Jazz - 01.11.1947, Blaðsíða 4

Harry James
Eftir nær hálfs árs hvíld, er Harry James
aftur kominn fram á sjónarsviðið, hraustari
og ánægðari en hann hefir nokkru sinni áður
verið (samkv. amerískum blöðum hefir hann
þyngst um 30 pund).
í viðtali við blöðin segir Harry: Það var
farg, sem hvíldi á mér og mér leið illa, og ef
mér líður illa get ég ekki spilað, enginn fær
nokkru sinni að vita hvað var að mér, en
það skiptir minnstu máli, nú líður mér vel“.
Og það sem mestu máli skiptir í sambandi
við endurkomu Harrys er hljómsveitin, þetta
er jazzhljómsveit skipuð stjörnum eins og
Musso, Elmer, Hawkins og Combine, og hún
leikur hreinan, ómengaðan jazz.
Harry James er í litlu áliti meðal íslenzkra
jazzista, en það mun breytast héðan í frá,
látum oss gleyma scalahlaupunum og Elling-
tonstælingunum og gleðja okkur heldur við
að hlusta á hina nýju hljómsveit.
Harry Haag James fæddist 15. marz árið
1916 í borginni Albany í Georgíufylki. Móðir
hans og íaðir unnu bæði við fjölleikahús þar
í borg, móðir Harrys sýndi loftfimleika og
faðir hans stjórnaði hljómsveit leikhússins.
Kvöldið sem Harry fæddist stjórnaði faðir
hans hljómsveitinni samkvæmt vanda, en það
má nærri geta, hverngi hljómsveitin hefir
verið það kvöldið.
Strax og Harry litli gat gengið var honum
kennd ýmis fjölleikabrögð og hann var álit-
inn hafa mikla framtíð fyrir sér sem „trúður“,
en vegna mikils uppskurðar varð hann að
sjá á bak draumum sínum og mikilli framtíð
sem slíkur.
Strax og Harry komst á fætur eftir upp-
þeiss, að „Harry James hafi ekki tekizt að
eyðileggja myndina“.
Eg hélt satt að segja, að greinarhöfundur
hafi ek\i séð myndina, né heldur lesið efnis-
skrána, en myndin fjallar um ungan mann
og móðir hans.
Móðirin vill láta drenginn verða píanó-
snilling oog leika í Carnegie Hall, en sá
litli lætur ekki segja sér fyrir verkum
og fer í skemmtihljómsveit Vaughn Monroe,
og verður fyrir reiði móður sinnar, er hafði
ekki aðra ósk heitari en að láta þá stóru dást
að drengnum hennar.
En ekki eru öll sund lokuð móðurinni,
nei, sá littli býr til einhverskonar boogie-
woogie hljómkviðu, og aumingja móðirin
veit ekki hvernig á að taka þessu fyrst, en
þegar hún sér að allir klappa brosir hún í
gegnum tárin, þetta hlýtur að hafa verið gott
fyrst allir \lappa.
Svona er það með marga menn hér á landi
sem annarsstaðar, þeim þykir gott það sem
allir klappa fyrir.
Já, það má búast við að enn verði nokkuð
ritað í svipuðum dúr, en það fer brátt úr
tízku að vera á móti jazz, og þá fær hann
að þróast áfram á sínu sviði og gleðja margt
sorgmætt mannshjartað.
Já, látum oss vona að næsta ár færi oss auk-
ið jazzlíf og að jazzklúbbar verði stofnaðir
um allt land og okkur takizt að ráða hingað
snillinga jazzins og læra af þeim.
Látum þetta vera ósk okkar fyrir hið nýja
/
ar.