Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.05.1952, Blaðsíða 9

Tiufriðí CJ.
Þorsteinsson
EKKI ÞARF hin yngsta rithöfundakynslóð
að kvarta undan því að um hana ríki logn-
molluþögn. Enn er deilt um ungu skáldin á Is-
landi. En ég hygg að oft hafi dómar manna
verið undirstöðubetri en nú. Oft virðast þeir
gagnrýnendur gala hæst, er ekki hafa lesið það,
sem þeir dæma, heldur byggja dóma sína á
annara umsögnum. A þessu hefur Indriði G.
Þorsteinsson t. d. nokkuð fengið að kenna. —
Fæstir hafa lesið annað eftir hann en verðlauna-
söguna í Samvinnunni, og hneyklast á því að
svo siðsamt og æruverðugt bændamálg., skyldi
verðlauna sögu um lauslætismök ungs bónda
og ráðskonu hans, og hafa jafnvel heyrst radd-
ir um að svona skáldskapur sé siðspillandi.
Feimnismál eru ekki til á Islandi i sömu
merkingu og það hugtak var notað fyrir nokkr-
um tugurn ára. Um kynferðismál er nú rætt
af meira hispursléysi en nokkru sinni fyrr, og
af meira viti og skilningi. Ekki er þar með
sagt að æskilegt sé, að um þau efni sé talað
eins og um veðrið, háttvísi í þeim efnum er
nienningarleg nauðsyn, og sóðalegar klámbæk-
ur eiga engan rétt á sér. En of mikil viðkvænmi
í þessum sökum leiðir ekki til góðs. Hið for-
boðna verður alltaf éftirsóknarvert.
A tímabili voru kynferðisskáldsögur mjög í
unni. Hún Björg mátti ekki skilja á hon-
um að hann hefði verið að hugsa um
sumargestinn. Og hann vissi hvað það
var, það var hálsinn, hún hafði svo hvíta
húð á hálsinum. Hún hafði svo hvíta og
slétta og mjúka húð á hálsinum, ekki
grófa húð eins og Björg. Einkennilegt
að hann skyldi hafa verið að hugsa um
húðina á sumargestinum. Það var lík-
legast hitinn.
— Já, það er hreinasta undur, sagði
Björg.
— Ha, hvað? sagði Óli Pá.
— Þetta með mygluna, sagði Björg og
tízku og var holdsins lystisemdum lýst mjög
berlega, og eignuðust slíkar bækur þakkláta
lesendur. Nú eru flestir orðnir þreyttir á þessu,
og það er aðal gallinn á sögum Indriða G. Þor-
steinssonar hve hann ofhleður þær af aðvikn-
um slíkra efna, enda þótt það sé yfirleitt af
smekkvísi gert.
Sagan, sem hér birtist er ein úr sögusafni
Indriða, er út kom s. 1. haust og nefnist Sælu-
vika. Mér finnst þetta mjög góð saga. Hér er
á ferð rithöfundur, sem ekki mun láta að sér
hæða í framtíðinni. ].
kom alveg fram í dyrnar og setti höfuðið
út og sólin skein á það og glitraði á því
sveittu.
— Já, sagði Óli Pá.
— Svei mér, ef þessi liiti ætlar ekki
að drepa mann, sagði Björg.
— Maður rennur óskaplega, sagði Óli
Pá.
— Ja, hérna, Jrað er nú ekki fyrir mig,
ekki er ég svo feit, sagði Björg.
Óli Pá leit upp á hana í dyrunum og
færði augun hægt niður eftir henni, eins
og maður, sem virðir fyrir sér fánastöng
á hátíðisdegi.
tTTVARPSTÍÐINDI 9