Nýtt kvennablað - 01.01.1957, Blaðsíða 14

Þefsi púði fæst á Vefnaðarstofu Karólími Guðmundsdóttiu
Ásvallagötu lOa, Rvík. — Jafi, (annað borðið) garn og mynztur
kostar kr. 80.00. — Ef keypt eru bæði púðaborðin, er hægt að
setja púðann þannig upp: að sauma húllsaum í kring og rekja
svo til kögurs. '*
sæmilega um verkin sín. en iþetta er bara óuppdregin sveita-
stelpa. Frú Unni er litið á son sinn, bún rnætir augum hans,
og þau horfast í augu andartak. Hún lítur undan. Blóð hennar
ókyrrist. Hvað sér hún í augum sonar sins, sein henni stendur
ótti af? Hulda kemur aftur inn í stofuna. Athygli þeirra, sem
inni eru beinist að henni á ný. Kinnar hennar eru óvenju-
heitar og rjóðar, og það eykur yndisþokka litlu vinnukonunn-
ar. Unga stúlkan við borðið virðir hana fyrir sér. Hvað hefur
þessi ómenntaða sveitastelpa til að bera, sem vekur þvílíka at-
hygli á henni. Eitthvað er það meira en ítur vöxturinn og
brúnu augun. Það er eitthvað í framkomu hennar, sem hefur
persónu gildi. Augu skólastjóradótturinnar fylgja hverri hreyf-
ingu hennar meðan hún raðar réttunum smekklega á veizlu-
borðið. Hrefna lítur á Steinar, hann horfir á eftir Huldu og
augun blika af ástheitum Ijóma, sem hún hefur ekki séð þar
áður. Hver á þann eld, sem leiftrar í augum hans? Getur það
verið þessi ómenntaða sveitastelpa? Hefur vinnukonan virki-
lega rænt því, sem hún sjálf þráir að eiga? Nei, Hrefna á bágt
ineð að trúa því. Frú Unnur býður gestum sínum að taku til
matar. Þau setjast öll að borðinu og snæða liinn ljúffenga
kvöldverð. Skólastjórahjónin eru kát og halda uppi fjörugum
samræðum, en dóttir þeirra tekur lítinn bátt í glaðværðinni.
Hún er annars hugar. Er máltíðinni er lokið ber vinnukonan
aftur fram af borðinu. Frú Unnur kemur með spil og segir
til gestanna: — Nú tökum við fjöruga vist. — Við erum of
mörg t;l að spila vist, svarar Steinar. — Getum við ekki spil-
að til skiptis? spyr frú Unnur. Gestirnir taka því vel. Þau
spila til skiptis og skemmta sér hið bezta. En í gegnum glað-
værðina við spilaborðið hlustar ungi formaðurinn eftir storm-
hljóðinu úti, sem óðum kyrrist, og röðin er komin að honum
að ganga úr spilamennskunni. Hann stendur á fætur. — Ég
ætla að líta eftir verðrinu á meðan þið spilið hringinn. Frú
Unnur lítur hvasst á son sinn. — Vertu þá ekki lengi, segir
hún. Steioar svarar því engu. Storminn er að lægja. Það er
korrið bezta sjóveður. Steinar hraðar sér inn aftur og beina
leið í eldhúsið. Hulda stendur við eldhúsbekkinn og þvær disk-
12
anu eftir kvöldverðinn. Steinar staðnæmist brosandi við hlið
hennar og segir heitri, bliðri röddu: — Ég þakka þér fyrir
frammistöðu þína í kvöld ást.... Hunn þagnar skyndilega,
þungt fótatak berst að eyrum liuns, og eldhúshurðin er opnuð.
