Nýtt kvennablað - 01.10.1947, Side 10

Bréfkafli að norðan
í<cr sit. við ííluggann og horfi út yfir sveitin^>
Gullroðin ský speglast í silfurtærri ánm, sv.t.»
líður áfram rétt við túnfótinn. Árniðurinn hef-
ur töfrað mig síðan ég var barn. Á slíkum kvöld-
um sem þessum verður niðurinn seiðþrunginn.
Ég legg aftur augun og nlusta og hlusta, hann
á til svo ljúfa tóna þessi árniður. Titrandi silfur-
strengir, knúnir af ósýnilegri hendi, framleiða
þessa tóna, og þeir berast út yfir byggðina á
báðar hendur. Ef til vill ná þeir til eyrna sumra,
aðeins sem hversdagslegur niður. Þeir sem hlusta
með hjarta og sál eiga fleiri gleði og þjáninga
stundir. Andardráttur lífsins er heitur.
Áin á tvennt til. 1 vorleysingum er hún ótta-
leg. Sem barn man ég hana oft í æðisgangi. Þá
þorði ég naumast ofan á bæjarhólinn. Fannst
að þá og þegar myndi hún gleypa mig. Eða
ljótir, loðnir hrammar myndu teygja sig eftir
mér og keyra mig ofan í djúpið. Eða þegar hún
braut af sér klaka-fjötrana með brestum og
braki, þá fann ég hversu voldug og óttaleg hún
var.
Ég lít til fjallanna, hnjúkarnir bera við bláan
himin. Hvítt ský snertir hæsta hnjúkinn eins
og svansvængur. Ofurlítill andblær lyftir því
upp á við, hærra og hærra, eins og til að minna
það á að snerta ekki neitt óhreint. Roðið af
geislum hnígandi kvöldsólar líður það hægt og
hægt unz það leysist sundur og hverfur í himin-
blámann.
Æ þessir hnjúkar, hvað þeir toga í mig. En
ég fer ekki þangað upp í kvöld. Ég þekki svala
blæinn þarna uppi. Ég man hvað það er dá-
samlegt að líta yfir þessa fríðu byggð, og út á
hafið. Ég þarf ekki nema upp á brúnina hérna
fyrir ofan Selið til þess að sjá Hrólfssker og
Hríseyna.
í áttina vestur til Múlans teygir sig Gjögur-
barna sinna. Má ég spyrja? Gildir eitthvert ann-
að mat á ótignum konum og kvenstúdentum?
Kannske hef ég heyrt svarið fyrir löngu síðan.
Hið fyrsta sinn, er ég heyrði talað um nasisma
og kommúnisma, þá sagði lærdómsmaður, sem
þátt tók í samræðum: „Þetta verður að vera eins
og í dýrarýkinu, þar lifir hvert kvikindið á sinn
hátt.“ Meira.
8
táin að austan. Eða hafa þau ekki þannig hallað
sér hvort að öðru, í eilífu tilhugalífi, eins og
verndarar litla skersins og eyjarinnar, með Látr-
arfjöllin í baksýn?
Lengst í noðri glottir Grímseyjan, eins og
útlagi. Barin af brimróti elur hún önn fyrir
fósturbörnum sínum. Þau ein kunna að segja
frá kostum hennar. Stolt og kuldaleg ber hún
við sjóndeildarhring. Kuldanæðingurinn hefur
sitt hlutverk að vinna. Hann setur kaldan harð-
an svip á það, sem hann næðir um. Hann nær
þó ekki alltaf til þess að deyða þróttinn, orkuna,
lífið sjálft. Óviðkomandi augu sjá aðeins ytri
svip, forvitin glámskyggn augu eru hættuleg
augu. Á morgun verður ef til vill betra skyggni
jmeð mildri blámóðu við yzta sjónhring. Þá
öfunda ég eyjarskeggja.
Út í eyjum, og inn til dala, þar sem ríkir kyrrð
og friður, verður vonin ríkari, trúin sterkari,
þakklætið fyrir heyrðar bænir heitara, gleðin
óvæntari, sorgin sárari, lífið auðugra.
í dag er sunnudagur heitur og bjartur. Ið-
grænt túnið er alsett fíflum og sóleyjum. Loftið
kveður af kliði. Yfir í hólmanum hefur krían
byggt sér ból. Velluspóinn er stríðinn fugl.
Hann er stöðugt að erta kríurnar. Þær skerpa
röddina. Garg þeirra blandast dillandi kvaki
stelksins, hláturdilli velluspóans og þýðum lof-
söng lóunnar, eins og falskir tónar í kórsöng.
Skógarþrösturinn lætur til sín heyra frá reyni-
trjánum í garðinum. Þarna situr hann og gægist
ofan í rifsrunnann. Ef ske kynni að hann fyndi
ber í nefið eða var hann að bíða stundarinnar
til stefnumóts við ástvin sinn. Undir heiðbláum
himni í sumarsól er lífið svo auðugt og töfrandi.
Niður í mýrinni eru litlu heimalningarnir
tveir, mestu sóma skepnur. Þeir virðast harla
ánægðir með lífið. Bráðum koma þeir hlaup-
andi og fá sér sopa úr pelanum sínum, svo rölta
þeir af stað aftur til þess að kroppa grængresið.
Ég held að ég geti lært af þeim. Þeir virðast
hafa lært að ,,það sem verður að vera, viljugur
skal hver bera.“
En er það nú ekki oft það, sem okkur menn-
ina vantar, að geta sætt okkur við orðinn hlut.
Við viljum hafa það svona og svona, og það er
nú líklega ekkert óeðlilegt. Við erum hvert um
sig sjálfstæðar verur, sem hljóta að gera kröfur.
En einhversstaðar þurfa takmörkin að vera, og
eitt er víst að gott er að leggja allt sitt ráð í
guðs hendi, og hann mun vel fyrir sjá.
Hugrún.
NÝTT KVENNABLAÐ