Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.05.1952, Qupperneq 10

— Þú mættir sízt af öllu við því að
renna, sagði Óli Pá og lét augun hvíla á
fótum hennar sokkalausum, er voru bjúg-
laga og sverir um kálfana og rauðir.
Björg strauk á sér aðra mjöðmina og
fann að það var grunnt á beininu.
— Það er nú heldur enginn akkúr í að
vera spikuð., sagði hún.
— Nei, en þrifleg.
Björg dró sig til baka úr dyrunum og
henni súrnaði fyrir brjósti vegna kven-
mannstjásunnar. Eins og hún vissi það
ekki að Óla Pá langaði til að sængja hjá
þessum bölvaða sumargesti. Þessi drós,
sem var eins og angandi skrautker, sem
maður fann þefinn af í fjarlægð. Kannski
hann Óli Pá héldi að hún hefði ekki tek-
ið eftir því þegar hann fór augum um
kvenmannstjásuna, hvernig hann mældi
út þennan stutta og þybbna skrokk henn-
ar, eins og unga plöntu í gróðurhúsi, sem
stendur til að bera ríkulegan ávöxt.
Óli Pá heyrði að Björg var komin inn
í húsið og farin að rjála við vatnsslöng-
una. Hann hélt áfram að sitja í dyrun-
um og þurrka af sér svitann með rauð-
um vasaklútnum.
Ungur drengur kom út úr íbúðarhús-
inu og fram á hlaðið, og hann var afar
ljóshærður í sólskininu. Hann leit snöggt
niðureftir til Óla Pá um leið og hann
gekk suður hlaðið. Drengurinn dyntaði
sér öllum og söng langdregið slangurlag,
ásamt viðlagi. Og Óli Pá tók aðeins eftir
viðlaginu, því hitt var ekki annað en uml
og trall í samræmi við dyntina. Og Óli
Pá heyrði að drengurinn endurtók í ann-
að sinn:
Og hann fékk sér ungan grip:
kvígu, kvígu, kvígu.
Söngurinn í drengnum hafði lífgandi á
hrif á Óla Pá, og hann reisti sig í dyr-
unum og gekk innihúsið til Bjargar. Hún
var að bogra við vatnsslönguna inn á
milli túmatgrassins og lézt ekki taka eft-
ir honum.
Hann horfði á hana og langaði til að
segja eitthvað við hana. Eitthvað, sem
væri almennt, eitthvað sem ekki yrði
vegið og mælt og hallað til og litið í
hornin á, í leit að botnfalli.
— Við skulum ekki vökva mikið í horn-
inu, þar sem myglan er, varð honum að
orði, og mundi um leið að hann var bú-
inn að segja þetta oft áður um daginn.
Björg anzaði honum ekki og færði vatns-
slönguna milli raða og var önnum kafin.
OIi Pá varð hálf miður sín og fór inn
raðirnar hinumegin og gætti að fullþrosk-
uðum túmötum. Hann fann enga og
hætti leitinni og færði sig út í auðan
ganginn. Björg bograði enn yfir vatns-
slöngunni, eins og þessi molduga vatns-
slanga og hún væru tveir samrunnir hlut-
ir og þaðan í frá yrði engu um þokað í
sundurgreiningu á henni og slöngunni.
Óli Pá sá hve Björg var sveitt og henni
hlaut að vera ómótt af hita, og er hann
horfði svona aftan á hana„ inn á milli
raðanna, leizt honum hún venjufremur
gildari og alúðlegri.
— Það er bezt þú farir niður í pökk-
unarskúrinn og þurrkir af, ég skal vökva.
sagði Óli Pá og vonaði að hún mvndi
anza honuiri einhverju.
Björg kom fram á ganginn og leit á
hann særðum augum. ÓIi Pá sagði:
— Ertu nokkuð súr?
— Þú getur sjálfur verið súr, sagði
Björg.
ÓIi Pá horfði á eftir henni út úr hús-
inu og honum þótti í aðra röndina leitt,
að sumargesturinn skyldi eitra svona
andrúmsloftið fyrir þeim. Hann gekk inn
Framlwld á hls. 19.
10 ÚTVARPSTÍÐINDI