Nýtt kvennablað - 01.01.1956, Blaðsíða 14

Sigga í þeirri von að sleppa, og það varð. Herdís lin-
aði á lakinu. „Hann má biðja fyrir sér. Ég segi nú
ekki annað,“ sagði Herdís. Sigga smaug fram um hálf-
opnar dyrnar. Hana langaði til að kasta því framan í
kerlinguna, að hún hefði verið að skrökva þessu öllu
til að losna við hana, en hún þorði það ekki. Hún
væri vís til að koma á eftir henni og hengja hana í
greip sinni.
Bjarni bóndi gekk unr gólf framan við húsdyrnar
og vissi svona hér um bil hvað þær höfðu tulað, því
að Herdís hafði verið hátöluð. Nú kom hann innfyrir
og sýslaði eitthvað niðrí skrifpúlti, sem var þar skammt
frá dyrunum. Herdís gekk í veg fyrir hann og spurði:
„Eru þau virkilega trúlofuð, hún og §trákóþverrinn hann
Bensi?“ „Ekki hef ég séð nein merki þess,“ sagði
Bjarni. „Hún segir það. En kannske er hún bara að
ljúga því. Hún er svo sem vís til þess, því að hún lítur
heimskulega út,“ sagði Ilerdís. „Þetta er ómerkilegt
vinnufólk, sem þú hefur, það verð ég að segja.“ „Það
læt ég vera. Ég hefði ekkert á móti því, að fá hann
fyrir tengdason. Þetta er dugnaðarpiilur og vel skyn-
samur,“ sagði Bjarni og glotti sínu glaðlyndisbrosi.
„Og kannske þá hana fyrir tengdadóttur?“ bætti Her-
dís við og hló stórum hlátri.
„Það hef ég ekki hugsað út í. Hún er víst okki efni
í sveitakonu, en hann er dugnaðarpiltur að hveriu sem
hann gengur,“ sagði Bjarni. „Þá óska ég þér til ham-
ingju með nágrannahyllina, því að varla gleymum við
Litlu-Grundarmæðgini því, sem gerðist í gærdaa,“ sagði
Herdís með erfiðismunum og rigsaði fram baðstofu-
gólfið með skýluna og vettlingana í hendinni. Frammi
í bæjardyrunum kvaddi hún Friðriku húsfreyju og
Gunnvöru, sem bauðst til að fylgja henni, því að tekið
var að bregða birtu. „Ég fer ekki milli bæja til þess
að láta leiða mig, meðan ég hef þessa heilsu,“ sagði
hún snúðugt. Friðrika andvarapði af feginleik, þegar
hún gekk úr hlaði.
„Ekki er hún alúðleg á svipinn,“ sagði Gunnvör.
„Fróðlegt að vita, hvað þær hafa ræðst við.“ „Hvað
skyldi mann varða um það,“ hnusaði húsmóðir hennar.
Bensi var að telja inn í ærhúsin, þegar Herdís gekk
heimleiðis. Hún sendi honum tóninn, án þess að heilsa
áður: „Ekki þætti mér ósennilegt að Hrólfur sonur
minn ætti eftir að finna þig í fjöru, þó seinna veiði,
lagsmaður!“
Hann svaraði í sömu raddhæð: „Ég get verið róleg-
ur og óhræddur meðan hann liggur með heita bakstra,
vesalingurinn! Annars finnst mér, að þeir ætlu ekki að
vera að troða illsakir við aðra, sem eru þær „lúpur“
að leggjast í rúmið á eftir.“
„Ekki vantar þig digurmælin, en máltækjð segir, að
sá hlær bezt, sem seinast hlær. Mundu það, hrappur!“
Það var eins og allir væru samtaka um að minnast
ekki á þessa óskemmtilegu heimsókn. En Siggu fannst
það liggja í augnaráði húsmóðurinnar og Gunnvarar,
að hún væri orsök þessarar óvenjulegu misklíðar, sem
orðið hafði milli bæjanna, þó að hún væri jafn saklaus
og aðrir á heimilinu að hafa stuðlað að þvi á nokkurn
hátt. Hún heyrði að Gunnvör gjallaði frammi í búri
einn daginn, þegar hún átti leið um göngin: „Hvað
svo sem þurfti Bensi eiginlega að skipta sér af Hrólfi?“
„Það var ágætt, að hann lét lrann ekki mölva fjóshurð-
ina,“ sagði bóndi. „Hann hefði þó sjálfsagt ekki gert
Sigriði neitt, þótt hún hefði opnað hurðina. Mér finnst
hún ekki vera sérlega kurteis við hann,“ sagði Friðrika.
„Auðvitað hefur hún verið blóð-hrædd við lrann, stúlku-
vesalingurinn,“ sagði Bjarni. „En bölvaður gikkshátt-
urinn,“ rausaði Gunnvör. „Skyldi hún fá betra en setj-
ast í búið á Litlu-Grund, allslaus vesalingur.“ „Ég held
þú hefðir ekki getað fengið þig sjálfa til að þiggja
það, þó að þú eigir líklega ekki annað framundan en
pipra,“ sagði Bjarni og hló stríðnislega. (Frh.)
Víðar er Guð en í Görðum.
(Konur, sem ckki gleymast.)
I»uríði formanni ei fataðist stjórn,
forðaði ’ún bátinn sjóum.
Þóra dyggðuga færði fórn
í fátæktinni í Skógum.
— En ranglætið yfir byggðir bar,
l>á Bríet á næsta leiti var
og orð hafði fyrir öðrum.
Sjá, víðar er Guð en í Görðum.
Hundruðum saman hervæddumst l»á,
hvers konar vanda að lótta.
Áorka héldum miklu má,
ef margar til liendi rétta.
Kusum formenn að liugsa hátt,
ef heima fyrir var risið lágt
og umhyggjan fráliverf öðrura,
því víðar er Guð en í Görðum.
1 kosningaréttinum sumir sjá
sætleik komnndi daga.
Menntun og kjörgengi kvenna má
kolsvart ranglæti laga.
— Þó unnustinn meyjar glepji gcð,
góð var Bríet og Þuríður með.
En Þóru við goðstall gjörðum!
Svo víðar er Guð en í Görðum.
G. St.
Ingibjörg Þorgeirsdóttir, kennari, minntist á það í útvarpserindi,
að farið gæti vel á því, er reist væri ný kirkja á Reykhólum,
að tengja hana að einhverju leyti minningu Matthíasar og Þóru
í Skógum, móður hans.
12
NtTT KVENNABLAÐ