Nýtt kvennablað - 01.10.1947, Síða 6

er hreinleikinn, sem hefur snert ykkur meS sprota sín-
um.
— Elsku fóstra min, ég held þú hljótir aS vera aS hughreysta
mig, og þó er ég svo glaður. Hann tók um herðar fóstru
sinnar og þrýsti henni aS sér. Hún strauk blítt um hendi hans.
ÞaS voru ekki allar mæður jafn heppnar með börnin sín
cins og hún hafði verið í sínu vali. Hún mátti vera innilega
þakklát þeim, sem úthlutaSi henni lífsstarfinu.
— Fóstra mín. Ég verS að tala við Hildi strax þegar hún
kemur heim. Ég hef alltaf talað við hana, um allt, sem í
huga minn hefur komið, nema þetta eina. Sína tók um hendi
hans og horfði á hann, skyggnum, djúpum augum móðurinn-
ar. Ifún ætlaði að svara einhverju, en dró það við sig þegar
hún heyrði hávaða frammi í eldhúsinu. Líklega var það Ifild-
ur og einhver með henni, sem hafði komið inn. Haukur
strauk blítt um hár fóstru sinnar, þar sem hún sat við borðið,
ýtti til stólnum sínum og gekk fram í eldhúsið.
Það var óvenjulegt fát á Iiildi, en þó leit hún glettnislega
til Hauks. — Augu þeirra mættust, og það var sem þau hefðu
ekki sézt í óralangan tíma. Aldrei virtust þau hafa lifað
aðra eins stund. — Var ekki leyndarmál þeirra að opinberast
þeim í þögninni? Voru þau ekki að kanna hvors annars sál,
eins og þegar þau voru börn?
Haukur reif sig upp úr þessari djúpu sælu, hann leit í
kringum sig eins og hann myndi það allt í einu að þau
voru ekki ein. Hann skimaði í kringum sig, en sá engan.
Hann leit á Hildi og ætlaði að spyrja hver hefði verið með
henni, en þá mætti hann augnaráði hennar aftur. Hann gleymdi
öllu í kringum sig, hún batt hann glitrandi silkimjúkum
böndum. Hún lokaði allar hans tiliinningar inni í helgidómi
sálar sinnar.
Haukur rétti fram hendurnar, hann vildi ekki sleppa þessu
helga augnabliki lífs síns.- — Hann fann mjúkar hendur
hennar taka á móti, og fæturnar báru þau svo fislétt yfir
eldhúsið og inn í betri stofu fóstru þeirru.
— Hildur, hjartans vina mín, hvers vegna hef ég sagt þér
allt, nema hversu heitt ég elska þig?
— Ég þorði ckki heldur, byrjaði hún, en varð að þagna,
hún gat ekki sagt neitt fyrir kossum hans.
Fóstra þeirra hafði hálf blundað yfir prjónunum sinum.
En allt í einu, fremur fann hún það en heyrði, að einhvers
staðar var verið að banka. Hún hlustaði og greindi þá aftur
þrusk, sem líktist banki. Hún opnaði eldhúshurðina, þar var
ljós inni, en engan að sjá. Aftur heyróist þetta daufa hljóð.
Hún kallaði: Kom inn! En enginn anzaði. — Til að vera
viss um að enginn stæði úti opnaði hún bakdyra megin, en
þar var engan að sjá. Jæja, þetta hafði þá verið misheyrn.
En áour en hún hafði slökkt ljósið í eldhúsinu komu þau
Hildur og Haukur fram, og um leið vissi Sína móðursystir,
að nú myndu þau hafa talað um allt sem í huga þeirra bjó.
— Fyrirgefið þið, sagði Hildur, og vatt sér að stóra eld-
hússkápnum, sem stóð fram við dyrnar. Það stóð maður hérna
á tröppunum, þegar ég kom heim, og hann kaus fremur að
fara inn í skápinn, en fara strax út aftur, áðan þegar Hauk-
ur kom fram. En ég sé, að óvart hefur skápurinn krókast
aftur hjá mér; þú verður að fyrirgefa, Magnús, bætti Hildur
við, um leið og hún opnaði skápinn, og birtan féll á mann
þar inni, sem var háliblindaður af myrkri og saman kíttur.
Sína móðursystir þagði og virti Hildi fyrir sér, svo lítið bar
á. Ekki gat hún verið að leyna sjálfa sig því, að varla var
um að ræða óviljaverk, að skápurinn skyldi lokast að utan-
verðu. En Hildur hennar var nú alltaf Hildur, og ennþá loddu
við hana meinlausar smáglettur, ef vel bar i veiði. Vesalings
maðurinn var heldur fyrirferðarlítill, þar sem hann stóð frammi
Hefga G, Jónsdóffir
Helga G. Jóns-
dóttir, lengi hús-
freyja á Sveins-
stöðum í Snæ-
fellsnesssýslu, á
áttræðisafmæli
um þessar mund-
ir, fædd í Reykja-
vík 14. okt. 1867.
Föður sinn missti
hún níu ára, var
elzt af fjórum
systkinum og
varð að vinna
fyrir sér hjá
vandalausum.
Var henni oft
þröngur stakkur skorinn í uppvextinum, en
meðfætt þrek og kjarkur, ásamt góðri greind,
og glaðri lund, fleytti henni yfir örðugleikana.
13 ára komst hún til þeirra ágætu hjóna: Guð-
rúnar og Jens Pálssonar, sem þá var prestur
á Þingvöllum. Áhrif og kynni þeirra hjóna urðu
henni drjúgt veganesti í lífsbaráttunni. 24 ára
giftist hún merkum bónda, ættuðum úr Snæ-
fellsnessýslu, Guðbirni Ó. Bjarnasyni, og reistu
þau bú að Kolbeinsstöðum í Kolbeinsstaða-
hreppi. Eftir sex ára búskap þar fluttust þau
að Sveinsstöðum í sömu sýslu, og bjuggu þar
yfir 40 ár, áttu 6 börn, og komu þeim öllum
vel til manns, ásamt 4 fósturbörnum. Auk þess
dvöldu mörg börn á heimili þeirra hjóna, af
ýmsum ástæðum, um lengri eða skemmri tíma.
Mun aðbúð barna þar yfirleitt vera rétt lýst
í þessu ljóði frá ömmubörnunum, Höllu og
Bóbó:
Þú líknaðir, fórnaðir, linaðir þraut,
hið leikandi smáa þíns kærleika naut,
því betra var amma, þitt hjarta og hönd
en hrúgur af gulli og blómskrúðug strönd.
fyrir þeim, vandræðalegur og orðlaus og strauk fötin sín,
í þeirri vissu, að svona skáphola hlyti að hafa einhvern ó-
þverra innan sinna veggja, sem myndi loða við hann.
— Ég vona þú þiggir af mér kaffisopa, Magnús, og gleymir
þessari óvilja meðferð, sagði Sina móðursystir.
Magnús tók þann kost að þiggja boðið, en skotraði aug-
unum um leið, alltortryggnislega, til Hildar, sem setti upp
mesta sakleysissvip. Haukur brosti í laumi. En hvað hann
hafði annars verið mikið barn, að láta sér detta í hug að
Hildur væri hrifin af þessum manni.
4
NÝTT KVENNABLAÐ