Prentarinn - 01.01.1952, Blaðsíða 4

Fráfall Karls bar að með þeim sviplega liætti,
að hann varð bráðkvaddur norður í Aðaldal í
Þingeyjarsýslu, er hann var á ferð milli bæja. Hann
hafði komið fjórum ungum börnum sínum þar
fyrir og var að heimsækja þau, er dauða hans bar
svo snögglega að.
Hann andaðist 21. dezember 1951 og var jarð-
settur að Nesi í Aðaldal 28. s. m.
Þótt mjög væri farið að halla undan fæti hjá
Karli sökum dvínandi starfskrafta, hafa hin ungu,
móðurlausu börn hans misst mikið, því að þeim
vildi hann reynast góður faðir.
Við félagar Karls kveðjum hann hinztu kevðju
og vottum börnum hans innilegustu samúð.
s. H.
Prent til gagns og gamans.
Þegar maður lítur yfir greinar í stéttarblaði voru,
Prentaranum, er margt hægt að finna í þeim
okkur til gagns og gamans, ekki sízt fyrir þá, sem
teljast til yngri kynslóðarinnar, um margvísleg efni
viðvíkjandi iðn vorri (prentlistinni), sem margar
hafa verið skrifaðar af mikilli snilli og þá einatt
af betri snillingum stéttarinnar, en sjaldnar af hinum
lakari, ef maður hefir þá leyfi til að kalla nokkurn
prentara lakari í annarri eins list og prentlistinni, —
en að öllu má þó finna, sem miður fer vel í þessari
list sem öðrum, og færa til hins betra, ef þörf
þykir, án mikillar fyrirhafnar.
Nú vildi ég koma með uppástungu um, að enn
fjölbreyttari greinar kæmu á prent í blaði voru,
sem spriklandi fjörefni væri 1 og hefði þau áhrif
jafnt á yngri sem eldri prentara, að þeir læsu það
með enn meiri áfergju sér til ánægju og fróðleiks
en hingað til, en ég þykist vita, að mörgum finnist
eins og mér sjálfum, að greinarnar í blaðinu séu
helzt til of þunglamalegar, en ekki nógu glað-
vekjandi, líkar og skyldar hver annarri og oftast
ritaðar af tveim—þrem sömu mönnum árganginn
út, þó að þeir séu og verði aldrei annað en betri
snillingar listarinnar og standi sig sízt verr á ritvell-
inum. Mætti t. d. ekki verja einum til tveim dálkum
eða því rúmi, sem þarf í blaðinu, undir eina fasta
fyrirsögn, sem stæði yfir saman komnum smágrein-
um, er hefðu að geyma fróðleik um iðnina, og grein-
ar, sem bentu á galla til lagfæringar í henni? Þar
kæmu þá líka fram skammaklausur, ef manni
þætti betri snillingarnir vera að tapa titlinum, og
svo væri ekki verra, ef hripaðar væru upp grein-
ar um „gamla daga“ frá hinum eldri prenturum,
er segðu okkur eitthvað frá hinum yngri árum
í- stéttinni, því að ég efast ekki um, að þeirra
„gömlu dagar“ hafa fætt af sér góðar og ógleyman-
legar minningar, sem margan fýsir að fá að lesa
um, áður en þeir stinga sér í gröfina með þær og
skilja ekkert eftir af þeim handa yngri stéttar-
bræðrum sínum, en hverfa þess í stað með
þeim sjálfum. Yngri prentararnir gætu líka sagt
frá mörgu skemmtilegu, þótt þeir séu ekki búnir
að lifa sína „gömlu daga“, því að við hrærumst
öll með nýjum og gömlum viðburðum, og þess
vegna má gamalt og nýtt haldast í hendur í þessu
sambandi sem öðru. — En það skulum við temja
okkur, félagar góðir! ef einhverjir vildu koma með
ritfærðar liðnar minningar, að saurga hvorki blað
né stétt okkar með meiðyrðum né öðru, sem kyrrt
mætti liggja, þó satt væri, um félaga okkar og aðra
í því sambandi, því að það verður aldrei okkur né
þeim til hróss, og skotið gæti alveg eins hlaupið
aftur úr byssunni beint í andlit hans sjálfs, en ekki
í þess, sem fyrir því átti að verða. Slyppi inn í
blaðið án athugunar ritnefndar einhver slík grein,
þá verður sá, sem yrði fyrir því, að fá leyfi til
að gera sínar athuganir, þar til nóg þætti vera
komið og tími til að slá botn í. Fyrirspurnir mættu
ekki síður birtast í þessum samanteknu greinar-
kornum, sem svarað yrði í næsta blaði á eftir eða
hinum næstu, ef þeim skyldi mörgum rigna yfir
betri snillingana, um listina okkar, sem á sér ekk-
ert takmark til að stanza við, en heldur áfram
að bæta við sig þroska hverrar tímans byltingar í
hinni óþekkjanlegu veröld okkar.
Það fer nú að grynnast á því, sem ég vildi minn-
ast á hér í þetta sinn, en verið getur, að mér hug-
kvæmist að fá að koma inn í blaðið seinna smá-
klausu, ef snillingar beggja blands væru ekki búnir
að yfirfylla það af vizku og svartlistaranda.
Eg sagði, að þessar smágreinar, sem hafa samt
ekki síður leyfi til að teygja úr sér en hvað annað,
sem teygt sig getur, ættu að fela í sér sem fjöl-
breyttast efni til fróðleiks og skemmtunar um sitt-
'hvað eina í sambandi við okkar miklu list, því að
Hallbjörn vill halda því fast fram, að annað betra
og réttara nafn sé iðninni ekki gefið, og við skul-
um þá vera honum sammála og halda henni hátt
á lofti, helzt svo hátt, að hún nái til að kitla skýin
í iljarnar og skilji eftir um leið sáturlitarblett,
sem sæist til jarðar okkur og alþjóð til mikils
sóma.
Nú er næstum ekkert eftir nema eftirmáli hjá
36 PRENTARINN