Útvarpstíðindi - 09.04.1945, Blaðsíða 8

ÚT V ARPSTÍ ÐINDI
'l
ar á mig, ég tíni þær af mér, en þeir
tolla við hann“, og hún var fyrir að
endurtaka setningar, sem hún var einu
sinni búin að setja saman. Þær voru
lærðar og geymdar og Gunnar mun
hafa heyrt þær flestar með tímanum,
og það vissu menn af frásögn Tótu, að
hann var fyrir löngu hættur að láta
vel að henni. Samt héngu þau saman,
einsog flestra var siður í þá daga.
Við strákarnir gerðum það stundum
að gamni okkar, einkum eftir að
skyggja tók á kvöldin, að læðast nið-
ur að skúrnum hans Gunnars og kíkja
á gluggana og reyna að heyra það,
sem þau sögðu. Tóta var oft hávær,
svo að fátt, sem hún sagði, tapaðist.
En það var erfiðara að heyra til Gunn-
ars. Þó kom það fyrir, að við opnuð-
um ofurhægt útidyrahurðina, til að
missa ekki af neinu.
Þótt skömm sé frá að segja, þá
gerðum við strákarnir meira at í Tótu
heldur en Gunnari. Það hlýtur að hafa
verið af hræðslu, því að okkur var
ver við hann én hana. Hann var lítill
vexti, en samanrekinn, hvass á brún-
ina og þumbaralegur, ákveðinn ef
hann skipaði eitthvað eða krafðist
einhvers, en virtist daufgerður hvers-
dagslega. Hann gekk aldrei með flibba,
var oftast með klút um hálsinn, fór
ekki í kirkju nema á aðfangadags-
kvöld, og var þá alltaf með sama klút-
inn, sem hann notaði ekki annars. Þau
kvöld var Tóta í boði hjá systur sinni
vestur í bæ.
Tóta var lík Gunnari í vexti, en þó
heldur grennri, og hafði verið talin
gerðarleg stúlka og ekki ófríð í æsku.
Hún stakk ofurlítið við fót og gerði
það gang hennar dálítið sérkenniiegan
og illa var henni við, þegar strákarnir
hermdu eftir göngulaginu. Þá sneri hún
sér að þeim og kallaði: ,,Ég skyldi
pissa framan í ykkur, ef ég næði til
ykkar“, alltaf . sömu setninguna, og
hrækti í áttina til þeirra og þurrkaði
sér svo um munninn með handarbak-
inu.
Tóta hafði oft sagt, að hún skyldi
ná sér niðri á ,,helvítinu honum Gunn-
ari“ hann skyldi einhverntíma verða að
• / / i »*«
tapa a ser!
En Gunnar kunni að græða!
Það bar til um þær mpndir, sem þau
hafa verið nálægt fimmtugu, að Tóta
var á leið niður í skúrinn með poka á
bakinu. Það var byrjað að rökkva.
Hópur af strákum gerði aðsúg að henni
og togaði í pokann. Hún streittist á
móti og reyndi að verja sig með pok-
anum. Þeir espuðust við það. Jói,
kallaður hamhleypa, var frakkastur.
Og einhvernveginn fór það svo, að
hún sleppti pokanum og náði tökum á
stráknum, og kallaði hástöfum:
„Helvítið þitt, Gunnar! Helvítið
þitt, Gunnar!“
Og Gunnar kom út úr skúrnum, en
fór sér að engu óðslega. Hann hljóp
ekki til þeirra.
„Flýttu þér! flýttu þér! áður en ég
missi hann“, hrópaði Tóta af miklum
ákafa.
Þegar Gunnar kom að þeim, var
það hans fyrsta verk að sparka kröftu-
lega í rassinn á Jóa, sem braust um
á hæl og hnakka og reyndi að losa
sig úr klóm kerlingar. En allt í einu
rak Tóta upp hátt sársaukavein og
sleppti stráknum um leið, svo að hann
slapp.
Við strákarnir sáum greinilega, af