Faxi - 01.10.1960, Blaðsíða 2

122
F A X I
Attræður eljumaður
Einn af eldri samborgurum okkar Kefl-
víkinga, Guðlaugur S. Eyjólfsson húsa-
smiður, verður áttræður nú þann 16. nóv-
ember. Fæddur er hann að Efri-Fljólum
í Leiðvallarhreppi V.-Skaftafellssýslu 16.
nóv. 1880, sonur hjónanna Þorbjargar
Hinriksdóttur og Eyjólfs Eiríkssonar, sem
þar bjuggu um skeið.
Hér í Keflavík hefir Guðlaugur átt
heima síðan 1934 og er hér vellátinn og
vinsæll meðal þeirra, sem hafa honum
kynnst, enda greindur og tillagnagóðúr,
sé til hans leitað. Hann er óáleitinn og
dagfarsprúður mannkostamaður með
heimspekiþróaðar lífsskoðanir, sem mótast
hafa í hörðum skóla lífsins, þar sem hin
góða eðlisgreind hans hefir þjálfast og
þroskast. Gætir þessa oft í spjalli Guð-
laugs við samferðamennina um hin marg-
víslegustu málefni tilverunnar og hins
daglega lífs.
Guðlaugur er nú í ellinni að byggja sér
þriggja hæða stórhýsi við Hafnargötuna
í Keflavík, en þau cru annars orðin býsna
mörg húsin, sem hann hefir byggt sfðan
hann flutti suður, bæði liér í bænum og
í nærliggjandi byggðarlögum. T. d. mun
hann hafa byggt eða staðið að byggingu
hins myndarlega íbúðarhúss Guðmundar
Finnbogasonar í Innri-Njarðvík, og það
iiefir Guðmundur sagt mér, að Guðlaugur
sé einhver sá bezti maður, er hjá sér liafi
unnið.
Núna á dögunum hitti ég Guðlaug að
máli, þar sem hann var við vinnu sína
og lagði fyrir hann nokkrar spurningar í
tilefni þessa merkilega afmælis, sem fram-
undan er. Þegar ég hafði hripað niður það
helzta, er varðar uppruna lians og æsku-
stöðvar, hélt ég áfrarn að spyrja, þrátt fyrir
hógvær mótmæli gamla mannsins:
— Olst þú upp í föðurhúsum ?
— Til tíu ára aldurs átti ég heima á fæð-
ingar- og framfaramál bæjarins. Við þetta
tækifæri var meðfylgjandi mynd tekin af
frú Mörtu og núverandi símastjóra, Jóni
Tómassyni, þar sem segja má að þau tengi
saman gamla og nýja tímann í símamálurn
okkar Suðurnesjamanna. Myndin er tckin
framan við hinar sjálfvirku vélar síma-
stöðvarinnar í Keflavík.
Guðlaugur S. Eyjólfsson.
ingarstað mínum, en fluttist þá austur á
Reyðarfjörð með föður mínum, en hjá
honum taldist ég eiga heima fram yfir
fermingu. Móðir mín dó, þegar ég var
fimm ára og hafði ég því lítið af henni að
segja.
Þegar ég tíu ára kom austur á Rcyðar-
fjörð, réðist ég vikadrengur til hjónanna
á Sléttu, Björns Jónssonar og Siggerðar
Eyjólfsdóttur frá Selárteigi, og var ég hjá
þeim í 2 ár. Þá hafði faðir minn byggt
sér ísl. bæ á Reyðarfirði og þráði ég nú
ákaft að komast heim og fá að stunda þar
sjó, inn við fjarðarbotninn, þar sem fjörð-
urinn var í þá daga hreinasta gullkista,
fullur af þorski og síld. Þessu til staðfest-
ingar get ég sagt þér, að altítt var, að
unglingar og gamalmenni fengju yfir
veturinn á smákænur, þetta 80 og upp i
120 skippund fiskjar.
— Og þú hefir strax fengið leyfið til
vistaskiptanna?
— Já, víst fékk ég það, og fyrsta vetur- *
inn reri ég með bróður mínum af clclri
systkinunum, sem áður var fluttur austur
og stundaði þar sjóinn.
— Hvernig gekk svo fyrsta vertíðin?
— Hún gekls. sæmilega, við fengum um
80 skippund á kænuna, og þannig héldurti
við áfram 2 næstu veturna með all sæmi-
legum árangri og vorum svo við síldveiðar
á sumrum ,en um þessar mundir var
henni bókstaflcga mokað upp.
— Hvernig veidduð þið síldina?
— Það var herpinót, sem sildarútveg-
urinn krafðist. Kastað var til beggja handa
frá miðju nótarinnar og svo dregið til
lands.
— Hvað var svo gert við aflann?
— Verkunaraðferðirnar voru þá svip-
aðar og enn tíðkast, þorskurinn flattur,
saltaður og síðan þurrkaður til útflutn-
ings og einnig var síldin söltuð í tunnur ^
og seld til útlanda.
— Hvernig var verðið?
— Það mátti, teljast gott, enda voru
menn þá ánægðir með það scm fékkst, það
varð að nægja og þýddi lítið að mögla,
enda var afkoma manna yfirleitt sæmileg.
Utlendir menn áttu þá aðal bjargræðis-
tæki þjóðarinnar, svo varla var við betra
að búast.
— Varstu lcngi í útgerð með bróður
þínum ?
— Nei, aðeins þar til ég var fermdur