Nýtt kvennablað - 01.02.1958, Síða 3

NYTT
KVENNABLAD
19. árgangur.
2. tbl. febrúar 1958.
H U G R Ú N :
Filippía Kristjánsd.
P
vn<
.rei:
Það er bjart yfir borginni í dag, sólskin og stillilogn.
'— Góð tilbreyting eflir alla stormana. Vetur karl-
inn er í rétti sínum. Þegar ég var lílil í sveitinni, gerði
ég mér í hugarlund, að Þoiri og Góa væru hjón. Ég
hugsaða mér Þorrann stóran vexti, hálfgerðan risa,
gráhærðan með sítl skegg með klakakleprum, sem
hringlaði í, þegar hann gekk. Hann var önuglyndur og
ujipslökkur og hafði það til að skyrjia langar leiðir
°g stundum framan í fólk, jiegar hann reiddist. Það
v»ru haglélin.
Oft var hann iþó góður. Þá brosti hann í kampinn,
eins og jólasveinn. Góa, konan hans, var mesta geð-
Prýðiskvendi og óþarflega undirgefin bónda sínum, ekki
framtakssöm né gáfuð, en allra bezla skinn og vildi
bæta fyrir rustaskap karlsins. Einmánuður, sonur þeirra,
var líkur þeim báðum, þó mildari en faðirinn og gáf-
uðri en móðirin. Hann var ráðríkur og vildi láta taka
eftir sér. Hlýr var hann í viðmóti, nema þegar hann
var reittur til reiði. Svona voru nú hugmyndirnar, sem
eg skapaði mér í þá daga. .. . Ég veit ekki, hvort það er
algengt, að nútímabörn skajii sér svijiaðar liugmyndir.
Það er svo margt sem truflar. Um leið og þau fara að
vitkast sogast þau út í hringiðu tíðarandans. Þau horfa
a tœknina, ævintýradraumarnir eru orðnir að veruleika.
Nú þykir það ekkert undur, þótt klæðið fljúgi, eða að
'jósið t^ndrist með jiví að einhver styður á hnapp í
veggnum. Munum við ekki ævintýrasögu, sem sagði okk-
ur frá töfrahnyklirium, sem rann áfram án sýnilegrar
stjórnar, eða spjaldinu, sem huldukonan gaf karlssyn-
■num, þegar hann var að sækja kóngsdótlurina í trölla-
hendur ? Ef hann sló á rauða reitinn, kom eldhríð1, ef
hann sló á þann gráa, kom þoka, o.s.frv. Hvað hefur
skeð? Mennirnir eru farnir að framleiða ský, regn, eld-
hríðar og snjódrífu, og guð má vita hvað verður á
NÝTT KVENNABLAÐ
næstunni. Sennilega halda þeir
áfram, þangað til þeir missa
tökin á öllu saman. Hvað skeð-
ur þá? Svarið verður ógn-
þrungið.
Hvað svo sem öllu þessu
líður, breyta þeir ekki gangi
jiess kerfis, er skapari alls lífs
hefur grundvallað. Allt verð-
ur það á sínum stað, þar
til sá tími kemur, að hann
segir: Hingað og ekki lengra. Mennirnir miklast af
vizku sinni og framkvæmdum. Þeir kcjrpa hver við
annan og geta ekki einu sinni þagað yfir Jiví, sem er að
gerast, þangað til verkum er lokið. Svo jiegar mistökin
verða, gleðjast andstæðingarnir hjartanlejp. Strákarnir
á götunni segja: Ég var á undan, ég var fyrstur.
Hvers vegna gátu Bandaríkjamenn ekki þagað um
það, bve þeim þótti miður, að Rússar voru á Undan
þeim með gervidólið sitt upj3 í háloftin, og hvers vegna
ijiögðu þeir ekki um Jiað, að nú ætluðu jieir að skjóta
sinni kúlu, sem misfórst. Rússar þögðu þó, þar til séð
var fyrir endann á að allt væri í lagi.
Ég geri þá kröfu til menningarinnar, að hún sýni, að
hún sé eitthvað meira en menningarleysið eða kyrr-
staðan, að hún verðskuldi titilinn. Orðið menning á
víðtækt hugtak og er mikið misnotað. Svo ekki meira
um það. Ég er sennilega komin þarna út á hálan ís.
En ég er nú ennþá litla telpan, og geri mér mínar hug-
myndir eins og þá, er ég stóð við gluggann heima og
horfði á frostrósir þorrans. Ég skildi að nokkru leyli,
hvað þau málverk táknuðu, en nú, þegar ég stend og
horfi á rnörg nýtýzku málverkin, sem af mönnum eru
gjörð, veit ég ekki mitt rjúkandi ráð. Stundum fvllist
1