Morgunblaðið - 07.02.2009, Qupperneq 31

Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 2009
✝ Kristján Þórissonfæddist í Vest-
mannaeyjum 11. des-
ember 1943. Hann
andaðist á krabba-
meinsdeild Landspít-
alans 26. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigríður
Þórðardóttir, f. 21.3.
1921, d. 12.1. 1996, frá
Sléttabóli í Vest-
mannaeyjum, og Þórir
Kristjánsson, f. 17.2.
1922, d. 17.4. 1969, frá
Eyrarbakka. Systkini
Kristjáns eru: Þórður, f. 11.12. 1943,
d. 2.3. 1976, Magnús, f. 16.3. 1950 og
Eygerður f. 9.12. 1955.
Hinn 2. nóvember 1968 kvæntist
Kristján Þuríði Sigurbjörgu Tóm-
asdóttur, f. 1.5. 1947, frá Fljóts-
hólum í Flóa. Kristján og Þuríður
eignuðust fimm börn sem eru: 1)
Guðríður, f. 11.12. 1965, gift Guð-
laugi Þresti Bjarnasyni, búsett á
Reyðarfirði, börn þeirra eru Eva
María, Bjarney Jórunn og Jónas
Þórir. 2) Þórir, f. 18.8. 1968, kvænt-
ur Þóreyju Gylfadóttur, búsett í
Reykjavík, börn þeirra eru Sigríður
Margrét og Kristján Gylfi. 3) Tómas,
f. 24.12. 1969, kvæntur Sigrúnu
Guðmundsdóttur, búsett í Kópavogi,
börn þeirra eru Elna María, Jón
Atli, Heiðar Snær og
Tómas Þór. 4) Guð-
finna, f. 17.12. 1971,
gift Snorra Gunnari
Sigurðarsyni, búsett í
Reykjavík, börn
þeirra eru Styrmir
Örn, Signý Ósk og
Sigurbjörg Ýr. 5) Sig-
ríður, f. 26.12. 1973,
gift Guðmundi Magn-
úsi Hermannssyni, bú-
sett í Reykjavík, börn
þeirra eru Rannveig
Klara og Starkaður
Daði.
Kristján ólst upp frá tveggja ára
aldri á Eyrarbakka. Hann hóf bú-
skap með konu sinni að Brimnesi á
Eyrarbakka 1968 og bjó þar til ævi-
loka.
Kristján byrjaði ungur að stunda
sjómennsku og lauk námskeiði í vél-
stjórn 1963. Mestalla sína starfsævi
var hann til sjós sem vélstjóri en
vann einnig önnur störf í landi með-
fram sjómennskunni, m.a. við upp-
setningu Þjórsárvirkjana. Hin síð-
ustu ár var Kristján hættur vélstjórn
en var kokkur um borð í bátum frá
útgerðarfélaginu Auðbjörgu í Þor-
lákshöfn, við góðan orðstír.
Kristján verður jarðsunginn frá
Eyrarbakkakirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
Elsku pabbi. Mikið er erfitt að
sætta sig við að þú sért farinn, alltof
snemma og allt of fljótt. En það er
víst þannig með lífið að það heldur
áfram og ekkert hægist á tímanum
þrátt fyrir sáran og erfiðan missi.
Það er þó margs góðs að minnast
sem hjálpar okkur sem eftir erum að
takast á við sorgina.
Sjómennskan átti alltaf hug þinn
allan og er víst leitun að manni sem
farið hefur á jafnmargar vertíðar og
þú. Þú varst líka fróður um skip og
báta og í raun hálfgert uppflettirit á
því sviði. Það var erfitt að reka þig á
gat og ef bátur sigldi á sjónum fyrir
utan eldhúsgluggann hjá okkur
heima þá vissir þú alltaf hvaða bátur
þar var á ferðinni, jafnvel þótt
skyggni væri slæmt og rétt svo grillti
í bátinn. Þetta var þinn hæfileiki.
Áhugi þinn á bátum fór ekki fram
hjá okkur systkinunum. Alls staðar
þar sem við komum í sjávarpláss var
farið á bryggjurúnt. Ég minnist t.d.
ferðarinnar þegar við Guðfinna fór-
um í fyrsta skipti með ykkur mömmu
austur á firði (landleiðina) til að
heimsækja Guðríði. Þá var sko pass-
að upp á það að koma við í hverju ein-
asta plássi á leiðinni og kíkt niður á
bryggju, enda vorum við 2 daga á
leiðinni.
