Nýtt kvennablað - 01.11.1941, Síða 14

Nýtt kvennablað - 01.11.1941, Síða 14
10 NÝTT KVENNABLAÍ) Hann var laglegur maöur, og nokkrum árum yngri en hún. I fyrstu haföi sambúðin veriö góö, en breytt- ist er frá leiö, einkum vegna þess, aö vínhneigö mannsins fór þá aö koma betur í ljós. Þau eignuöust einn son; |taö var þessi Steingrímur.'1 Hún leit á myndina, bros leiö yfir veöurtekiö andlitiö og leiftri brá fyrir í döprum augunum. „Hann var á líkum aldri og viö jafnöldrurnar. Eftir fárra ára sambúö skildu hjónin. Þá var Helgi oröinn þaö vaxinn, aö hann gat hjálpaö móöur sinni viö störfin. Stein- grímur ólst upp hjá móöur sinni viö mikla dáleika, en minna aöhald. Hann leit snemma út fyrir aö veröa fríöur maöur, eins og faöir hans, og aö mörgu leyti vel gefinn, en nokkuö laus á kostunum. Hann vand- ist því, aö líta á Helga bróöur sinn sem þann, er allt ætti aö vinna, en sjálfur vildi hann njóta ávaxtanna af verkunum. Eftir ferminguna kont móöir hans hon- um til náms hjá kunningjafólki sinu; henni þótti aldrei ofgert fyrir liann. Að sumrinu átti hann aö vinna fyrir sér. Svo kom hann heim aftur, þegar hann var seytján ára. Laglegur var hann þegar hann fór, en ltvaö var það ltjá þvi, sem nú var. Hann var óvenju glæsilegur maður. Allt, sem áður mótaði fyrir í svipnum, var nú fast mótað. Og við þrjár vor- um átján ára. Þaö getur enginn hugsað sér þetta tímabil, þaö var óviðjafnanlegt, eins og lifiö hefði fært okkur eitthvert goð, sem viö ættum að trúa á. Þvílíkir skyndil^lossar geta ekki varað lengi, það er ekki í samræmi viö heilbrigða skynsemi, enda er hún sjaldan hæstráðandi á þessum tíma ævinnar. Þaö var eins og öll sveitin breyttist viö komu Steingríms, allt varð glaöara, bjartara, lilýrra. Þrjú ár liðu, og ekker markvert geröist. Unga fólkið hittist í kirkju- ferðum og oftar, engin trúlofun fréttist, en allir vissu, aö Steingrimur sóttist eftir kunningsskap kvenna, en enginn vissi hverja hann ætlaöi sér, ef til vill ekki hann sjálfur. Mörgum þótti líklegt, að jtaö yröi Guörún á Grund ; þar var auðurinn, og svo haföi hann oft verið þar gestkomandi, stundum næturgest- ur. En faðir Gunnu var nú ekki á því. Þá kom í ljós, að hann liefði löngu verið búinn aö hugsa sér aö hún Gunna sín fengi hann Helga á Vindheimuni, þaö væri maður að sínu skapi, en ekki Steingrímur; hann væri lausgeröur eins og faðir hans. Grundar- auöinn færi hann ekki að láta í hendurnar á hon- um. En Gunna var á ööru máli í þessum efnurn, en faðir hennar. Hún var hrifin af Steingrími, eins og fleiri, en Helgi var líka álitlegur maður, þótt hann væri ekki friður. Svo var þaö eitt haust, að við Steingrimur uröum samferöa úr kaupstaö. Ég var orðin ein eftir af fólk- inu, sem ég hafði fylgst með, og hann Ijauö mér að veröa sér samferða, — og hver myndi hafa neitað slíkri fylgd? Ég var ung þá, og næm íyrir áhrifum; þaö var heldur ekki svo oft, sem gleöin harst mér sjálfkrafa upp i hendurnar. Og ölvuð af sæluvímu réöist ég í það þá, sem seinna varö mér nærri ofur- efli, og til Jtyngstu sorgar. I ferðalokin höföum viö heitiö hvort öðru ævarandi trú og tryggö. Þá var heimurinn bjartur og fagur. Þegar viö skildum, dró hann þessa mynd upp úr vasa sínum og gaf mér hana." Enn á ný leit hún á myndina, og augun leiftr- uöu, þrátt fyrir