Stundin - 01.02.1941, Side 2

Hve gott og lagurt
Brúðhjónin, Bryndís Kristjáns-
dóttir og Ólafur Þorsteinsson,
verkamaður. Heimili ungu hjón-
anna er á Seljavegi 1.
Fot.: Sigurður
/ tima töluð
MAÐUR er nefndur Leifi
Bessa. Er hann verka-
maður á Siglufirði. Telja vinir
hans og velunnarar hann lítinn
gáfumann, en þó furðu orð-
hvatan og heppinn í tilsvörum.
Var hann einu sinni að vinna í
Síldarverksm. ríkisins ásamt
öðrum manni, og fannst félaga
hans, að honum færist óhöndu-
lega starfið óg ávarpaði hann
á þessa leið:
— Skelfing ertu nú einfald-
ur, Leifi minn.
— Ja, þér ferst, sem ert þre-
faldur, svaraði Leifi.
— Hvað áttu við með því?
spurði hinn.
— Jú, þú ert nefnilega bæði
einfaldur og tvöfaldur.
AÐ var í þann tíma, að
Garpsdalskirkja í Gils-
firði var vígð. Var þar saman
komið margt stórmenni og með-
al þeirra var Kristján Jónsson
frá Kambi, sem nú er starfs-
maður verðlagsnefndar, biskup
Brúðhjónin, Elísa Guðmunds-
dóttir og Sigurður Úlfarsson,
starfsmaður hjá B. P. í Reykja-
vík.
Guðmundsson.
landsins, dr. Jón Helgason og
fimm prestar og prófastar úr
nálægum héruðum. Var á
vígsluathöfninni hinn mesti
myndarbragur og fýsti biskup-
inn að eiga ljósmynd af sér og
samkomunni, og þar sem Krist-
ján frá Kambi var þarna einna
mestur heimsborgari og sá eini,
sem hafði myndavél meðferð-
is, leitaði biskupinn til hans og
bað hann að ljósmynda fyrir
sig altaristöfluna, er var ný og
forkunnarfögur, og varð Krist-
ján við þeirri bón. Enn fremur
tók hann mynd af guðsþjón-
unum á kirkjutröppunum og
stóðu safnaðarfulltrúar í bak-
sýn. Hvarf svo hver til síns
heima. Er Kristján kom til
Reykjavíkur lét hann framkalla
filmuna og kopíera 1 stykki af
hverri mynd. Vitjaði hann síð-
an mynda sinna með nokkurri
eftirvæntingu, því nú skyldi
ganga á biskupsfund. En þegar
til átti að taka reyndist mynd-
in af altaristöflunni svört eins
og syndin og því óþekkjanleg.
Aftur á móti var myndin, sem
tekin var að kirkjutröppunum,
mjög skýr og greinileg, en sá
var þó hængur á, að myndin
náði ekki guðsmönnunum nema
í brjóst og skorti því höfuð
þeirra.
AGÚST heitinn Flygering
útgerðarstjóri í Hafnar-
firði hafði oft margt manna í
þjónustu sinni og meðal fastra
starfsmanna verkstjóra að nafni
Andrés. Var Andrés trúr starfi
sínu og húsbóndahollur, en ekki
jafn vel séður af starfsmönnum
sínum. Einhverju sinni þóttust
verkamenn Ágústs hafa staðið
Andrés að því að draga sér
nokkra kolapoka úr skipakol-
um verzlunarinnar og huggðust
nú að ná sér niðri á Andrési,
gengu nokkrir saman formlega
á fund Ágústs og tilkynntu hon-
um kolastuldin, en Ágúst var
hæglætismaður og kunni ekki
að flana að neinu. Mjakaði
hann sér til í stólnum og mælti
vinvjarnlega:
— Það er svo sem ekkert
ómögulegt að hann Andrés
greyið hafi stolið frá mér kola-
blaði, en hann stelur bara svo’
miklu meira fyrir mig í stað-
inn.
EINAR Þorgilsson útgerðar-
maður og kaupmaður í
Hafnarfirði hélt börnum sínum
öllum til náms í Flensborg. I
þann tíð var Ögmundur Sig-
urðsson þar skólastjóri. Nú ber
það við einhverju sinni, að
dóttir Einars, sem annars var
rösk og greind stúlka, er ó-
heppin með enskan heimastíl á
prófi og fær einn í einkunn
fyrir stílinn.
Einar, sem var drjúgur stuðn-
ingsmaður skólans, hitti nokkru
siðar Ögmund Sigurðsson og
var óvenju þykkjuþungur og
sagði m. a.:
— Það getur ekki átt sér
stað, að telpan hafi átt skilið að
fá einn, — ég leiðrétti stílinn
hennar sjálfur.
Ögmundur þagði við um hríð,,
en mælti síðan mjög ástúðlega:
— Gæti það ekki verið vegna
þess.