Eins minnist ég þess þegar þið
mamma komuð til okkar Gumma í
Danmörku sumarið 2000. Við fórum
saman í ferðalag yfir til Jótlands og
að sjálfsögðu var kíkt á bryggjurnar
í fiskibæjunum þar fyrir norðan. Þar
voru gamlir trébátar, sambærilegir
við þá sem þú hafðir verið á hér áður
fyrr, sem vöktu mikla athygli þína.
Þú varst líka lunkinn við eldavél-
ina eins og skipsfélagar þínir hafa
fengið að njóta síðastliðin ár. Þú
hafðir mest gaman af því að elda fisk,
enda stutt að sækja hann og varst
duglegur að prófa þig áfram með
ýmsa fiskrétti. Piparostasósan og
bráðin á jólahamborgarhryggnum
voru líka þínir sérréttir og verða
seint toppaðir.
Þú varst mikill barnakall, enda
faðir fimm barna og afi fjórtán
barnabarna. Það var því oft æði
fjörugt heima á Brimnesi, sérstak-
lega núna seinni árin þegar við
systkinin höfum fjölmennt með allan
skarann okkar. Þér líkaði greinilega
vel að vera afi og varst í uppáhaldi
hjá öllum krökkum. Það var líka svo
auðvelt að fá þig með út í sjoppu til
að kaupa smá nammi, skreppa niður
í fjöru eða bara spjalla um daginn og
veginn.
Þetta síðastliðna ár er búið að vera
hálf óraunverulegt. Þegar þú greind-
ist í vor leit þetta ekki svo illa út og
við horfðum bjartsýnum augum á
framtíðina. En sjúkdómur þinn var
óvæginn og nú ertu farinn. Elsku
pabbi, það er erfitt að kveðja þig, en
við systkinin og fjölskyldur okkar
munum styðja mömmu og hvert ann-
að í sorginni.
Sigríður.
Elsku afi.
„Við verðum að taka því sem að höndum
ber og það eina sem skiptir máli er að gera
það með hugrekki og eins vel og við get-
um“ (Eleanor Roosevelt.)
Þegar þú greindist með krabba-
meinið seinasta sumar voru allir
ótrúlega bjartsýnir um bata og við
bjuggumst engan veginn við því að
þessu myndi ljúka núna svona fljótt.
Okkur fannst innilega sárt að horfa
upp á þig kveljast og ruglast svona í
ríminu síðustu dagana uppi á spítala
en við finnum samt huggun í því að
þú ert kominn á betri stað og búinn
að losna frá þessum ægilegu veikind-
um.
Við eigum aldrei eftir að gleyma
öllum yndislegu minningunum sem
þú skilur eftir með okkur. Öll jólin
sem við fengum að njóta með þér, all-
ir bíltúrarnir um Bakkann, þar sem
þú varst ekki eini bílstjórinn og allir
veiðimennirnir og ólsen-ólsen sem
við tókum saman við stofuborðið.
Þegar við hugsum til þín munum
við sitja með þér við eldhúsborðið í
gömlu innréttingunni á Brimnesi þar
sem þú ert að leggja dollarakapalinn.
Minning þín lifir áfram í hjarta okk-
ar.
Hvíl í friði, elsku besti afi. Við
söknum þín!
Signý, Styrmir og Sigurbjörg.
Ég vil minnast með nokkrum orð-
um frænda míns Kristjáns Þórisson-
ar sem lést mánudaginn 26. janúar
sl.
Það var mikils virði fyrir mig að
hafa góðan frænda mér við hlið til að
kenna mér réttu handtökin þegar ég
byrjaði til sjós á Álaborginni árið
1976 ungur og óreyndur. Kiddi eins
og hann var alltaf kallaður kenndi
mér margt og passaði upp á að strák-
urinn færi varlega svona fyrst í stað.
Tólf árum seinna lágu leiðir okkar
aftur saman til sjós, nú á Hafbjörg-
inni. Þar áttum við góðan tíma sam-
an. Hafbjörgin var 20 tonna bátur og
við höfðum oft á orði að við hefðum
átt að byrja fyrr á þessari stærð á
bát, þetta var svo miklu skemmti-
legri sjómennska heldur en á stærri
bátunum. Ég var með Hafbjörgina
þegar þetta var og Kiddi var vél-
stjóri. Hann var hokinn af reynslu og
rólegur með afbrigðum, sama á
hverju gekk. Ég fann til mikils ör-
yggis að hafa hann með mér um
borð. Kiddi fylgdist vel með mér og
því sem ég var að gera eftir að ég
hætti til sjós, kom reglulega upp í
fiskverkun í kaffi og spjall.
