Árdís - 01.01.1953, Síða 27

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
25
á hin síðustu ár hélt hún óskertum þeim hæfilegleika að finna til
djúprar hrifningar og aðdáunar fyrir því, sem var gott og fagurt.
Sálarkraftarnir héldust óskertir fram á síðustu stund. Bjartsýni
æskunnar misti hún aldrei, en samfara þeirri bjartsýni var næmur
skilningur á því, sem ástæða var til að forðast og vara aðra við.
Ég leyfi mér að tilfæra hér nokkrar setningar úr kveðjuorðum
hinnar ágætu forstöðukonu, Mrs. Augustu Tallman, á Betel, er
lesin voru við kveðjuathöfnina á heimilinu: „Ég kom til Betel
öllum ókunnug, þurfandi fyrir upplýsingar á ýmsum sviðum. Hún
gaf mér margar leiðbeiningar, sérílagi viðvíkjandi húslestrum og
sálmasöng heimilisins, með kærleika og hughreystandi orðum í
stað aðfinslu. Víðsýni hennar að geta ávalt skoðað báðar hliðar á
málefnum hefir oft hjálpað mér og ég hygg, fleirum hér á heimilinu.
Við burtför hennar mun okkur finnast sem ljós hafi slokknað. En
hin sterka og hreina trú hennar mun halda áfram að skína sem lifandi
ljós, hvar sem vegir hennar hafa legið og fylgja henni á eilífðar-
brautir.“
Við sem vorum vön að sjá hana á Betel frá því heimilið var
stofnað, bæði sem forstöðukonu heimilisins í 18 ár og sem vistkonu í
mörg síðastliðin ár finnum til þess að mikið er mist — sætið við
hlið orgelsins er autt, söngröddin hljóðnuð. Við finnum glögglega,
að einhver tign og styrkur er horfinn með Ásdísi Hinriksson. Hún
unni af alhug elliheimilinu Betel, starfaði fyrir það meðan kraftar
entust og bað fyrir því til hinztu stundar. Hina síðustu mánuði
talaði hún oft um hve innilega hún þráði að biðin færi að styttast.
Síðast þegar fundum okkar bar saman, sagði hún: „Ég veit, að
bráðlega kemur kallið til mín, það veldur mér innilegri gleði.“
Guði sé lof að hin fagra sál hennar hefir verið leyst úr böndum
hrörnandi líkama. Á lofsöng Jólanna sveif hún til ástvinanna, sem
biðu fyrir handan hafið.
„Hafðu þökk fyrir alt og alt.“
Ingibjörg J. Ólafsson