Útvarpstíðindi - 18.11.1940, Side 8

borgarskólann, norðlenzkur sveita-
strákur, og allt var mér nýlunda, er
fyrir augun bar. Ég var kominn
þangað í þeim erindum að læra, og
læra mikið. En eitt var það, er ég
var sannfærður um, að ég gæti ekki
lært, og það var að syngja. Ég vissi
ekki betur en að ég hefði rekizt á
óíæknandi mútur við að siga og arga
á hrossastóð sveitunga minna.
Þegar fyrsti söngtíminn átti að
vera hjá okkur, ætlaði ég að laum-
ast burt,svo að lítið bæri á, var feim-
inn og kinokaði mér við að sann-
færa söngkennarann um óhæfni
mína til söngsins. En þá vildi ekki
betur til en svo, að ég mætti bekkj-
arsystkinum mínum á leið inn í söng-
tímann. Með þeim var hávaxinn
maður og vörpulegur, sem dró und-
ir eins að sér athygli mína óskipta.
Það var Friðrik Bjarnason, söng-
kennari skólans. Áður en ég vissi
af, hafði hann tekið undir hönd mér,
leitt mig inn í stofu og lokkað út úr
mér söguna um múturnar, þessa
raunalegu niðurstöðu mína, að ég
gæti ekki fremur sungið en hrafn.
En öll rök mín fyrir þessu voru ger-
samlega haldlaus. Hann tætti þau
sundur, funandi af ákafa, snaraðist
að hljóðfærinu, lék á það einhvern
algengan lagstúf og lét mig gaula
með. Og eftir andartak var dómur-
inn upp kveðinn, vægðarlaus, misk-
unnarlaus, víst gæti ég sungið. Það
var mér þó lítilfjörleg raunabót í
svipinn, að einhverjir fleiri fengu
svipaða útreið og ég.
En ég held, að okkur hafi flest-
um farið eins áður en lauk. Við urð-
um glaðir og þakklátir yfir ósigrin-
um, fögnuðum því, að njóta kennslu
hans og hrifumst af áhuga hans,
eldmóði og dugnaði við að gera eitt-
hvað úr öllum eftir því, sem efni
72
stóðu til. Það var sannarlega ekki
Friðriki að kenna, að við urðum
ekki allir listasöngvarar.
Síðan þetta gerðist hef ég verið
samstarfsmaður Friðriks í mörg ár
og átt þess kost að kynnast honum
betur en í söngtímunum forðum í
Flensborg. En samt hefur þessi
gamla svipmynd, sem bundin er við
fyrstu kynnin, ekki máðst. Það er
af því, að hún er mótuð af sterk-
ustu einkennum hans, þessum fun-
andi áhuga og kappi, þessum glögga
skilningi á nemendunum sjálfum, á
getu þeirra og takmörkunum og því
fullkomna valdi, sem hann hefur á
viðfangsefni sínu.
Þar sem Friðrik er, auk þessara
kennarakosta, gæddur ríkri listgáfu
og mun vera óvenju lærður í sinni
grein sem söngkennari og tónskáld,
þá er engin furða, þó að eftir hann
liggi mikið starf. Ég hef fróðra
manna orð fyrir því, að hann muni
hafa verið meðal beztu og vand-
látustu söngkennara og söngstjóra
þessa lands, og hef það fyrir satt.
Um tónsmíðar hans er ég ekki bær
að dæma, en hitt veit ég, að lögin
hans Friðriks hafa smogið inn í vit-
und manna, ungra og gamalla, og
eru sungin seint og snemma, frá
fjallatindum til fiskimiða. Það held
ég, að séu beztu rökin fyrir því, að
þau séu góð.
En ekki er Friðrik allur í tón-
menntinni, þó að hún muni honum
kærust. Hann er í mörgum öðrum
greinum hinn fróðasti maður, t. d.
ættfræði, náttúrufræði og sögu, og
leitun ætla ég að muni vera á manni,
sem sésvoþaulkunnugur um Reykja-
nesskaga og hann er, örnefnum og
sögu þeirra, og eins alls konar nátt-
úrumenjum.
Þótt Friðrik sé nú sextugur
ÚTVARPSTÍÐINDI