Nýtt kvennablað - 01.01.1956, Blaðsíða 8

inn þaut. Snærinn féll þétt og fast og vafði sitt fann-
hvíta klæði um allt og alla.
Sören Andersen húsmaður, er bjó í dálitlu húsi bak
við Mikluhæð, fór venjulega inn í bæinn á sunnudags-
kvöldum til þess að skemmta sér ofurlítið. „F.inhvern
dagamun verður maður að gera sér,“ sagði hann við
konuna sína. Hún hafði farið í kirkju um morguninn.
„Ég hitti þá alltaf lagsmennina,“ bætti hann við.
Það var ekkeit við því að segja, þó að hann færi.
Hann var duglegur að vinna, og kæmi það fyrir, að
hann fengi sér fullmikið neðan í því, þá var liann samt
aldrei vondur við vín, þegar hann kom heim — og kom
oftast heim á réttum tíma. Hún sagði því ekkert, er
hann fór, en hélt áfram störfum sínum og að sinna
veika drengnum þeirra.
Sören sat inni á gildaskálanum og spilaði á spil.
Hann hafði heppnina með sér. Að vísu voru það ekki
miklir peningar, sem hann vann, en hann komst í
bezta skap og pantaði vín í glösin handa sér og félögum
sínum. Hann var ekki vanur að sjá í aurana, ef hann
átti þá til. Það var eins og örlæti hans væri smitandi.
Annar af félögunum fyllti glösin að nýju. En þá kom
nýr gestur inn, hann var allur snjóugur frá hvirfli
til ilja.
„Hver skollinn!“ sagði Sören. „Er hann þá genginn
í byl og óveður. Þá er líklega vissara að hypja sig
heim. Konan er heima með veikan dienginn. Það er
ekki gott að vera einn í þessu vonda veðri. Hún gæti
orðið hrædd. Já, verið þið nú sælir, og þakkir fyrir
mig.“ Sören kvaddi alla með handabandi. Síðan togaði
hann húfuna vel niður á höfuðið, niður fyrir eyrun,
batt ullartreflinum fast um hálsinn, hneppti að sér
frakkann og skundaði út.
En Sören var nú ekki í neinum ástaþönkum, og hann
hafði ekki drukkið' svo mikið, að það væri honum til
hindiunar. Hann gætti vel að veginum. En eiginlega
bárú fætur hans hann áfram sjálfkrafa. Hann var svo
vanur að ganga þessa leið. Svo púaði hann og talaði
við sjálfan sig. „Skárra er það nú bölvað illviðiið. Ég
hef varla komið út í hann verri. Jæja, gott er, að það
er hlýtt heima í stofunni hjá mömmu og dengsa. Ég
þyrfti samt að gera við þakið. En hvar ætti maður svo
sem að taka peninga til þess? Presturinn segir nú reynd-
ar, að enn geti gerzt kraftaverk. En maður má líklega
ekki búast við því, að Drottinn skipti sér af gömlu, fúnu
þaki hiá húsmannsræfli. 0, jæja. Hefur líklega nóg
annað að hugsa um! Snjórinn hlýjar nú. ef það brestur
þá ekki undan honum og brotnar niður. En hvað er nú
þetta?“ Sören nam staðar alveg hissa. Honum sýndist
hann sjá skugga á veginum, dökkan skugga, er hvarf
undir eins aftur. Hvað gat þetta verið? Sören datt í
hug, lrvort það gæti verið vofa. En ekki svo að skilja.
Hann hafði aldrei orðið var við drauga. Var kannske
Framhald á bls. 8.
JárnbraiUarleslin.
Prj'ónaður kragi.
Fitjaðar upp 318 1. Prjónaðir 7 p. 1 r. og lsn. svart,
síSan slélt prjón, en fyrstu og síðustu 10 I., 1 r. og 1
sn., svart (þurfa þá svörtu hnyklarnir að vera tveir).
6
NÝTT KVENNABLAÐ