Það var gott að eiga Kidda frænda
að og ég er honum þakklátur fyrir þá
umhyggju sem hann sýndi mér alla
tíð. Hann var traustur og góður fé-
lagi og vinur. Það var gott að hafa
hann nálægt sér. Fyrir það vil ég
þakka nú þegar leiðir skilur. Minn-
ingin um Kristján Þórisson er mér
dýrmæt og ég veit að svo er um
marga aðra. Guð blessi hann og varð-
veiti nú þegar hann hefur bundið bát
sinn upp í heimahöfn ef svo má að
orði komast. Ég sendi ástvinum hans
samúðarkveðjur. Guð blessi minn-
inguna um góðan dreng.
Þórður Eiríksson.
Fallinn er frá kær vinur og frændi.
Ekki óraði mig fyrir því þegar ég
hringdi í þig á spítalann, að ég ætti
ekki eftir að heyra í þér aftur. Þá
sagði ég þér að við Ella kæmum til
þín á mánudaginn þegar ég kæmi í
land. Þú beiðst eftir mér, við gátum
kvatt þig og það er okkur mikils
virði. Þinni jarðvist lauk þarna.
Kiddi í Brennu, eins og hann var
ávallt kallaður af Eyrbekkingum,
var mér frekar sem bróðir en frændi
og þá sérstaklega eftir að ég missti
mína bræður af slysförum. Þú varst
fastur punktur í tilverunni. Við vor-
um báðir sjómenn af Guðs náð, lifð-
um og hrærðumst í sjómennskunni,
þú nánast fram á síðasta dag, eða
þangað til þú varðst að hætta sökum
veikinda sem lögðu þig að velli alltof
fljótt. Þegar við töluðumst við eða
hittumst, sem var æði oft, þá var
mikið talað um báta, hver hefði selt,
keypt eða endurnefnt og auðvitað
fiskiríið.
Nú þegar ég sit og skrifa minning-
argrein um þig, Kiddi minn, stendur
þorrablót á Eyrarbakka sem hæst.
Þangað höfum við farið í mörg ár
saman, en nú breytist það. Þorra-
blótin á Bakkanum verða aldrei eins.
Hver á nú að klappa og smella fingr-
um, eins og þér einum var lagið, svo
ég tali nú ekki um dansinn. Og hvað
dansinn varðar verður að nefna
þorrablótið fyrir þremur árum. Þeg-
ar dansinn hófst, voruð þið Systa
með þeim fyrstu út á dansgólfið eins
og alltaf, en þú skildir ekki neitt í
neinu, stóðst fastur á gólfinu og
fannst þú ekkert geta hreyft fæt-
urna. Þú leist niður og sást þá að þú
hafðir farið í vitlausa skó, skó með
hrágúmmísóla og um þá varð að
skipta, sem þú og gerðir. Það var svo
gaman að horfa á ykkur dansa sam-
an og hvað þú gast hreyft fæturna
hratt, það var alveg unun að horfa á.
Til útlanda fórum við fjögur sam-
an nokkrum sinnum ásamt Ásu
Magneu, dóttur okkar Ellu. Upp í
hugann koma margar góðar minn-
ingar og eru þessar ferðir okkur
ógleymanlegar, t.d. sjömílnaskórnir
sem þú keyptir í einni ferðinni, þér
voru gjörsamlega allir vegir færir
eftir að þú fékkst þessa skó. Þessa
skó skírði Denni vinur þinn um leið
og hann sá þá, rifjaðist þetta upp fyr-
ir mér þegar ég sá þig í skónum á
einni myndinni í albúminu.
Minningarnar sem við eigum um
þig, Kiddi minn, eru sem perlur í
hjörtum okkar hjóna. Söknuðurinn
er mikill og sár og finnst okkur mjög
óraunverulegt að við eigum ekki eftir
að hitta þig í næstu ferð. Það er
ákveðinn hlutur sem er verið að búa
til fyrir mig og á hann að vera tilbú-
inn fyrir næstu Jónsmessu á Eyrar-
bakka. Þennan hlut hefði ég viljað að
þú sæir áður en jarðvist þinni lauk,
en af því gat því miður ekki orðið.
