Nýtt kvennablað - 01.01.1956, Blaðsíða 13

Giiðrún jrá Lundi:
ÖLDUFÖLL
FRAMHALDSSAGAN
„Það er víst áreiðanlegt,“ hnusaði Herdís. „Hefði
ég haft hugmynd um það, skyldi ég hafa reynt að
koma fyrir hana vitinu,“ sagði Friðrika án þess að
hugur fylgdi máli. „Hún ætti þó að gæta að hverju hún
sleppir.“ „Hún liugsar sjálfsagt lítið um giftingu, sízt
í sveit. Hún er alin upp í kaupstað og hefur sáralítið
vit á búskap,“ sagði Bjarni. „Það mætti nú líklega
kenna henni það,“ sagði Herdís.
Hjónin fóru fram úr húsinu. I'rið'rika kallaði á Siggu
og sagði henni að Herdís vildi tala við hana: „Verður
])ú ekki inni líka?“ sagði Sigga. Hún vænti sér góðs af
návist hennar. „Nei, það keinur mér víst lítið við mál-
efnið, sem hún ætlar að tala um við þig,“ sagði hún
og brosti háðslega. Ekki hurfti að vænta mikillar hjálp-
ar úr þeirri átt, hugsaði Sigga. Bjarni var mikið skárri.
Hann klapnaði henni á öxlina og sagði: „Vertu hara
hugrökk. Ég skal verða hérna íyrir framan og koma
inn fyrir, ef ég álít að þess þurfi. Láttu hana ekki
hræða þig til að taka bónorðinu!“ Þetta jók henni
kiark, að vita, að Bjarni ætlaði að vera fyrir framan
hurðina. Hún gekk innfyrir og reyndi að bera höfuðið
jafn hátt oa; vant var. Hún heilsaði Herdísi með handa-
bandi. „Vildir þú tala við mig?“ spurði lvún. „Já.
ójá. Mér datt í hug að spyrja þig, hvort þú vildir fara
til mín vinnukona á næstu krossmessu,“ sagði Herdís
ekki óhlýlega. Siggu létti talsvert um andardráttinn.
„Ég er búin að ráða mig út í Höfðavík næsta ár,“
sairði hún. „Ég finn að sveitavinnan á ekki við mig.
Ég er líka heldur léleg við hana.“ „Þú hefur víst unnið
ekki síður en Gunnvör þetta suinar. Ég hef litið eftir
þér. Það væri líklega heldur hollara fyrir þig að horða
kraftfæðuna í sveitinni og safna ofurlitlu utan á beina-
pípurnar, en lifa hálfgerðu sultarlífi út í kaupstað,“
sagði Grundarhúsfreyjan, sem nú var farin að rigsa
fram og aftur eftir gólfinu. „Ég býst við að það væri
hægt að fá þeim vistarráðuin riftað. Segðú mér bara
hvað þeir heita þessir væntanlegu húsbændur þínir. Ég
skal svo semia við þá.“ „Þess gerist engin þörf,“ sagði
Sig^a. „Ég ætla mér ekki að vera í sveit nema þetta
ár.“ Hún snéri sér til dyra, í þeirri von að samtalinu
væri lokið. En Herdís færði sig milli hennar og dyr-
anna. „Hvað heldurðu eiginlega að þú sért, kindin
mín?“ sagði hún og skerpti nú heldur röddina. „Þú
lætur sem þér standi aldeilis á sama, hvort þér býðst
NÝTT KVENNABLAÐ
ríkt mannsefni. Bara snýrð upp á þig, eins og þú værir
einhver „hefðarfrauka“, sem gætir valið úr karlmönn-
um. Allslaus stúlka ætti að vera svolítið skynsöm, þegar
lánið hlær svona við henni. Hvað hefur þú eiginlega
út á son minn og hans heimili að setja? Reyndu að
athuga málið betur áður en þú snýrð upp á þig!“
„Ég set ekkert út á hann, því síður heimilið, sem ég
hef aldrei séð og býst heldur ekki við að sjá, því það
kemur mér ekkert við, hvernig það lítur út. Ég giftist
aldrei þeim manni, sem mér jiykir ekki vænt um,
hvernig sem hann lítur út og hversu myndarlegt sem
lieimili hans er,“ sagði Sigga og svitnaði við að tala.
„Ég hef átt kærasta í draumum inínum síðan ég var
krakki. Honum ætla ég að giftast.“
Herdís hló dimmum hlátri, cinhvers staðar langt
niðri í hálsi. „Hef ég nú aldrei lieyrt annað eins,“ sagði
hún. „Ertu geðvik eða nautheimsk, skinnið litla?“
„Ég vona, að ég sé hvorugt,“ sagði Sigga.
„Jæja, hættu þá öllu draumarugli og snúðu þér að
því, sem í vökunni er að gerast. Komdu til okkar í vor.
Ég mun reyna að verða þér sæmileg vegna Hrólfs.
Þennan draummann skaltu láta sigla sinn sjó. Það er
ólíklegt að þú sjáir hann nokkurn tíma í vöku, enda
gerir það sjálfsagt ekki mikið.“
„Heldurðu kannske að þetta sé eintóm ímyndun,“
sagði Sigga. Hún þóttist sjá, að það þýddi ekki að lala
neinu líkingamáli við þessa fyrirfeiðarmiklu konu.
,.Ég verð þá að segja þér eins og er, að ég er trúlofuð,
og get þess vegna ekki tekið þínu góða tilhoði, þó að
mig langaði til þess, sem ekki er. Hann ætlar að taka
rnig að sér, án þess að’ láta skína í það að það sé lítið
í mig varið, þó að liann hafi sjálfsagt séð það fyrir
löngu, að hann tekur niður fyrir sig.“ „Kannske þú
vildir segja mér hvað hann heitir, þessi kærasti?“ sagði
Herdís. „Ég sé ekki að þess gerist þörf,“ sagði Sigga.
Hún var orðin kófsveilt af áreynslu við að koma þess-
ari játningu út yfir varirnar. „Þér má víst standa á
sama hvað hann heitir!“ „En það er ekki víst að Hrólfi
mínum standi á sama. Gæti hugsazt að hann hefði
dkkert á móti því að tala við þann náunga,“ sagði Her-
dís ógnandi röddu. „Mér finnst það ekki koma Hrólfi
neitt við, hvað kærastinn minn heitir. Hann hefur áreið-
anlega ekkerl spillt fyrir honum, því eins og én; sagði
þér áðan, erum við búin að vera trúlofuð í mörg ár,“
sagði Sigga. „Svo vona ég að þessu samtali sé lokið.“
Hún þokaði sér nær hurðinni og greip um hurðarhún-
inn. Herdís þreif utanum úlnlið hennar svo fast, að
hún sárkenndi til. „Svaraðu mér, kindin mín, eða ég
herði á takinu,“ hvæsti hún framan í hana. „Er það
kannske þessi vetrarmannsómynd hérna á heimilinu,
sem þ'ú ert trúlofuð?“ „Það getur vel verið,“ sagði
11