Útvarpstíðindi - 01.04.1940, Blaðsíða 12

hvíld og nú þagði hún lengst. Ef til
vill hafði hún gleymt sér — eða
kannske lét hún hugann reika um
farnar slóðir. Enn átti hún margt
ósagt ,það fann ég á mér. Ég sá fyr-
ir hugskotsjónum mínum hinar ó-
ljósu myndir elskhuganna, er hún
hafði seitt fram úr ríki skugg-
anna. Einn eftir annan stigu
þeir fram eins og leikendur í sýn-
ingarlok. En allir voru þeir ein-
ungis bleikfölir skuggar. Og hún,
sem þeir höfðu einu sinni kysst, sat
hér við hlið mér. Að vísu lifandi og
áþreifanleg, en skorpin og blóðlaus
með hjarta án óska og gleðilaus
augu — eins og skuggi horfinnar
fegurðar.
Allt í einu var sem Isergil vaknaði
af svefni.
— Já, hvað var ég nú að tala um?
— Já, það var rétt, ég var að segja
frá Póllandsárunum mínum . . . Þar
lék ég minn síðasta leik . . . þar
kynntist ég manni, sem ég aldrei
gleymi. Hanii var fagur eins og
vondur andi, og ég var ekki lengur
ung. Hann hafði verið með mörgum
konum, — hann var mjög stoltur af
því. Hann þóttist mjög lífsreyndur
og þess vegna hélt hann, að hann
gæti unnið hug minn á svipstundu.
í raun réttri tókst honum það, en
einnig ég var stolt og vildi ekki við-
urkenna það. Ég hafði aldrei verið
ambátt nokkurs manns. — Ég hafði
fyrir löngu losnað við Gyðinginn.
Ég bjó um þessar mundir í Krakau
og mig skorti ekkert. Allt, sem ég
óskaði, gat ég veitt mér: gull, hesta,
þjóna. Hann kom til mín og augu
hans sögðu mér, að hann ætlaðist
til þess að ég félli um háls honum
og tilbæði hann eins og allar aðrar
konur höfðu gert og gerðu. En ég
lét ekki undan. Og þannig gekk það
lengi — unz ég sigraði að lokum
(eða það hélt ég að minnsta kosti).
Hann lét sem hann lægi í duftinu
fyfir mér, af því hann vissi, að það
var það, sem ég vildi. En þetta
reyndist aðeins vera kænsku-
bragð frá hans hálfu. Ég hafði
varla fyrr gefið mig á vald hans, en
hann kastaði mér frá sér. — Þá
fannst mér að ég væri orðin gömul.
Það var sárt — ósegjanlega sárt. Ég
elskaði hann svo heitt. Iiann var
miskunnarlaus. Hann hló og gerði
gys að mér, er við hittumst. Og ég
vissi, að aðrir höfðu mig að athlægi,
og að hann hældist um. En engu að
síður unni ég honum og var ham-
ingjusöm,ef ég fékk að sjá hann eða
vissi hann einhvers staðar nálægt
mér. Og þegar hann fór í herinn, til
þess að berjast við ykkur Rússa, leið
mér svo hörmulega illa. Ég gerði
allt, sem mér hugkvæmdist, til að
stilla hug minn, en ekkert dugði. Ég
ákvað að fylgja honum eftir.
Ég hafði fregnir um, að hann
dveldi í skógi einum við Varsjá. En
er ég kom þangað, var mér sagt, að
Rússarnir hefðu þegar unnið her-
flokk hans í orustu og tekið hann til
fanga, og að hann væri geymdur í
þorpi einu í nágrenninu.
Ég vildi ekki gefast upp. Ég þráði
svo heitt að komast á fund hans. Ég
braut heilann um, hvernig það mætti
takast. Ég klæddist gervi förukonu,
ég var tötrum búin og bað beininga.
Þannig komst ég til þorpsins, þar
sem hann var í haldi. Það var fullt
af Kósökkum og hermönnum; þeir
voru nærgöngulir við mig — en ég
lét það ekki á mig fá. Að lokum
fékk ég vitneskju um, hvar Pólverj-
arnir voru geymdir — en það virt-
ist varla hugsanlegt, að ég kæmist
þangað. En ég vildi ekki gefast upp.
Og eina nóttina tókst mér að komast
að húsinu, þar sem þeir voru. Ég
376
ÚTVARPSTÍÐINDI