Elsku Systa okkar, missir þinn er
mikill, en við vitum að þú átt margar
og góðar minningar að ylja þér við.
Þið voruð frábær saman. Betri vini
en ykkur er ekki hægt að hugsa sér.
Mitt fley er svo lítið en lögur svo stór.
Mitt líf er í frelsarans hönd.
En hann stýrir bátnum þó bylgjan sé há
beint upp að himinsins strönd.
Systu, Guðríði, Þóri, Tómasi, Guð-
finnu, Sigríði og fjölskyldum þeirra
viljum við votta okkar dýpstu samúð
á erfiðum tímum. Guði veri með ykk-
ur.
Hvíl í friði, elsku vinur.
Vigfús og Elínbjörg.
Fallinn er frá um aldur fram
Kristján Þórisson sem um margra
ára skeið hefur unnið hjá okkur í
Auðbjörgu ehf. Hann starfaði bæði
hjá okkur sem vélstjóri og mat-
sveinn, en Kiddi var þannig að öll
störf fóru honum vel úr hendi og
gekk hann iðulega til verks af rögg-
semi og fús til að leysa það sem að
höndum bar léttur í bragði. Það voru
okkur mikil sorgartíðindi þegar hann
fyrir u.þ.b. 6 mánuðum greindist
með þennan illvíga sjúkdóm sem
ekki tókst síðan að vinna bug á. Þetta
er ekki síst sorglegt því um tíma leit
út fyrir að allt væri á réttri leið og
þeir sem til þekktu fylltust bjartsýni.
Kiddi var búinn að skila nálægt
hálfrar aldar starfi við sjómennsku
og var farinn að hugsa til þess að
taka lífinu með meiri ró. En þó hann
væri að komast á aldur eftir langa
starfsævi þá var Kiddi ótrúlega seig-
ur og gaf þeim yngri ekkert eftir á
dekkinu ef svo bar undir. Kiddi var
starfsmaður sem reyndist okkur í
Auðbjörgu einstaklega vel og var
ekki síst góður vinur okkar.
Það þótti öllum vænt um Kidda og
gott var að vinna með honum. Hann
sagði þeim yngri til og miðlaði af
sinni löngu reynslu eftir því sem við
átti. Það er mikill missir að okkar
góða vini og starfsfélaga, vonandi
hefurðu það gott á nýjum stað, Kiddi.
Við viljum senda allri fjölskyldu
þinni innilegar samúðarkveðjur og
biðja góðan guð að blessa þau og
hugga á þessari erfiðu stund.
Einar Sigurðsson, Helga
Jónsdóttir, Ármann Einarsson,
Sóley Einarsdóttir, Guðbjartur
Örn Einarsson og Jóna
Guðlaugsdóttir.
Kristján Þórisson
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Elskulegur mágur minn og vinur
Magnús Magnússon er látinn eftir
erfið veikindi til margra ára. Hann
var einn af strákunum á Skansinum
þar sem hann ólst upp í stórum systk-
inahópi, alltaf kallaður Maggi. Á
stríðsárunum var hermannabraggi á
Skansinum Maggi var þá 10 ára og
varð góðvinur Bretanna sem söknuðu
sárt fjölskyldu sinnar og barna.
Maggi fór ungur að vinna eins og
títt var í þá daga, fór í sveit til Siggu
systur sinnar í Þykkvabæ, til Jóns
bónda í Garðsauka í Holhreppi og
tókst með þeim ævilöng vinátta. Sjó-
mennsku stundaði Maggi um tíma,
m.a. á togaranum Elliðaey og m.b.
Helga sem fórst við Faxasker 7. jan-
úar 1950, þar dó Óskar bróðir hans
Magnús Magnússon
✝ Magnús Magn-ússon fæddist í
Vestmannaeyjum 10.
febrúar 1930. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
mannaeyja 3. janúar
síðastliðinn.
Útför Magnúsar fór
fram frá Landakirkju
í Vestmannaeyjum 17.
janúar sl.
aðeins 22 ára. Um
svipað leyti kynnist
hann konu sinni Birnu
Rut Guðjónsdóttur og
fór að vinna við kúabú
bæjarins í Dölum.
Maggi var í eðli sínu
bóndi og þegar Da-
labúið er selt 1962
keypti hann það og rak
þar til ekki mátti leng-
ur selja ógerilsneydda
mjólk, þá sneri hann
sér að hænsnarækt.