ellimörkin, Hún færöi sig til í stóln- um, lagði hendur i kjöltu sér og horfið á myndina á veggnum, eins og hún væri að spyrja hana hvað ætti að segja. „llvað á að segja, þegar hver sól- skinsdagurinn er öðrum bjartari ? Samt var eins og hula í lofti, en ég sá þaö ekki, ofurlítil skýjadrög viö yztu drög sjóndeildarhringsins, en ég vildi ekki sjá þau, ekkert nema mína eigin sælu. Það fór aö berast manna á milli, að við Steingrímur værum að draga okkur saman, og misjafnt var lagt til mál- anna. Sumir sögöu: Þaö var þá ekki nema vinnu- kona, sem hann hafði up]t úr leitinni. Og fleira var um þetta talaö, eins og gengur. Mér þótti leiöinlegt að þær Gunna og Lauga lögðu hálfgerða fæö á mig. Ekki vissi ég til að ég hefði tekiö Steingrím frá þeini, þaö hlaut að vera öfund. Þegar viö Steingrím- ur vorum saman, gleymdi ég öllu mótdrægu. Ég vildi aö við settum up hringa; hann eyddi því tali, sagöi að ekkert lægi á, og hann réði. Einu sinni var ég nokkra daga hjá móður þinni aö fá tilsögn í sauma- skap. Hún lét sér mjög annt um mig, eins og hún vildi vara mig við hættu. Hún sagði eitt sinn viö mig: Ég hekl aö þú sért að leggja út á óheillabraut, Margrét mín, þú ert sjálf svo góö, að þú ætlar eng- um illt og gefur ekki gætur aö því, sem fram fer í kringum þig; þú fórnar of miklu. En ef að vonir þínar Itregðast, þá minnstu jtess, aö hiö bezta áttu í sjálfri þér, það þarft þú ekki að sækja til annara." Síðan hefi ég oít hugsaö um þessi orö, þau urðu mér til góðs. Stundum heyrði ég kunningjana varpa ]rví fram, að Steingrímur væri að hugsa um aðrar stúlkur en mig. Þvi trúöi ég ekki. Sumir höföu séð hann meö þeim Gunnu og Laugu til skiftis, og fleirum, Ég þótt- ist ekki heyra þetta, en samt var sæla mín farin aö veröa blandin. Aö tala um þetta viö Steingrím gat ég ekki; það var vantraust. Og tíminn leiö. Svo fór hann aö hætta aö koma þangað, sem ég var, en kont því oftar að Grund, og þar var hann nokkrar vikur í kaupavinnu. Um haustið hittumst við. Þá fann ég aö hann var orðinn breyttur. Náköld héla lagðist um huga minn, eins og hausthjúpurinn um jörðina. Síöla dags kvöddumst viö fyrir fullt og allt. Hann tók allt meö sér, sem hann haföi áður gefiö : gleðina, vonina og ástina, allt, nema þessa mynd." Hún leit enn leiftrandi augum á myndina, eins og sá, sem átt hefir í hörðu stríöi, og sigrað. „Sú var tíðin, aö erfitt var aö tala um þetta, en nú er það allt yfirstígið. Um næstu jól opinberuðu þau trúlofun sína, Stein- grímur og Lauga. Hún komst lengra en ég, hann dró hring á hönd hennar. Lauga var óumræðilega sæl. Hún vissi ekki, að hennar lif var annarar dauöi. Hann hafði sjálfur sagt henni, að okkar á rnilli hefði aöeins verið kunningsskapur, ekkert annaö. Ég sá þau stundum saman, og allt sýndist vera gott. Hann mátti líka vera ánægöur. Lauga var góö og falleg stúlka, og honum fremri að mörgu leyti. Hann dáðist mikið að hári hennai', ef til vill meira en öðru. Stund- urn, þegar hún sat á kné hans, lagði hann hárflétt- urnar um háls sér og breiddi þær yfir brjóstið, svo það var eins og hann væri i gullskikkju; þá sýndist Framh.

x

Nýtt kvennablað

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Nýtt kvennablað
https://timarit.is/publication/767

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.