Nýtt kvennablað - 01.02.1953, Blaðsíða 14

. TÍZKAN
Einliti kjóllinn: Djúj), tvö-
föld lokufelling að framan.
Sú efri leggst alveg utan-
yf'ir. Þrír saumar í hvern
boðung undir hálslíninguna.
Blússa og pils: Hringskorið
pils, vítt. Lagt með þremur
stímum að neðan, í stíl við
vasana, ögn lengra á milli
þeirra og lengra frá pils-
brúninni. Blússan í iiðrum
lit. t.d. ljósgræn.
TIL HULDUKARLS
(Fyrir lokasvar).
Huldukarlinn hljóð'ur stóð.
heyktist ljóð við glíma.
Hagleiksóðinn föjiur fljóð
l'úsar bjóða’ að ríma.
Huldukarl! ef þorir þú
þreyta braginn snjalla,
skaltu láta, lagsi nú
lipra stöku falla.
Nanna.
kallaði Bensi. „Við erum að vinna eins og hverjir
aðrir heiðarlegir menn.“
„En sá rembíngur í þessum sveitalubba,“ kölluðu
þeir á móti. Svo komu þeir þjótandi ofan á reitina.
Nú máttu þeir eiga vona á góðu. Þeir hentu stein-
um í stampinn hjá Bensa. Vatnið gusaðist upp um
þau. Þá kom enn annar. Hann lenti í öxlinni á kon-
unni, sem næst var. Bensi hljóp á móti þeim með fisk
í hendinni. Hann gat slegið einn utan undir með hon-
um. Stampastrákarnir hrópuðu „Húrra fyrir Bensa.“
Hallfríður kallaði á eftir honum og bað hann að
koma og hætta þe?su, en það var nú kannski ekki
eftir Bensa að gefast uj>p. Hann rak flólann heim
undir kaupmannshúsið. Drenirnir gripu upp steina
öðru hvoru og hentu aftur fyrir sig en hittu ekki, því
þeir voru á svo hraðri ferð og vildu helzt ekki kom-
ast í náin kynni við fiskinn, sem Bensi var með í
hendinni, en fötin sumra þeirra báru það með =ér, að
hann hefði komið nálægt þeim. Bensi kom með fisk-
inn sundurbarinn til baka. „Hvað helduðu nú eigin-
lega að kaupmaðurinn geri við þig, ef þú ferð svona
með fiskinn, drengur,“ sagði Þura gamla í Bót. „Ég
er ósköp hrædd um það að þú verðir ekki vinsæl,
Hallfríður mín, ef hann ætlar að bjóða fyrirfólkinu
svona byrginn, hann sönur þinn,“ sagði hún við Hall-
fríði, svo snéri hún máli sínu aftur til Bensa: „Þú
verður nú að gæta að þér, drengur minn. Það gilda
hér aðrir siðir en í sveitinni. Okkur fátæklingunum
er það lífsspursmál að hafa liylli kaupmannsins.“
„Langar þig að fá stein ofan í þinn stamj) eða í
öxlina, eins og hún þarna. Kannski þeir komi aftur,
og þá komi röðin að þér,“ sagði Bensi. „Ekki skal
ég taka á móti þeim, ef þeir láta mig í friði.“
„Þeir koma varla aftur, gæti ég hugsað,“ sagði
• Þorbjörg í Nausti, ekki laus við hreykni.
Strákarnir sáust ekki aftur þann daginn, en kon-
urnar voru sífellt að líta inn eftir, hvort enginn
mannaferð. sæist. Næsta morgun kom Þura gamla í
Bót til Hallfríðar í kaffihléinu og tók liana tali. Hún
var kunnug í kaupmannshúsinu, því Lilla, dóttir
hennar var þar í eldhúsinu. Þeir höfðu svo sem kom-
ið Iieim klagandi, kaupmannssynirnir, yngri strákur-
inn heldur illa útlítandi: „Það var von, hann var
seinastur og fékk flest höggin,“ gall í Bensa. Honum
hafði nú samt ekki verið ætlað að heyra þetta. Kon-
urnar litu hvert lil annarar með vandlætingarsvip,
sem túlkaði eiginlegar hugsanir þeirra. ..Það verður
til happa að fá hann þennán snáða. Þvílíkt blvaðun-
arleysi og þvílík vogun, að lemja kaupmannssvnina.“
Framh.
12
NÝTT KVENNABLAÐ