Íslendingur - 26.08.1981, Blaðsíða 5

„Aldrei að gera
mistök í fram-
ieiðslu eða
selja lélega vöru“
Spjallað við Hjört Fjeldsted
í Skipaþjónustunni
Hjörtur á skrifstofunni.
”Hér er mjög hrein verkaskipt-
ing í fyrirtækinu: Matthías
Eiðsson, sem er hluthafi, sér um
verkstæðið, Sverrir Valdimars-
son hefur umsjón með verslun-
inni en ég hef áhyggjurnar,“
segir Hjörtur Fjeldsted í Skipa-
þjónustunni þegar við litum við
hjá honum á dögunum, „og við
reynum að þvælast sem minnst
hver fyrir öðrum. Segja má að
fyrirtækið hafi byrjað starf-
semi sína um 1964 og var þá
aðeins sem aukavinna, en það er
síðan skrásett 1967 og rekið
sem einkafyrirtæki til 1976 en
þá er því breytt í hlutafélag.
Við byrjuðum í Gránufélags-
götu 49, fluttum síðan í gömlu
„Verslun Eyjafjörður“ en nú-
verandi húsnæði við Tryggva-
braut 10 var keypt fyrir fjórum
árum. Hér var áður trésmíða-
verkstæði og þurfti að bylta öllu
við áður en húsið komst í nú-
verandi horf. ”
1—————^
@Q3 ef
lækkar
skóli. Nemendur þeirrá eru á
aldrinum I 1-19 ára. Ein konan
kennir tónlist.
Jú, þau vissu ýmislegt um
fsland, höl'du lcsið sér til og
séð kynningarþætti ísjónvarp-
inu. Veðrið var heldur betra en
þau bjuggust við og dvölin í
Reynihlíð mjög ánægjuleg.
maturinn' góður og viðmót
fólksins þægilegt.
Ætlaði þctta lölk að koma
aftur? Já, að vísu, en ekki
nema verðbólgan og dýrtíðin
hjaðnaði. Enskir kennarar
höfðu ekki efni á þessu nema
örl'áum sinnum. Ásamt Jeans
Davics frá Shrewsbury biðja
að heilsa lesendum ÍSLEND-
INGS Teresa Mercer frá
Kettering og hjónin Dympna
og.John Young frá London.

Verksvið Skipaþjónust-
unnar?
Það er þríþætt eins og kom
raunarfram hér áðan. EJpphaf-
lega var aðeins um veiðarfæra-
verkstæði að ræða og þá var
búið til og selt allt sem til-
heyrði togveiðarfærum nema
net;
Árið 1967 er síðan heild-
verslun komið á laggirnar og
innflutningur hafinn fyrir okk-
ur og aðra á vírum og öðru því
sem þarf til togveiðarfæra.
Þriðji þátturinn bættist svo
við þegar flutt var í þetta hús-
næði en þá hófst hér verslunar-
rekstur.
Auka- aukavinna
Þessi rekstur hófst í raun-
inni með þeim hætti að ég fór
að byggja í sínum tíma eins og
títt er um unga og bjartsýna
menn og vann þá dagvinnu og
yfirvinnu hjá Nótastöðinni og
konan vann líka úti. Hún vann
sem sagt fyrir heimilinu en ég
fyrir skuldunum og dugði þó
ekki til þannig að fleira þurfti
að koma til og þannig varð
fyrsti vísir fyrirtækisins til sem
eins konar auka- aukavinna.
Of snemma á ferðinni
Þess má hins vegar geta að
ég hafði meðan ég var til sjós
kynnst flottrollinu af því sem
ég sá til erlendra skipa sem
notuðu slík veiðarfæri og síðar
fór ég til Þýskalands til að
kynna mér þessi mál nánar.
Það reyndist hins vegar eins
konar tímaskekkja þar sem ég
var greinilega of snemma á
ferðinni. Þetta var á síldar-
árunum og allar hugsanir
manna beindust að þeim veið-
um. Við áttum heldur ekki þá
nein skip sem gátu notað flot-
troll.
Það er ekki fyrr en skut-
togararnir fara að koma til
landsins sem fyrirtækið fær á
sig þá mynd sem nú er.
