Nýtt kvennablað - 01.01.1956, Blaðsíða 7

því. Hún var undarlega glöð og hamingjusöm og raul-
aði fyrir munni sér lag, sem hann hafði sungið í
gamla daga. Svo var hún að hugsa um, hve fljótfærnis-
legt það hefði verið' af honum að móðgast svo forðum.
Hún var þó ekki annað en kornung stúlka í þá daga.
Hvernig var hægt að ætlast til þess, að hún hefði verið
búin að átta sig á sjálfri sér? Hvers vegna hafði hann
ekki komið aftur eftir dálítinn tíma? Hann hefði ekki
þurft annað en skrifa lienni, þá hefði hún getað gefið
ákveðið svar. Þá var hún búin að ná fullum þroska
og aðskilnaðurinn hafði opnað augu hennar og gefið
henni skilning á þeim tilfinningum, er hún bar í brjósti.
En hann hafði þó komið á endanum — og enn var
það ekki of seint — „mín fyrsla og einasta ást“ —
hafði hann sagt í bréfinu.
Hún veitti því enga athygli, að snjókoman fór stöð-
ugt vaxandi. Hún hugsaði ekkert um veginn og allar
bugður hans. Henni var heitt og það var ólga í blóði
hennar. Nú tók að hvessa. Snjóflyksurnar dönsuðu um-
hverfis hana og huldu veginn og skógartrén og lógðust
á föt hennar. En hún hló og var ákaflega glöð. Hún
hló eins og fyrrum, er hún rak hann frá sér til fjar-
lægra landa. Þetta var ljómandi skemmtilegt veður —
fyrsti snjór hins nýbyrjaða árs.
Hann elskaði hana ennþá — og roundi fara með
hana eitthvað langt út í heim. Á morgun fengi hann
bréfið frá lienni og þá hlyti hann að skilja, hvernig í
öllu lá, skilja hana. Hún raulaði aftur lagið gamla og
hélt örugg áfram á móti storminum.
Nú hlaut hún bráðum að vera komin heim að heim-
ilinu, sem hún kallaði sitt — en yrði það ekki lengur.
Hún skyggndist eftir ljósinu í anddyrinu, en sá ekkert
nema snjóinn. Hún hélt áfram. Hún vissi, að það var
opið svæði skóglaust, þar hlaut hún að vera stödd, svo
kaími aftur skjól, og síðan húsið. Hún hraðaði göng-
unni, en það kom ekkert skjól og ekkert hús var sjáan-
legt, ekkert nema snjóhreiðan. Hún sökk á kaf í snjó-
inn, hvar var hún eiginlega stödd? Þetta virtist autt og
óbyggt land, engin tré og hvergi nokkurt býli. Hún
lrafði bersýnilega villzt á krossgötunum og gengið í
öfuga átt. Hún sneri við, en þá heyrði hún fótatak á
eftir sér. Það var einhver, sem blótaði og stundi og
var að líkindum drukkinn. Hún, sem undir flestum
kríngumstæðum ekki þekkti til hræðslu, varð nú gripin
skelfilegum ótta við það að hitta einhvern hér á þessum
einmanalega, auða stað. Hún steig eitt spor áfram og
datt ofan í vegarskurðinn, en skreið svo brátt upp á
bakkann hinum megin og hljóp af stað. En svo stanz-
aði hún og hlustaði. Hún var orðin áttavillt. Snjó-
hríðin lamdi andlit hennar .Hún var ekki skemmtileg
lengur, en líktist því, að ótal nálaroddar stingju og
NÝTT KVENNABLAÐ
sviðu andlit hennar. Kuldinn hafði aukizt og það fór
um hana hrollur, og henni var kalt á fótum og hönd-
um. Hún þóttist grilla í eitthvað dökkleitt framundan
sér. Var það máske skógurinn? Hún hélt í áttina þang-
að. Ef til vill tækist henni að rata heim. En þetta var
þá aðeins hávaxin limgirðing, og enda þótt hún væri
kunnug þarna í héraöinu og hefði oft íarið langar
gönguferðir um nágrennið, bæði sumar og vetur, þá
kannaðist hún ekki við þessa girðingu og gat ekki átt-
að sig. Hún gekk og gekk, ýmist til hægri eða vinstri,
í þeirri von að rekast á eitthvert tré eða eitthvað, sem
hún bæri kennsl á. Nú óskaði hún eftir að heyra aftur
til mannsins, er hún hafði verið svo hrædd við fyrir
skömmu, en ekkert lreyrðist nema hvinur storms og
hríðar og ekkert sást nema fannhvít mjöllin.
Hún skildi nú, að hún var í lífshættu og þetta var ef
til vill hennar síðasta kvöld, og hún fór að biðja til
guðs. Hún var orðin þreytt og yfirgefin. Hugiekkið var
að þrotum komið og eitthvert mók, einhvers konar værð
færðist yfir hana, og mest langaði hana til að leggjast
niður í snjóinn og hvíla sig. En hún varð að reyna að
komast áfram hans vegna. Hún mátti ekki gefast upp
fyrr en í fulla linefa.
Hún leitaði því fyrir sér á nýjan leik. Svo fór hún að
hugsa um ýmsar sögur um fólk, sem hafði villzt og
orðið úti í svipuðu hríðarveðri og nú var. Hún hafði
aldrei skilið, hvernig fólk fór að því að villast svona.
En nú vissi hún, hvernig það var. Hún nam enn staðar
næstum örmagna og leit í kring um sig. Nú þóttist hún
greinilega sjá hús framundan sér. Hún drógst í áttina
til þessarar dökku þústar. En það var aðeins til þess
að verða fyrir nýjum vonbrigðum. Þetta reyndist vera
sama limgirðingin og áður, en ekkert hús. öll fyrirhöfn
hennar hafði verið árangurslaus. Hún rak upp sárt vein
og hné niður í snjóinn og hallaði sér upp að girðing-
unni. Hún ætlaði að hvíla sig ofurlítið og reyna síðan
að skríða yfir girðinguna. Ef til vill var það girðingin,
sem stóð í vegi fyrir henni.
Það var gott að hvílast í mjúkum snjónum. Ég er
hamingjusöm, Irugsaði hún. Ilann elskar mig ennþá og
man eftir mér. Hvað eru þá þessir erfiðleikar í saman-
burði við það. Ég er hérna með bréfið frá honum á
brjóstinu — og á morgun fær hann mitt bréf. Guði sé
lof fyrir allt, fyrir það, að þú gafst mér þessa ham-
ingju hér í lífi. Þökk fvrir allt. Hún lagði hönd sína
á brjóstið, þar sem bréfið var — og nú var sem hún
heyrði fjarlægar kirkjuklukkur hringja, svo stóð hún
í blikandi ljóshafi. Organtónar ómuðu gegnum geiminn.
Yndislegur söngur, silfurskær og lrreinn. Söngur móður
hennar, er hún söng í rökkrinu. Hamingjusamt bros
breiddist yfir andlit hennar. Hún var sofnuð. Vindur-
5