Stundin - 01.02.1941, Síða 15

G Brockmann:
Rússneskar konur II.
Skipulagning
HIN TRYGGA
GÓÐIR lesendur eru beðnir
afsökunar á þeirri fráleitu
hugmyd, að ekki væri ástæðu
laust að breyta trúarjátningu
okkar. Auðvitað kunnið þið
hana öll. En tímarnir breytast
og jafnvel trúin fær heldur
ekki staðist óhögguð, en hér á
ekki að ræða við ykkur neina
trúarheimspeki, aðeins benda
ykkur á viðauka þann, sem á
stæða væri að skjóta inn í trúar-
játninguna og myndi vera eitt-
hvað á þessa leið: Ég trúi á
skipulagninguna.
Að sinni er ekki kostur á að
gefa ykkur glögg dæmi um allar
hliðar skipulagningarinnar, eins
og hún birtist á flestum sviðum
þjóðlífsins, heldur verður að-
eins greint stuttlega frá nýtingu
,,mannvélarinnar“ í starfinu,
en takmark hennar er, að sem
beztur árangur náist fyrir fram-
leiðsluna, og mun ekki sjaldan
brenna við, að um leið gleymist
að hugsa um það, er einstakling-
urinn, hinn lifandi og skynj-
andi maður, beri úr býtum. Á
þessu sviði mun Ameríka hafa
komizt einna lengst og verða nú
tilfærð nokkur orð úr bók G.
Brochmanns, Mennesket og
Maskinen, um Taylor-ismann.
AMERIKANSKI verkfræð-
ingurinn Frederick Win-
slow Taylor (1856—1915) er
athyglisvert dæmi um, hvernig
einn maður getur breytt skoð-
unum manna meðal allra þjóða
ó ákveðnu máli. Engin efi er
á, að samverkamenn hans og
ofstækisfullir áhangendur hafa
ofmetið verk hans, en starf hans
hafði þó heimssögulegar afleið-
ingar. Þegar hann hvarf frá
(Framhald á næstu siðu.)
KAUPMAÐUR nokkur, vellríkur, átti son, röskan og mynd-
arlegan strák. „Vassenzka," sagði faðirinn og móðirin við
hann, ,,þú verður að kvænast, þegar er kominn tími til þess.“
„Jæja, veljið mér þá konu.“ „Ertu ánægður með dóttur Pet-
schnikoffs kaupmanns?" „Það held ég, við getum skroppið til
hans og athugað málið.“ Síðan fóru þau þrjú í lest til ríka
kaupmannsins Petschnikoffs og báðu um hönd dótturinnar.
Foreldrarnir sátu að samningum, en Vassilij gekk til herbergis
brúðurinnar. „Nú ertu svo að segja orðin konan mín,“ sagði
hann og byrjaði að gefa sig að henni. En hún leitaðist við að
varna honum þess. „Þú þarft svo sem ekki að bíða lengi, því
að við verðum brátt gefin saman.“ „En það skiptir engu málí,
þar sem þú ert þegar svo að segja konan mín.“ Og hún lét
undan. Síðan bjóst Vassenzka til að yfirgefa hana, en hún
sagði „Bíddu aðeins, ég ætla að hitta pabba og tala við hann,
og svo kem ég strax aftur.“ En Vassenzka gekk til foreldra
sinna og hvíslaði að þeim, að nú skyldu þau öll fara heim.
En til brúðurinnar fór hann ekki aftur. Þegar heim kom sagði
hann: „Ég vil ekki þessa konu, því að hún dugar hvorki sem
húsmóðir eða kona.“ — Næsta dag sögðu foreldrarnir við son-
inn: „Förum til Kosterins kaupmanns og biðjum dóttur hans.“
„Gerum það, mér geðjast vel að henni.“ Og svo fóru þau til'
ríka kaupmannsins Kosterin og báðu dóttur hans, og þar gerð-
ist sami leikurinn og hjá kaupmanninum Petschnikoff. Og þau
hurfu heim að óloknum erindum.
„Pabbi, ég vil ekki þessa konu, hún dugar ekki sem hús-
móðir og ekki heldur sem kona.“
„Þú hefir vanheiðrað okkur, Vassenzka, við getum ekki komið
á fund þessa fólks, gerðu það, sem þér bezt líkar, vertu ókvænt-
ur, ef þér sýnist, leitaðu þér kvonfangs, ef þér hagar það
betur, við förum ekki í fleiri kvonbænaferðir með þér.“
„Jæja, þá vel ég brúði mína sjálfur.“
Vassilij gekk inn í borgina og leitaði sér konu, en hann
fann enga, er væri honurn að skapi. Loks kom hann að fá-
tæklegum kofa. Þar sá hann stúlku ganga til brunns með
skjólu í höndum, og hún var svo fögur, að hann kunni ekki
að óska, að hún væri fegurri. Stúlkan var Ljúska dóttir fá-
tæku ekkjunnar. Og hann gekk á eftir henni inn í fátæklega
kofann. Móðirin var heima. „Móðir góð,“ sagði hann, „gefðu
mér dóttur þína.“ „Hvað ertu að rugla, Vassilij, hvernig dettur
þér í hug að biðja dóttur minnar, þar sem hún er blátæk, en
þú svona ríkur.“ „Við þurfum ekki að eyða orðum í þessa
hluti, mér geðjast vel að dóttur þinni, móðir góð.“
Gamla konan bar fram bæn og þau urðu ásátt. Þegar gamla
konan var gengin brott, tók hann að gefa sig að henni eins
og öllum hinum. „Þú ert svo að segja konan mín,“ og hann
sagði það sama við hana og allar hinar. En hún vildi ekki
STUNDIN
15