Skólablaðið - 01.05.1952, Síða 20

áróðurs — hér í blaði. Þessa afstöðu er ekki hægt að
nefna annað en ofstæki, hörundseymsli eða ofsóknar-
brjálæði og nefndar aðfinnslur móðursýkishjal og
dellu, kannski heimdellu. Þótt leitað sé með logandi
Ijósi um öll tölublöðin í vetur, finnst ekki annað en
orðin „feitir borgarar“ á einum stað og annars staðar
er skorað á menn að gæta þjóðernis síns gagnvart er-
lendu herliði; og þetta liefur viðkvæmum dánumanni
iþví miður fallið miður, og kallar kommúnisma. Öllu
má nú nafn gefa. Að því er síðara atriðið snertir, þá
er meira af svo góðu í þessu blaði, enda ekki annað
sæmandi en blað Menntaskólans hvetji menn til varð-
veizlu íslenzkrar tungu, menningar, þjóðernis og hvað
það nú allt heitir, einkum þar eð meiri hluti skólalýðs
virðist vera slíku fylgjandi, þótt undarlegt megi þykja,
sbr. Framtíðarfundinn um varnarliðið fyrr í vetur. Hér
skal ekkert rifizt um nauðsyn þessa liðs hér og eflaust
eru þetta bezlu menn og engin ástæða til að sýna þeim
persónulegan fjandskap, greyjunum, en útlendingar eru
þeir engu að síður og útlendingar 4- íslendingar deilt
með tveimur myndar kvóla, sem ekki er hreinir ís-
lendingar. Því væri það ómenning á háu stigi, ef meina
ætti ritsnillingum að brýna fyrir mönnum gætni í þess-
um málum og hvíla lesendur örlítið frá gelgjuskeiðs-
ljóðrænunni. Öðru máli gegnir um bein pólitísk skrif
og bollaleggingar um austrænt og vestrænt lýðræði,
járntjald, einræði og kapítalisma. Þess háttar langa-
vitleysa er leiðinleg og á hvergi heima nema í hinum
yztu myrkrum, blöðum stjórnmálaflokkanna.
Um samstarfið innan ritnefndar í vetur er óhætt að
segja, að það hafi verið árekstrarlítið, þ.e.a.s. ritstjóri
hefur heldur sjaldan rekist á ritnefndarmeðlimi að
vinnu við útgáfu blaðsins. Einkum liafa elskulegir
teiknarar verið sparir á aðstoð sína, jafnan orðið að
ganga á eftir þeim með bænum og hótunum og stund-
um þurft að fá aðra lei'knara, m.a.s. utan skólans, til
jiess að vinna það, sem nauðuyn krafði. Enda er það
víst, að hafi nokkur maður vorkennt sjálfum sér í vetur,
þá er það ég, og oft hef ég grátið ófögrum tárum yfir
vonzku mannanna. Aðrir úr ritnefnd hafa að vísu oft-
ast komið til verks, væru þeir beðnir, en sjaldan ótil-
kvaddir. Þetta sinnuleysi kemur eflaust til af því, hve
blaðið er orðið gamalt og sjálfsagt fyrirbrigði, og er
líklega eðlilegt. Nóg um það.
Að lokum óska ég sjálfum mér góðra einkunna í
yfirstandandi prófum, og ykkur líka, ef eitthvað verður
eftir.
1 friði fyrir mér.
Arni Björnsson.
eldUimini
Við bólsins rót, sem brennur
um boga heiðríkjunnar
er einstœðingur — elli,
við œviskeiðsins lok —
og þakkar eldsins ylju.
sem oma feysknu strói
á þessu kalda kveldi
í kurli lokadagsins.
Það skelfur á skapadœgri
og skilur ei fallvaltleikann,
er birtist í bjarma eldsins
sem boðberi hinztu stundar.
Það heyrir ei né hugsar
heykist ei né brotnar
þetta rekandi rifbein
rekald hversdagsleikans.
Hdstef.
ESlSlert ljó5
ÞaS uxu blóm vi8 aungvan
undurþýSan lœk
og vorsins úngu lömb voru
varla or8n rœk.
Þa8 kvökuSu aungvir óSinshanar
úti á lagSri tjörn.
Þa8 hlógu í aungvu sólskini
eingin hraustleg börn
eingin sem tíndu sóley í seji
(sum voru dáin) (sum lágu í kvefi).
og innst í öllu vetur var
á vori þar
sem einginn bar8i. áburö
oní þúfurnar.
Albus.
20 SKÓLABLAÐIÐ