Stundin - 01.02.1941, Side 21

sjálfur og getur samt ekki
neitt,“ stríddi sú gamla honum.
Og hún móðgaði hann, honum
gramdist innilega. „Hérna hefi
ég fæðingarblett, sleiktu hann
burtu, svo að skinnið sé hvítt
eftir“. Og djöfullinn sleikti og
sleikti, unz hann sveið í tung-
una. Hn fæðingarbletturinn
hvarf hvergi, en gömlu kon-
una sárverkjaði í olnbogann.
Kerlingin þoldi þetta ekki leng
ur, og fótur hennar kiptist svo
til, að neistar flugu úr augum
djöfulsins. ,
Og djöfullinn hætti við hana
°g hypjaði sig burt og hugsaði
ekki meira um sálir þeirra.
Skýringasuör uið mynd
á bls, 8.
AÐ eru 14 samkvæmismis-
fellur í myndinni. En ef
þér hafið komið auga á tíu
þeirra, eruð þér samkvæmis-
hæfur og vel það!
Við borðið:
1. Stúlkur mega aldrei greiða
sér yfir borðum og hel'zt
ekki neins staðar á glám-
bekk.
2. Stúlkur mega aldrei
smokka af sér skónum,
þegar þær sitja til borðs
eða eru í fjölmenni.
3. Herrar mega ekki styðja
sig við stólbak sessunautar
síns, sízt ef í hlut á dama.
4. Olnboga má ekki styðja á
borðið, en hins vegar er
heimilt að tylla honum
lauslega á blá borðbrúnina.
5. Og herrann við borðið er
ekki samkvæmisklæddur.
6. Hann má ekki sitja meðan
h'ann heldur uppi samræð-
um við dömu, sem stendur.
7. Daman, sem hann talar við,
er ein síns liðs, en stúlkur
mega aldrei standa einar og
yfirgefnar í samkvæmum.
STUNDIN
r-
Steinn Steinarr.
Parið, sem kemur.
8. Konan má ekki ganga inn í
humátt á eftir manninum.
Henni verður að fylgja
þjónn. En maðurinn á að
ganga á undan til að brjóta
þeim braut.
9. Hún má ekki mála sig á
göngunni.
10. Hún ber manninn ofurliði í
klæðnaði, og ætti ekki að
hafa blóm í hárinu úr því
hann er ekki í ,,kjól og
hvítu“.
11. Hann má alls ekki ganga
með hendur í vösum. Það
er lítilsvirðing við konuna,
sjálfan hann og alla við-
stadda.
Dansparið.
12. Herrann má ekki reykja
meðan hann dansar.
13. Daman má ekki leggja
arminn yfir herðar herra
síns, hversu sem hana kann
að langa til þess.
14. Herrann má ekki halda
hægri hendinni þar sem
hann gerir. Það er mjög
vítaverður dónaskapur.
Hin nýja Ijóðabók
Steins Steinarr
„Spor í sandi“
Þegar fyrsta bók Steins
Steinars, ,,Þar rauður loginn
brann“, kom út, fann ég undir
eins, að hér var ótvírætt skáld
á ferðinni, og því opnaði ég
þessa nýju bók hans með mik--
illi eftirvæntingu, og ég varð
ekki fyrir vonbrigðum. Ég las
hana fyrst einu sinni, svo tvisv-
ar, og er ég hafði lesið hana í
þriðja sinn, fannst mér hún
miklu bezt. Ljóð Steins, eins og
öll góð kvæði, er ekki nóg að
lesa einu sinni. Maður verður
að lesa þau oft, og við hvern
lestur finnur maður eitthvað
nýtt, sem manni hafði sést yfir
áður. Kafarinn finnur heldur
ekki allar perlurnar í fyrstu
dýfunni, og það er einmitt
þetta, sem mér finnst einkenna
kvæði Steins, það er dulan og
dýptin. Sum kvæði hans, við
fyrsta lestur, virðast manni eins
og óráðin gáta, en þegar betur
er að gáð, iða þau í ótal Ijósum
og eru hrífandi í látleysi lit-
brigða- sinna. Þau eru ljóðræn,
þrungin seiðmagni, kaldhæðin,
en aldrei tilfinningalaus, við-
kvæm en aldrei væmin. Kvæðið
Blóð er gullfallegt, dramatiskt
kvæði:
Og blóð þitt streymir blint og
þungt og mótt
á bak við starf þitt, draum þinn,
hugsun þína
í dularfullri þögn. — Og það er
nótt,
sem þúsund aldir gófu í dögun
sína.
21