Stundin - 01.03.1941, Qupperneq 10

kynnanna svo mjúk, að þessi
orð myndu ekki heyrast. Og
auk þess er búnigur þeirra ekki
skrummikill, og þau birtast
ekki sem yfirskriftir eða áróð-
ur, og þau koma um of frá
djúpi hinnar ógreindu og upp-
runalegu tilfinningar til vera
mælt eftir einhverjum for-
skriftum. Á hverri stundu, á
hverri einustu stundu eru tal-
aðar og skrifaðar svo og svo
margar yfirlýsingar þess efnis,
að þetta þurfi að gera fyrir
þenna og hinn. (Menn eru beðn-
ir að rugla þessu ekki saman
við ,,að gera fyrir hey,“ því að
það merkir að hlaða utan um
heyið, að loka það inni). ,,Að
gera . . fyrir“ einhvern merk-
ir rétt og slétt að tryggja ein-
hverjum betri lífsskilyrði og af-
komu. Og menn vita einnig, að
erfitt er að lifa, nema „fyrir þá
sé gert.“
Það var einhverju sinni, er
þessi mál bar á góma, að rosk-
inn bóndi mælti: — „Með-
an maður mátti spekúlera
sjálfur, gekk allt vel.“ Þessi orð
voru engin sakfelling, því að
hinir fáskiptnu gera ekki bylt-
ingar að óþörfu. En ef einhver
kynni að leita alvöruþrungins
sannleiks í þessum orðum, þá er
hann vafalaust finnanlegur.
Lengi hafa margir beztu synir
þjóðanna varið lífi sínu og starfi
til að leita sóttkveikja. Og enn-
þá eru á meðal okkar einstakl-
ingar, er starfa margar nætur
svefnlitlir að rannsóknum af
þessu tagi. Nöfn sumra eru rit-
uð gullnum stöfum yfir gröfum
þeirra, og fæstir þeirra berast
mikið á, meðan þeir lifa, en
þeir, sem lífið hlutu fyrir gerð-
ir þeirra, gjalda þeim þakkir.
Og þessir vísindamenn, menn
starfsins, fundu, að lifandi
smáverur komast inn í líkami
manna og dýra. Og tala þeirra
er legíó. Menn berjast gegn
þeim með oddi og egg, en erfitt
reynist að sigra þessa féndur.
Og sannleikurinn mun vera sá,
að þeir eru ósigranlegir. Nú
mun þykja næsta vonlítið, að
berjast gegn her, sem gefið er
að sé ósigranlegur. Og hvernig
myndi eiga að haga þeirri bar-
áttu? Hvað gera læknarnir? —
Þeir víla ekki fyrir sér að full-
yrða, að alls staðar umhverfis
okkur séu sóttkveikjur, svarnir
féndur okkar. Og þrátt fyrir
það erum við að öllum jafnaði
heil heilsu. Við sjáum þá einnig
gera leyndardómsfullar athug-
anir á öllum, sem þeir komast
í færi við, og athuga t. d. hvort
þeir hafi fengið berkla eða aðra
aivarlega sjúkdóma. Og þessir
sömu menn segja okkur, að
þekkt séu dæmi um eineggj-
aða tvíbura, sem ekki ólust upp
á sama stað, en fengu sömu
veikina og létust á sama árinu.
En í nánasta umhverfi þeirra
dó enginn úr sama sjúkleika.
Og þessir sömu læknar bólu-
setja á ári hverju þúsundir
manna og dýra gegn smitandi
sjúkdómum. Og þessar bólu-
Ævintýrið
KONA nokkur ók með spor-
vagni í höfuðborginni fyr-
ir nokkrum dögum. Menn og
konur aka með sporvögnum, og
þykir það ekki í frásögur fær-
andi, því að vegalengdir eru
miklar og skóbúnaður dýr, en
menn yfirleitt mjög sparsamir,
bæði á fætur sína og annað.
Enda hefir skapazt fjölmennari
stétt leiguekla í þessari borg
en finnast mun að hlutfalli í
nokkurri annarri borg verald-
ar. Þykir það ljóst dæmi um,
hversu rösklega höfuðborgin
náði valdi á menningartækjum
samtíðarinnar. Þess vegna var
setningar gera einstaklinginn
ósigranlegan gagnvart einum ó-
vininum. Þessar fáu forsendur
leyfa okkur að draga þá álykt-
un, að ekki mergð óvinanna, —
heldur traustleiki varnanna
ræður því, hvort við bíðum ó-
sigur eða ekki. Eða ljósar tal-
að: Hættan stafar sjaldan að
utan, heldur að innan. Hrörn-
unin að innan en hættulegri en
allar ytri árásir. Eða nærliggj-
andi dæmi. Þúsundir erlendra
sjómanna, sem á hverju ári hafa
verið hér við strendur og í fisk-
verum okkar og hundruð ís-
lendinga, sem á ári hverju fóru
milli íslands og annarra landa,
og jafnvel þúsundir erlendra
hermanna, hafa ekki spillt máli
okkar — og geta það ekki. Ef
málið er í hættu, þá stafar það
af því, að næmleikinn, varnar-
leysið gegn sjúkdómum, hefir
orðið átakanlegra en áður fyrr.
En ekki einungis málið er hér
hliðstætt dæmi, heldur ótal m.
fl. Athugið, en ekki til gam-
ans, nokkur hliðstæð dæmi, og
gerið í hljóði athugasemdir
ykkar.
um nafnið
heldur ekkert undarlegt, þó að
kona æki með sporvagni og í
að gizka þriggja ára drengur
stigi inn í vagninn og settist við
hlið hennar. Þetta var kotrosk-
inn, dugnaðarlegur og skraf-
hreifinn snáði og tókust brátt
samræður með honum og kon-
unni. Spurði hún hann að nafni,
og kvaðst hann heita Drafnar.
Þá spurði konan hann enn
fremur, hvers son hann væri,
en stráksi svaraði næsta stutt-
aralega: ,,Ég er enginn son.“
Þetta var þriggja ára drengur.
Mörgum mun því koma til hug-
(Framh. á bls. 15.)
10
STUNDIN