Nýtt kvennablað - 01.02.1953, Blaðsíða 13

Hann var bróðir Grétu. Sambúð þeirra lauk með því
að hann strauk burtu með unglingsstelpu þaðan úr
víkinni. Þau höfðu komist til Ameríku, en litlu stúlk-
llna hafði hún missl. Hún var jafn götnu] Siggu litlu
1 Bjarnabæ. Þarbjörg gaf henni öll fötin hennar og
ekki nóg með' það. Hún gaf henni alklæðnað á öllum
fólum og nýian kjól á hverjum afmælisdcgi. Vana-
^ega sagði þá Gréta að það hefði fengizt mikið fall-
egra efni cn þetta í búðinni, en það liefði verið dýr-
ara. Þorbjörg hefði náttúrlega ekki tímt að kaupa bað.
Há andvarpáði Signý og sagði að þetta væri víst full-
8°tt. Og Sigga var lienni lijartanlega sammála.
Svo hevrðist það einn morguninn að Biössi ’gamli
1 Bakkabúð væri dáinn. Nú var búið að breiða hvítt
léreft fvrir glug gann og Sigga og Bína borðn ekki að
koma nálægt bænúm heldur voru alltaf upp í móun-
uro há dasra, sem gamli maðurinn stóð uppi. Þær
óttuðust að tialdið vrði dregið til ldiðar og sá dauði
stvnai höfðinu út. Slikl var liræðileg tilhugsun.
Það eina við fráfall kárlsins vár það, að nú forð-
uðust strákarnir innan úr víkinni að koma nálægt
Bakkabúð og allir krakkar gátu leikið sér óáreittir
Þessa daga. Svo var það einn daginn að óvenjulega
margir menn komu heim að Bakkabúð. Þar ú meðal
gamli prófaslurinn í henipu og með hvítan kraga. því
uu átti að flytia svörtu kistuna. sem nú var orðin bú-
staður Biörns gamla, upp að Höfða, sem var kirkiu-
staður rétt fvrir ofan víkina. Þangað var farið með
aBa, sem dánir voru. En bærinn var jafn geigvænleg-
Ur og áður og ekki vogandi að fara ofan í fiöruna.
Næstu daga var um lítið annað talað en Bjöksa
gamla. Hann hafði alltaf verið sérlundaður karl-
skennan sú, og nú gerði hann fólkið rothissa á því
að láta koma fram erfðaskrá, þar sem hann gaf Þor-
biörpu í Nausti bað. sem hann lét eftir sig; Hann
kafði aldrei verið álitinn vel stæðúr fvrr en( núna.
Bað voru aBir fullvissir um að hann hefði átt-pen-
luga í stóritm stíl og svo náttúrlega bæinn og bátinn,
Sem stóð við bæjarvegginn undir svörtum segldúk.
Bor hafði hann gengið frá honum um haustið op eng-
lnn snert við honum síðan. Nú átti Þorbjörg í Nausti
þetta allt saman. Hvað svo sem átti hún að gera með
það? Gréta í Móum gaf það í skvn að það hpfði lík-
lega ekki verið liað fvrsta. sem hefði hrotið til henn-
ar frá honum. bau hefðu alltnf verið einhvern fiandann
að n.ukra saman og hún hefði látið hann hafa miólk í
mörg ár. Hún gat ekki stillt sig um að spvria Þor-
biörgu að bví, út á reitunum: Hvað hún ætlaði eig-
lnlega að gera við bæinn og bátinn.
••íig leigi einhverium bæinn, en sel bátinn ef mér
þýðst kaupandi að honum,“ var svarað, kalt og ístutt
nÝTT KYENNABEAÐ
eins og vanalega. Ekki löngu seinna fréttist að ein-
hver ekkja langt framan úr sveit ætlaði að fiytja í
Bakkabúð. Það fyldgi fregninni að hún væri mikil
vinkona Þorbjargar í Nausti.
„Það verður víst ekkért óskemmtileg nágranna-
kona, sem við fáum Signý mín,“ sagði Gréta, „ef hún
er vinkona 'Þorbjargar. Reyndar hélt ég nú, að sú
manneskja ætti enga vini, ncma ef það á að nefna
vinfeíigi þetta eins og við Bjössa gamla og Hannes
formann, sem er bara gert til þess að hafa út úr
þeim peninga.“
Signý andvarpaði og saug upp í nefið. „Hún er
sjálfsagt vinföst sú kona, alltaf er hún góð við Siggu
mína,“ sagði hún. Gréla sagði ekki pieira.
Sigga og Bína biðu þess með óþreyju að hvíta
hengið yrði tekið frá glugganum, fyrr þorðu þa?r ekki
að fara ofan í sandinn. Svo var það einn morgunn
að Bína kom áður en Sigga var komin á fætur og
sagði þær fréltir, að nú væri hún komin þessi kona,
sem ætlaði að búa í Bakkabúð. Hún ætli einn stóran
strák, sem væri sjálfsagt kominn undir fermingu.
hann héti Bensi.
Þetta voru mikil tíðindi. Sigga var fljót að klæða
sig í það skipti og komast út. Þarna var Þorbjörg í
Nausti að bera inn dótið þessarar nýfluttu konu með
stráknum, stórum, myndarlegum strák með skarpleg-
ar hreyfingar og gleltnisleg augu. Konan hét Hall-
fríður, fölleit og lítil kona. ÞaðNar álitið að hún
væri heilsulítil.
Hún tók mikið af fiski, strax og hún var búin að
koma sér fyrir, og ætlaði að vinna í félagi við Þor-
björgu í Nausti. Gréta í Móunum sagðist vorkenna
henni að vinna í félagi við þetta flagö, sem enginn
maður gæti gert til hæfis.
Bensi var orðinn svarinn óvinur kaupmannssonanna
og gamla prófaslsstrákanna eftir vikulíma. En fátæku
strákarnir litu upp til hans og fylgdu honurn eftir
eins og fylgispakir hundar.
Þegar farið var að vaska fiskimr byrjaði fyrsti
slagurinn, en það var ekki sá síðasti. Bensi og fleiri
drengir voru við fiskþvottinn með mæðrum sínum,
en ríkismannssynirnir máttu náttúrlega lifa og láta
eins og þeim sýndist. Þeir hrópuðu ofan úr brekkunni
fyrir ofan reitina: „Komið þið heldur suður á Höfða,
nú er nógur silungur þar.. Það er heldur karlmann-
legra en sulla í bölunum eins og kerlingar.“ Oft var
það óþægilegt að halda sonum sínum við vinnuna,
þegar svona hvatningarorð voru kölluð til þeirra. En
í þetta sinn hreyfðu þeir sig lítiö, en gutu augunum
til Bensa: „Reynið þið þá að veiða þann silung sjálf-
ir og látiö þið sjá að þið séuð menn en ekki mýs,“
11
)