftir annað rifjaði ég upp fyrir mér síðustu orð henn-
ar og byrjaði að vega þau milli vonar og ótta, mér til
sárrar sálarkvalar. Hvers vegna hafði Pauline ekki
spurt mig, ef hana grunaði hið rétta? Hvernig gat hún
verið þannig tímunum saman í félagsskap mínum, vit-
andi það, að hún væri konan mín, án þess að.spyrja
um, hvernig hún hefði orðið það? Þýddu síðustu orð
hennar það, að hún óttaðist það, sem hún hafði upp-
götvað? Óskaði hún frelsis og áframhaldandi óminn-
is? Þannig spurði ég sjálfan mig í sífellu, þar til ég
var orðinn harla örvæntingarfullur.
Margur maðurinn hefir vafalaust verið harla aum-