Árdís - 01.01.1953, Side 21

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
19
Móðurást
Eftír HRUND SICÚDASON
„Og þá fór Guð að gráta
af gleði, nú fann hann það,
við ást hinnar ungu móður,
að alt var fullkomnað.“
Þannig kemst Davíð Stefánsson að orði í kvæði sínu
„Stjörnurnar“. Hann lýsir óánægju Guðs yfir öllu sköpunarverkinu,
alt er „hégómi og heimska á himni, jörð og sjó,“ þar til honum
verður litið niður á jörð. Hann sér móður horfa á nýfætt barn sitt
og þá sér hann að „alt er fulkomnað." Móðurástin með sinni
óeigingirni, sinni fórnfýsi og sínum kærleika hefir gjört sköpunar-
verkið fullkomið.
í gegnum alla mannkynssöguna er það móðirin, sem
staðið hefir á bak við stórmenni veraldarinnar. Smáð og rétt-
laus, eins og hún var á fyrri öldum, er það samt hún sem hvetur
syni sína til dáða og drengskapar. Hún, sem enga mentun fékk,
kendi það sem lífið hafði kent henni, kendi þeim að maðurinn er
ekki sjálfum sér nógur, að lífið heimtar styrk frá æðra valdi, að
Guð verður að standa við hlið hans og að hans boðorðum verður að
íylgja ef vel á að fara, innprentað þeim ástina á ættjörð sinni og
þörfina til að vera nýtir og góðir menn í sínu föður- eða fósturlandi.
Hún fórnaði öllu til að þeir gætu gengið þann mentaveg, sem
þeirra samtíð útheimti.
„Enginn kendi mér eins og þú
liið eilífa, stóra, kraft og trú
né gaf mér svo guðlegar myndir,“
segir séra Matthías í kvæði til móður sinnar. í neyð og skorti var
það móðirin, sem bar þyngstu byrðina, hún leið hungur og kulda
til að börnin gætu haft meiri mat og föt, hún leið allar þær kvalir,
sem fátækt og allsleysi hafa í för með sér, kvalir af að horfa upp á
börn sín líða skort og geta ekkert að gjört, sjá þau veslast upp og
og deyja fyrir vöntun á mat og læknishjálp.
Allar þessar þrautir hafa mæður kynslóðanna liðið öld fram af