Alltaf átti Maggi fal-
legar kindur, var mjög
fjárglöggur og margir byrjuðu frí-
stundabúskap eftir kynni við hann.
Frægt er jólahangikjötið og lundinn
sem hann reykti fyrir bæjarbúa.
Á mínu heimili hét hann Maggi bro
eða Maggi frændi. Honum fylgdi
gleði og góðmennska. Margar ljúfar
stundir áttum við hjónin og dætur
okkar með þeim hjónum og þeirra
dætrum að ógleymdri ömmu Línu, á
jólum, í afmælum eða sumarfríi. Dæt-
ur okkar Þórðar voru aldar á mjólk
frá Magga frænda og þær gerðust
sendlar þegar eggin voru keyrð út
einu sinni í viku til fastakúnna, veisla
var á eftir eða útborgun, þá var gam-
an. Svo kom gosið sem breytti lífi
okkar allra. Ekki var farið lengur á
Helgafellsbrautina til Magga eða
ömmu Línu, en hún hafði búið á neðri
hæðinni. Flest komum við aftur til
Eyja eftir gosið, þó vantaði ömmu,
alltaf var gott samband þó að breytt
væri. Maggi vann þá hjá Fiskimjöls-
verksmiðjunni og eignaðist þar góða
vini. Það var sorglegt hvernig park-
insonsveikin breytti lífi Magga og
Birnu þegar styttist í starfslokin og
þau hefðu átt að njóta þeirra „því
verður er verkamaður launa sinna“.
Í ca 20 ár stóð baráttan og smátt og
smátt tapaðist stríðið en Birna, hetj-
an hans, studdi hann af ást og kær-
leika ásamt dætrum þeirra. Þórður
minn var ötull að vitja bróður síns,
svo sterkt var bræðrabandið. Ég
kveð minn kæra mág með þakklæti
fyrir samfylgdina og alla gæsku við
mig og mína. Ég bið Guð að blessa
minningu hans og alla ástvini, sér-
staklega Birnu, dæturnar og alla sem
hann unni.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Hrönn V. Hannesdóttir.
Þegar endar mitt stríð
og sú upprennur tíð
að ég eilífðar ströndum skal ná
Jesú auga mitt sér
og um eilífð ég er
mínum ástkæra frelsara hjá.
(Göte Andersson/þýð. Sigr. Halldórsd.)
Mig langar að minnast elsku afa
míns, hans Magga í Dölum. Ég á
margar góðar minningar um hann
afa minn, hann var mikil athafnamað-
ur, var með kindur og gæsir og vann í
öskunni í Eyjum í mörg ár. Alltaf
þegar öskubíllinn kom að heima hlup-
um við systkinin út og veifuðum til
afa, mikið var ég stolt af honum, mér
fannst hann svo flottur maður. Eftir
að afi varð veikur tók mamma við bú-
skapnum, en afi var samt mjög dug-
legur að koma upp í Dali og hjálpa til
svo lengi sem hann gat.
Ég man þegar ég var að fara til
Noregs að passa fyrir systur mína, ég
þá að ferðast í fyrsta skipti til út-
landa. Afi hafði miklar áhyggjur af
þessari ferð minni og var hræddur
um að ég myndi týnast á flugvellin-
um. Hann ákvað því að koma með
mér í mína fyrstu ferð til útlanda og
fylgja mér alla leiðina, þetta var mjög
skemmtileg ferð.
Það þurfti ekki mikið til að gleðja
afa; að fá okkur í heimsókn var það
sem gladdi hann mest og brosti hann
út að eyrum þegar hann sá okkur
koma. Eftir langa baráttu við Park-
insonsjúkdóminn er afi loksins komin
til Jesú og orðinn heilbrigður. Minn-
ing hans mun svo sannarlega lifa í
hjarta mínu.
Ó, er okkar vinir,
allir mætast þar,
ganga á geislafögrum
grundum eilífðar,
lofa Guð og lambið,
lífið sem oss gaf.
Sorgin dvín. Sólin skín.
Sjá Guðs náðar haf.
(Göte Andersson/ þýð. Sigr. Halldórsd.)
Elsku mamma, amma, Heiða og
Magnea, ég votta ykkur samúð mína.
Guð blessi ykkur.
Kveðja,
Kristín Gísladóttir.