Prentarinn - 01.01.1944, Blaðsíða 4

réttasl vœri að eyða þessari viku í kíiðdal.
Var eg svo heppinn, að einn vina minna
í Prentarafélaginu lánaði mér búðstað sinn.
Þarna dvaldi eg svo það sem eftir var
sumarfrísins — og nú gafst mér dálítill tími
til að skoða Miðdal. Flestir prentarar þekkja
Laugardalinn og hafa einhverntíma farið þar
um. Það hafði eg einnig gert og iitið yfir
héraðið í stórum dráttum, og þarf þvi ekki
að týsa því frekar.
Hvaða vit er svo í þessum jarðakaupum
Prentarafélagsins? hljóta prentarar að spyrja
sjálfa sig. Eru þarna nokkur þau verðmæti
á ferðinni, sem vit getur verið í fyrir fé-
lagsmenn að leggja fé og vinnu í?
Mér finnast tvö sjónarmið koma til greina:
Ánægja og nytsemi.
Þeir prentarar sem einvörðungu setjast
að í Miðdal austur sakir náttúrufegurðar,
verða ekki vonsviknir. Það er af nógu að
taka í þeim efnum, hvort sem leitað er
langt eða skanimt. Það verður ekki annað
séð en að sumarhústöðunum hafi verið val-
inn heppilegur staður í nesinu milli Skil-
landsár og Þríhylsár. Tunga þessi er kjarri
vaxin atlt upp í fjallshlíð og getur hér upp
af vaxið fagur skógur i framtíðinni, við
góða umgengni, friðun og hæfilega grisjun.
Bústöðunum hefir verið valinn staður í skógi-
vöxnum hatla og standa þeir með nokkuru
millibili, og af því leiðir, að hver bústað-
ur fær umhverfis sig „sjálfgerðan" trjágarð
sem laga má og skipuleggja. Er þarna ótak-
markað verkefni fyrir smekkvísa menn og
konur, en mörg af þessum smávöxnu trjám
eiga vafalaust eftir að ná talsverðri stærð.
Þarf því að átta sig á því, hver þeirra eiga
að standa til frambúðar og hver eiga að
liverfa. Þeir, sem óska að njóta sólarinnar,
eiga þess nógan kost í skjóli skógarins, en
Laugardalur er með mestu veðursældarhér-
uðum landsins. Þeir, sem gaman liafa af fjöll-
um, þurfa heldur ekki að vera í vandræð-
um. Upp af Miðdal gnæfir Efsladalsfjall (627
m.) með giljum og gljúfrum, sem ár og lækir
falla um, en skógurinn teygir sig langt upp
eftir fjallshlíðunum. Það spillir ekki, að alt-
ar þessar fjaltshlíðar eru löðrandi af berj-
um, allra tegunda, sem hér vaxa villtar.
Þá er í norðvestur Skillandsdalur, en eftir
honum fellur Skillandsá í undurfögru gljúfri,
en upp af bolni Skillandsdals gnæfa Klukku-
tindar. Vestur af Miðdal er svo hið fagra
og mikla Laugardalsfjall. Langjökull liggur
þarna norður af, og ekki ýkjalangt. Niður
úr þessum fjöllum streyma ótal ár og lækir
niður um láglendið, sem mynda tjarnir og
vötn, þar sem lifað getur mergð af silungi
og laxi. Og geta veiðimennirnir stungið jjessu
bak við eyrað. Þess má geta, að austur að
Gullfossi og Geysi er hæfilegur útreiðartúr.
Eins má ennþá geta um þennan indæla
stað, en það er fuglalífið. Þarna morar allt
af fuglategundum þeim, sem lifa hér á landi,
bæði stað- og farfuglum (nema sjófuglum)
og músarrindill, sem hélt til þarna hjá bú-
stöðunum var byrjaður að syngja á hverj-
um morgni, þegar eg kom á fætur, þótt
skammdegi væri og vetur. Hvað mun þá að
sumrinu? Músarrindillinn er með beztu söng-
fuglum veraldar og allir eru þeir smáir vexti,
nema þessi tegund, sem hér lifir; liún er
tröll sinnar tegundar í vefarafugla-aMiinni,
þótt þessi sé minnsti smáfugl okkar.
Þá kemur hlið nytseminnar. Mörgum lief-
ur víst fundizt þeim peningum á glæ kast-
að, sem ganga til kaupanna á Miðdal. Þegar
hugsað er út í það, að einstaklingar víla
ekki fyrir sér að borga frá 10 og allt upp i
40 þúsundir kr. fyrir algenga fólksbifreið,
stundum máske meira, livað verður þá úr
kaupverði Miðdals, sem um 200 manns eiga
að standa straum af? Verðið er svo lágt,
að ekki þarf að fjölyrða um það. Eftir nokk-
ur ár er bifreiðin orðin að gerónýtu járna-
rusli, en jörðin heldur áfram að verða i
sinu fulla verði, en jarðvegurinn batnar með
hverju árinu sem líður, og jafnvel getur liún
hækkað í verði, þótt ekkert liafi verið til
þess gert af prentaranna hálfu, að svo yrði.
Þeirra liluta vegna þarf Prentarafélagið eng-
ar áhyggjur að hafa. — I prentarastéttinni
er vonandi ekkert það togleðurs-höfuð til,
sem ekki getur skilið þetta.
Eg ætla svo að lokum að leyfa hugmynda-
fluginu að dansa svolítið frjálslega í tilefni
þessara kaupa. Það verða allt gömlu dans-
arnir, svo að allir geta fylgzt með.
Ræktun nytjajurta til manneldis — og
skepnueldis — hefur aukizt risaskrefum síð-
ustu árin, mælt á íslenzkan mælikvarða, og
meira mun þó verða áður langt um líður.
18 Pbentarinn