Skólablaðið - 01.02.1955, Qupperneq 32

- 32 -
Það er góður siður að setja saman
vísur og getur verið hin mesta skemmtun,
ef vel tekst. Nu. virðist sem þessi forna
þjóðaríþrótt sé að auka vinsældir sínar
aftur, að komast í tízku, og er því vel
farið. Skólablaðið tekur nú upp lausa-
vísnaþátt, og er það von vor, að nemend-
ur fyllist innblæstri, yrki (og helzt vel)
og sendi svo Skólablaðinu framleiðsluna.
Að vísu hafa eftirtekjur auglýsingar þeirr-
ar, er upp hengd var fyrir nokkrum dög-
um, verið rýrar, en á því má ráða bót,
ef hagyrðingar og skáldlingar, og þeir eru
býsna margir, hætta að pukrast með kveð-
skap sinn eins og vetnis sprengju eða eitt-
hvað þaðan af verra.
En nú skal snúa sér að efninu.
"Smáborgari" sendir stöku, sem hann
kveður um utanför Guðrúnar Erlendsdótt-
ur.
Með lotningu þig leiðir þjóð
um ljómandi salarkynni.
Með sjómennskuna borna í blóð
þú beitir gagnrýninni.
Nokkuð er kveðið um skólann sjálfan,
og koma hér tvö sýnishorn.
Einkunnasjúkir aumingjar
eru þar margir saman.
Líka eru þar letingjar.
- Lítið er ungs manns gaman.
Rýran, smáan anda á
og ekki fágað trýni.
En aldrei má ég fara frá
faldagná og víni.
Angurvær ef einn ég fer,
er sú raunabótin,
að koníakið kennir mér
að kitla undir fótinn.
Nú skal venda sínu kvæði í kross og
koma þá "Raunatölur Gísla ísebarns".
Veraldar vondar pínur
vilja oft kroppinn hrjá.
Stórlyndar Stefanínur
oss sterklega plagað fá.
örlítið ef vér hrösum
og eigum í holdsins brösum,
kemst það í kvinnu þá.
Oft er það, að menn botna vísur frá
öðrum. Hér koma nokkrir botnar við
þetta upphaf.
Lánið mesta í heimi hér
hefði ég talið þetta.
Leggja í kútinn lög og ger,
láta vínið spretta.
Koma á fundi í Frelsisher,
frómar sálir pretta.
Menntaskólameinsemdin
mér fyrir sjónum stendur.
Viltu ekki, vinur minn,
vera sífellt kenndur.
Og þá erum við komnir að heimslystar-
vísum.
Hjá fögrum konum fyrr ég sat,
funaði blóð og hjarta.
Enga hluti meir ég mat
en mildi og fegurð bjarta.
Hafa glas í hendi sér
og hjá sér stúlku netta.
Og nú er vonandi, að vísum rigni yf-
ir oss fyrir útkomu næsta blaðs, svo
að þessi þáttur megi vel dafna.
Enn sé kveðið kátt og snjallt,
kætist geð og lífið allt.
Löngum vaki landi í
lítil staka, björt og hlý.