Árroði - 01.10.1947, Blaðsíða 22

— Þá er það spegillinn. Hann reikna ég á
tuttugu krónur.
— Afsakið! Eg ér tilneyddur að blanda
mér í embættisverk yðar, en spegilinn takið
þér ekki heldur!
— Hann er kannske líka þinglesinn?
— Nei, það er hann því miður ekki.
— Það er ágætt!
— Mætti ég biðja yður vegna konunnar
minnar að hafa ekki svona hátt. Hún getur
haldið, að hér sé drúkkið og haldnar skál-
ræður, og svo kemur hún ef til vill ekki út
úr herberginu fyrir jól.
— Hvers vegna get ég ekki tekið spegil-
inn ?
— Gjörið svo vel að líta á skjalið, sem
fest er aftan á hann!
— Það er kaupsamningur, já, einmitt. Og
hann er enn ekki greiddur að fullu, svo
hann tek ég þá ekki heldur. En það er eng-
inn pappír á þessum stól, svo ég ætti að geta
tekið hann!
— Tekið! Þér notið alveg rétta orðið. En
sparið þér bara pappírinn, því yður að segja
er stóllinn og sófinn þarna þinglesin eign
yngsta sonar míns. Hérna eru skjöl yfir það!
— Þér þekkið hlutina, maður minn. Ég
fer að halda, að götin í veggfóðrinu séu
veðsett! — Eigið þér grammófón?
— Já, auðvitað! Ég á tvo.
— Hvar eru þeir?
— Annar á neðri hæðinni, hinn uppi á
lofti. Svo er líka mandólín í húsinu hérna við
hliðina.
— Það get ég auðvitað ekki tekið!
— Jú, það gætuð þér hæglega, en það yrði
bara kallað innbrot.
— Það er þá víst ekki meira hérna? En
ef til vill í svefnherberginu ?
— Þér ætlið þó ekki að fara að ónáða kon-
una mína? Hún hefur reyndar gullhjarta, en
það liggur bara anzi leiðinlega í henni.
Á R R O Ð I
Utgefandi:
Félag ungra jafnaðarmanna, Reykjavik.
Ristj. og ábyrgðarm.:
Pétur Pétursson frá Mýrdal.
Ritnefnd:
Jón Hjálmarsson,
Benedikt Björnsson,
Jón Ingimarsson.
ALÞÝÐUPRENTSMIÐJAN H.F.
— Ég verð að sjá svefnherbergið.
— Gjörið þér svo vel, yður er það guðvel-
komið, bara ef þér fáið hana til að opna fyrir
yður, því ekki opnar hún fyrir mér!
— Ég hef rétt til að skipa yður að láta
hana opna.
— Eruð þér ekki sjálfur giftur, herra full-
trúi ?
— Jú, það er ég?
— Hvernig getið þér fengið það af yður
að neyða nokkurn mann til þess að standa
fvrir framan svefnherbergisdyrnar hjá kon-
unni sinni og sárbiðja hana að opna, og vita
það, að hún opnar alls ekki?
— Nei, þá fer ég bara aftur. Það var á-
nægja að hitta yður, herra Friðreksen.
— Sömuleiðis! Það er mér alltaf sönn á-
nægja að sjá fulltrúann hérna, vertð þér sælir!
— Anna, Anna, komdu út úr svefnherberg-
inu, nú er allt í lagi. Fulltrúinn er farinn!
— Er hann farinn, Edvard?
— Já hann er farinn, við getum þess vegna
óhrædd flutt silfurmunina, píanóið og út-
varpið aftur út úr svefnherberginu. Ég er
búinn að koma þessu öllu í lag!
L. 7. þýddi lauslega
22 ÁRROÐI