Nýtt kvennablað - 01.02.1958, Blaðsíða 12

VELFEBB EANDSINS. Framluild af bls. 5.
mig,“ sagði Jón við Geira. „Það er verst, að j>að verð-
ur svo framorðið, Jiegar þú kemur aftur, að við nenn-
um ekki að bera niður í kvöld.“ „Jú“, sagði Geirlaug,
sem kom fram í þessu. „Það má til að byrja í kvöld,
laugardagur til lukku.“ Þú gelur byrjað með brýnis-
garminum, sem er í hnífaparaskúffunni". „Jæja“, sagði
Jón, „kannske maður reyni það.“ — En Geiri fór og
kom fljótlega aftur með brýnin og þá frétt, að Anna
á Hóli hefði eignast son þá um nóttina. „Hann kom
í heiminn á réttum tíma“, sagði Geirlaug. „Það verður
fleira lánlegt fyrir honum, blessuðum drengnum“.
Piltarnir brýndu og slógu væna spildu fyrir sunnan
bæinn.
Það kólnaði með kvöldinu. Úlfgráar og illúðlegar
þokuslæður teygðu sig fram með fjallahlíðunum. Um
nóttina dró úr ánni, hún glitraði eins og silfurband í
skini morgunsólarinnar. Þornandi daggarperlur glóðu
eins og demantar á iðgrænum möttli fjallkonunnar.
Hæstu fjallabrúnirnar báru hvítan fald, en yfir svifu
sólgyllt ský. Jón bóndi fór snemma yfir að Drangs-
hlíð, hann var trúnaðarmaður síns flokks og þurfti að
vera viðstaddur frá byrjun. Nokkru eftir hádegi kom
ég sunnan frá læk með plögg, sem ég hafði verið að
þvo. Þá kom Geirlaug fram í bæjardyrnar, þvegin
og greidd í peysufötum með glansandi silkisvunlu og
skýjabekkjaslifsi. Hún var bæði fríð og fönguleg í sín-
um þjóðlega spariskrúða. Hún hefði verið sómi hvers
stjórnmálaflokks hvað útlit sneiti. Hún var með kík-
inn. En nú var hún of fín til að sitja á kláfnum: „Skyldi
maður ekki fara að sjá til mannaferða?“ sagði hún.
„Jú, þarna er eilthvað að koma undan Tröllbakkanum,
en svo nefndist hátt og bratt melbarð niður við ána,
utan og neðan við Vaðbrekku. Hann skyggði á reið-
götuna á stórum parti, en svo tóku við sléttar grundir
suður af Vaðbrekkuvaðinu, sem bærinn dró nafn sitt
af. Þetta var heill hópur, karlar og konur. Hláturinn
og skvaldrið í jiví heyrðist lieim á hlað. Það þeysti
úl í ána á vaðinu. „Sjá þessi læti“, sagði Geirlaug.
„Þó að áin sé lítil gæti það farið hægar. Og stúlkurn-
ar klofast á hnökkunum, eins og aumustu flökkukerl-
ingar í mínu ungdæmi“,
Nokkru seinna komu fjórar manneskjur í ljós, kven-
maður í hnakk á gráum hesti, karlmaður með svartan
hatt, en teymdi undir söðulkvenmanni og annar karl-
maður, sem rak á eftir. „Ja, Guð hjálpi mér“, sagði
Geirlaug. „Þarna kemur fólkið á Hóli og ljósmóðirin
með því. Kerlingin, sem teymt er undir, er hún Rósa
móðir hans Gísla sauðamanns. Hún er steinblind, hún
á að bæta það upp, að Anna kemst ekki“. Helga kom
nú fram í bæjardyrnar í hnakkreiðfötum með bláa
alpahúfu. — „Nú ætla ég að biðja þig, Hulda mín,
að líta eftir kúnum og passa krakkana og halda við
eldinum, þangað til við komum aftur.“ Ég lofaði góðu
með það. — Enn komu tveir menn undan Tröllabakk-
anum, annar á skjóttu hrossi, hinn á moldóttu. Ekki
fóru þeir hart yfir foldu. Geirlaug tók viðbragð:
„Þetta eru fegðarnir á Yztabæ. — Halldór gamli
með sjóhatt og í klofháum reiðsokkum, gaurinn sá
arna, á honum Molda sínum. Að hann skuli ekki skamm-
astsín að vera að þvælast þetta, allur haltur og skakkur“.
Nú hló Helga. „Þú ættir ekki að Iáta svona, Geirlaug“,
sagði hún. „Þú myndir sjálf reyna að fara, þótt Jiú
værir blind á báðum augum og hölt eins og Halldór.
En við skulum nú fara að flýta okkur af stað. Það
eru allir farnir á undan okkur.“ — Geiri fór að leggja
á hestana, sem voru bundnir við 'hestasteininn. Reið-
týgin voru geymd í skemmu suður á hlaðinu. Þar var
eitthvert ferlíki uppi á bitum vafið í strigapokum og
bréfum. Geirlaug sagði, að það væri kistan sín. Hún
hafði pantað hana, þegar smíðað var utanum hann
Stefán hennar, sem nú var dáinn fyrir þrem árum.
Hún vildi hafa hana svarta. Það var ekki víst, að
Jón myndi eftir því. Hann var stundum viðutan, þótt
hann væri það ekki, Guð sé lof, þegar velferð Iandsins
var annars vegar. — Söðullinn hennar Geirlaugar var
lagður á Grjáskjóna. Hann var öllum hestum traustaH
í vatni. Geirlaug var nú komin í dragsítt reiðpils og til-
svarandi treyju. Hún var með barðastóran stráhatt með
silkiborðum, blómum og fjöðrum. „Amma er í fjór-
um pilsum,“ sagði Ása, hátíðleg og alvörugefin. Og
það var rétt. Geirlaug hafði sýnt mér sparifötin sín,
sem hún geymdi í rósamálaðri kistu í stofunni. Nær-
pilsið var hvítt, blúndulagt, millipilsið þverröndótt í
ákaflega glossalegum litum. „Finnst þér nú ekki mun-
ur að sjá búninginn okkar?“ sagði Geirlaug við mig og
horfði á tengdadóttur sína laus við aðdáun. „Víst er
höfuðfatið þitt fallegra“, sagði ég. „En er ekki hræði-
lega heitt að vera í öllum þessum pilsum?“ „Ó, ég
held ekki,“ sagði Geirlaug. „Þegar ég var ung, voru
gömlu konurnar í 5 pilsum við hátíðlegustu tækifæri
og reiðhempunni þar utanyfir og varð ekki óglatt af.
En nú er bezt að halda af stað“. Þau kvöddu og
héldu úr hlaði.
Sólin var komin langt útfyrir nónskál. Ég var uppi á
Álfhól að byggja rétt úr smásteinum með krökkunum.
Kýrnar lágu og jórtruðu á Hvítugrund og reykjareim-
urinn frá bænum sýndi, að allt var í lagi með eldinn,
Kópur þaut upp með gestalátum heirna við bæinn.
Við litum upp. Það var hópur af fólki að koma neðan
túnið. Krakkarnir hlupu í spretti heim og ég á eftir.
N’fTT KVENNABLAÐ
10