Straumar - 01.07.1927, Blaðsíða 5

STRAUMÁfi
99
— Fossar honum blóð um brjóst og vanga,
birta’ af honum ljómar vegu langa,
aðalsmark, sem andaus göfgi ber.
Hetja guðs er hafin yfir dauða.
Hjartablóðið: fangamarkið rauða
stendur skýrt, þótt steypist fold í ver.
Eitt er hrós, sem engir timar feyja:
æðstu köllun lifa, starfa, deyja.
4
Björgin háu græðisöldur gnaga,
gnatar jörð, en voldug ríkir saga.
Vestmannaeyjar vitna um blóð og morð.
Stöðugt gegnum öldugnýinn ómar
alvaldsharpan, náð og refsidómar.
Seint munu gleymast klerksins andlátsorð.
Hamrabergmál hljómar yfir sanda:
„Herra Jesú! meðtak þú minn andau.
Jón Magnússon.
Um síra Jón Þorsteinsson.
Hið snjalla kvæði, sem birt er hér að framan, er 300
ára dánarminning sira Jóns Þorsteinssonar, síðast prests
í Vestmannaeyjum, sem Tyrkir vógu þar í júlímánuði
1027. Samkvæmt tilmælum eins af útgeföndum Strauma
verður hér í örstuttu máli getið nokkurra helztu ævi-
atriða síra Jóns til nánari skýringar þeim, sem eigi eru
allsendis fróðir um hann.
Síra Jón Þorsteinsson mun fæddur nálægt 1570. Hann
var af góðu bergi brotinn. Faðir hans var Þorsteinn Sig-
hvatsson, gildur bóndi, er bjó að Höfn i Melasveit. Var
hann um langt skeið lögréttumaður í Þverárþingi. En
móðir síra Jóns hét Ásta, dóttir síra Eiríks í Reykholti,
Jónssonar hins ríka á Hvanneyri.
Eigi er mönnum kunnugt um uppvöxt síra Jóns. En