Frú Unnur nemur staðar í dyrunum. Hún horfir kalt á son
sinn og skiptir litum. — Hvernig lízt þé;r á veðrið? segir hún
háðsk. Steinar snýr sér að móður sinni og mætir óhræddur
augum hennar. — Það er komið bezta sjóveður, og ég er á för-
um á sjóinn. — Nú, það er bara svona, en gestirnir óska
eftir að heyra þig spila og syngja nokkur Iög, áður en þeir
fara. — Ég má varla vera að því. Svo er ég nú orðinn stirður
að spila á orgelið. — Það er þér sjálfum að kenna, þú gazi
valið aðra stöðu i þjóðfélaginu, þar sem hæfileikor þínir hefðn
iengið að njóta sín betur. — Ég vildi ekki skipta á minni
stöðu og neinni annarri. Ég kaus og kýs það, sem ég vil sjálf-
ur. Steinar fylgdist með móður sinni upp í stofu til gestanna.
Skólastjórinn segir víð hann: — Okkur langar svo mikið til
að heyra þig spila og syngja nokkur lög áður en við förum,
Steinar minn. Steinar brosir. — Ég er nú orðinn heldur stirður
á hljóðfærið, sezt þó við orgelið. Hendur hans líða létt og
fimlega yfir nótnaborðið, og hreimfögur, þróttmikil rödd hans
hljómar um stofuna í hrífandi söng. Hann spilar og syngur
hvert lagið af öðru. Þýður ómur af söng hans berst niður til
vinmtkonunnar. Húu opnar eldhúsliurðina, gengur fram að
stiganum, stendur þar og hlustar. Hulda veit að það er Stein-
ar, sem á þessa yndisfögru söngrödd, og hún stenzt ekki freist-
inguna. Hún gengur hljóðlega upp stigann, staðnæmist fyrir
framan stofudyrnar og hlustar í heillandi leiðslu. Steinar hætt-
ir að syngja. Hulda heyrir skólastjórann segja: — Þú hefðir
átt að halda söngnáminu áfram, Steinar minn. Þá hefðir þú
orðið frægur söngvari. — Mig langar ekkert til þess að verða
frægur.
Næst heyrir Hulda, að Hrefna segir: — Spilaðu einu sinni
fyrir mig gamla uppáhalds lagið okkar, Steinar! — Hvaða lag
er það nú? — í kvöld, þegar fleyið ber þig burt frá mér. ...
— Ég veit varla, hvort ég kann að spila það, — Jú, þú kannt
það áreiðanlega. Hann spilar lagið, Hrefna syngur með þýðri,
dreymandi röddu. Unga stúlkan fyrir framan stofuhurðina
'hlustar:
1 kvöld, þegar fleyið ber þig burt frá mér,
bið ég að gæfan megi fylgja þér,
meðan oss skilja hafsins svölu sund
sælt er að eiga von uq endurfund.
— Hvert, sem að fleyið ber þig burt frá mér,
brennandi þrá, og ást mín fylgja þér. .. .
Hulda hlýðir ekki lengur á sönginn. Þetta er þá gamlu uppá-
haldslagið þeirra. Gleði hennar er skyndilega horfin. Ný heit
og sár tilfinning vaknar i sál hennar. Hún hraðar sér niður i
eldhúsið, tekur til nestið handa Steinari á sjóinn, setur nestis-
kassann ú eldhúsborðið. Fer inn í búrið, lokar því og slekkur
ljósið. Þögult myrkrið hylur hryggð ltennar.--------Steinar
hættir að spila, lokar orgelinu og stendur á fa'tur. Hann kveð-
ur gestina og býr sig í skyndi á sjóinn. Timi er kominn til
að kalla á hásetana. Hann hraðar sér niður og opnar eld-
húsið, matarkassinn stendur á borðinu, en hún, sent hann
þráir að sjá er horfin. — Hulda! segir hann hátt, en þögnin
gefur ekkert svar. Hann verður að fara án þess að kveðja
Huldu. Hunn þrífur nestiskassann sinn og snarast út og niður
að sjó. Skyldustörfin kalla. . . .
Framhald.
NÝTT KVENNABLAÐ