Þó höfðum við sett upp eitt
flottroll á Nótastöðinni sem
notað var á Siglfirðingi og varð
af því misjafn árangur og til-
raunin tæpast marktæk. Það
troll fór síðar um borð í Árna
Friðriksson og notað þar til
tilrauna undir stjórn Guðna
Þorsteinssonar, fiskifræðings,
en hann hefur veiðarfæragerð
sem sérgrein og ég fullyrði að
hann er sá maður sem besta
þekkingu hefur á slíkum mál-
um hérlendis bæði af eigin
reynslu og námi.
Getum aukið fjölbreytni
hér heima
Fyrsta stóra verkefnið sem
við fengum var þegar boðin
voru út veiðarfæri í Bjarna
Sæmundsson og við gerðum
tilboð í þann hluta verksins
sem við réðum við og fengum
verkefnið. Og þótt við vnnum
verkið hér heima og sendum
síðan til Þýskalands var okkar
tilboð 12% lægra en lægsta til-
boðið sem kom frá Þjóðverj-
unum.
Flottrollshlerarnir voru
smíðaðir hér í Slippstöðinni
eftir vinnuteikningum frá
þýsku hafrannsóknarstofnun-
inni og þótti þjóðverjum kyn-
legt að sjá framleiðslu sem þeir
höfðu sérhæft sig í flutta frá
íslandi en vinna Slippstöðvar-
innar á þessum hlerum vakti
verðskuldaða athygli.
Það er raunar grátlegt til
þess að vita að sennilega er um
90% þeirra hlera sem nú eru
notaðir hér innfluttir og sýnir
Sýnishorn framleiðslunnar.
glögglega að ekki eru öll tæki-
færi nýtt til aukinnar fjöl-
breytni í framleiðslu innan-
lands. Nú eru þó tvö fyrirtæki
á Akureyri sem framleiða fyrir
Fiskiðnaðinn vörur sem eru
fyllilega sambærilegar við það
besta sem annars staðar gerist
en það er „Oddi“ sem fram-
leiðir bobbinga og „Plast-
einangrun“ sem framleiðir
trollkúlur og hringi á þorska-
net. Þessi fyrirtæki eru ein
sönnun þess að við getum gert
þetta allt sjálf og staðist allan
samanburð.
Vitlaus vaxtapólitík
Meginstarfið fer fram á
verkstæðinu að fylla upp í það
sem úr sér gengur á skipunum.
Þar vinna nú 2-3 menn þau
störf sem 7-8 þurfti áður til að
vinna áður en aukin hagræðing
og tækjabúnaður kom til. Við-
skiptasvæðið er um allt Norð;
urland og austur á firði. I
versluninni er síðan einn mað-
ur og konan mín Guðrún Sig-
urðardóttir er mér síðan til að-
stoðar hér á skrifstofunni. Það
hefur verið mér mikill styrkur
að ég hefi notið hollra ráða og
aðstoðar góðra manna við að
koma þessu á laggirnar og vil
ég þar sérstaklega nefna til
Othar Ellingsen en hann reynd
ist afar hjálplegur og ráðholl-
ur þegar til hans hefur verið
leitað en frá honum er komið
„mottoið": „Aldrei að gera
mistök í framleiðslu eða selja
lélega vöru“. Að þessu er
stefnt.
Hins vegar er stærð þessa
fyrirtækis dálítið vandræðaleg
þar sem við höfum alla aðstöðu
á að auka framleiðsluna veru-
lega og markaður er fyrir hendi
en við höfum hins vegar ekki
efni á að færa út kvíarnar þar
sem við höfum ekki í það eigið
fé. Lántökur á hinn bóginn
orðnar svo dýrar og vaxta-
pólitikin vitlaus að ekki verð-
ur fyrirtæki byggt upp með
þeim hætti.
Hér þyrfti ekki að bæta við
nema tveim til þrem mönnum
til að auka afköstin um helm-
ing en það yrði svo kostnað-
arsamt að ekki er vit í að
reyna,“ segir Hjörtur Fjeld-
sted, oft kenndur við Stóru-
Velli, að lokum.
Sverrir ásamt viðskiptavini í verslun.
Mynd: Kr. G. Jóh.
ÍSLENDINGUR - 5