Bankablaðið - 01.12.1952, Blaðsíða 32

— Þú ert fullur, bróðir sæll, sagði mað-
ur einn með loðið yfirskegg.
— En það er ekki hægt að komast inn,
sagði Bróðir riddari, fullvissandi og alvar-
lega. Það er ekki til sá maður, að hann
fengist til að ojsna kirkjudyrnar á jólanótt-
ina, eftir að þeirn hefur verið lokað. Það
er ekki til sá maður, að liann óttist ekki
Guð.
— Hinn illi andi hefur hlaupið í hann,
útskýrði faðir Lucentíus.
Nú komu þjónarnir á vettvang með blakt-
andi kyndla. Og örþreyttir gestirnir fylgdu
Artúr riddara eftir út í svalt næturloftið.
Stúlkurnar ráku upp kuldahrollsskræki.
Ölvaðir riddararnir slöguðu og reikuðu á
fótunum.
Aðeins einn varð eftir í salnum, Kádár
riddari, sem naumast gat staðið á fótunum.
Hann fann ekki dyrnar og leitaði sér
stuðnings hjá tómum herklæðum, er stóðu
upp við vegginn. Hann hélt, að þetta væri
einn félaga sinna. Járnklæðin, sem voru
fest við vegginn með ryðgaðri keðju, slóðu
ekki undir þyngd hins ölvaða manns, svo
að þau hrundu með honum niður á gólfið
með miklum hávaða. Kádár kyssti herklæð-
in og leitaði enni sínu svölunar við kalt
járnið, meðan hann og herklæðin veltust
fram og aftur um gólfið eins og svín. Blakt-
andi skin óklipptra kertaljósanna varpaði
draugalegum ljósrákum yfir þessa unaðs-
legu sýn.
Stóri krossinn á þilinu var hulinn myrkri.
— Nú nú, skakkalöppin þín, vökukarl
helvítis, þurfa súlurnar miklu að hrynja
niður, til þess að þú getir vaknað?
— Nei, nei, ég get ekki gert það, herrar
mínir, ég get það ekki, ég mundi lenda í
eilífri útskúfun. Það skiptir kannske ekki
miklu máli fyrir ykkur, herrar mínir, en
ég, fátæklingurinn, verð að minnsta kosti
að fá að njóta sælu í öðrum heimi.
— Kveljið hann ekki, við skulum ekki
taka af honum lykilinn, það væri synd.
Þetta er líka svo dásamleg nótt, veturinn er
eins og vor. Sjáið þið ekki allar múrbrún-
irnar, bogana og steinrósirnar? Það er svo
sem nóg til að halda sér í. Gotnesku kirkj-
urnar eru eins og skapaðar til að klifra upp
eftir þeim.
— Manneskjurnar þora ekki að gægjast
út úr grenjum sínum, því að þá mundu þær
heyra hrópað hahaha! Hver er það, sem
hlær á jólanóttina? Það eru illu andarnir!
Hahaha! En nú er svo dásamlegt að vera
úti, og loftið er betra en vín, það er svo
svalandi og róandi.
— Jæja, er presturinn sofnaður?
— Óvinurinn sjálfur er hlaupinn í ykk-
ur, sagði faðir Lucentíus hvað eftir annað.
— Þú ert fullur, bróðir sæll, og glugg-
arnir eru hátt uppi. Djöfullinn hrindir
þér niður af fyrstu syllunni, og svo háls-
brýtur þú þig.
— En hann hefur ekki drukkið neitt sér-
staklega mikið.
— Það var enginn snjallari en hann í
leikfimi við hirðina hjá höfðingjanum.
Einu sinni, þegar setið var um Zára-virkið,
klifraði hann upp á virkisvegginn.
— Ég vil fá að sjá Maríu. Hvernig skyldi
hún líta út? Eins og myndirnar, sem mál-
aðar eru af henni?
— Hvernig ætlarðu að komast upp?
Hvernig ætlarðu að komast inn? Og hvernig
ætlarðu að komast niður?
— Guðleysingi! Megi Guð víkja frá
ykkur.
— Quintus Curius, eða Curtius, eða Sest-
ertius, eða hvern fjandann hann nú hét,
leit í laumi á helgidóm kvennanna, og það
laust hann elding. Það las ég í rómversku
sögunni.
42 BANKABLAÐIÐ