Ísfirðingur - 15.12.1969, Blaðsíða 9

ÍSFIRÐINGUR
9
Mikill mannfjöldi þokaðizt
áfram upp eftir hlíðum Ei-
líföaríjallsins.
Fólk úr öllum löndum heims
ins hafði yfirgefið hina jarð-
nesku dvalarstaði sína og
voru nú á leiðinni til hLiða
himnaríkis.
Á leiðinni urðu allmiklar
umræður um það, hvort allir
mundu fá inngöngu í ríki
sælunnar.
Ýmsir voru öruggir um af-
drif sín, aðrir ekki. Ungfrú
Angelica Lövenfelt var ekki
í minnsta vafa varðandi sjálfa
sig. Á hinni löngu vegferð
hafði hún heyrt eitt og ann-
að til þeirra, sem næstir fóru.
En vegna þess hve troðning-
urinn var oft mikill, hafði
hún stjakast í hóp manna,
sem hún skildi ekki. Sennilega
voru þeir Persar eða Arabar,
klæðnaður þeirra virtist vitna
um það, og þar sem hún var
gefin fyrir sterka hti, athug-
aði hún með gaumgæfni rand
irnar í yfirhöfnum þeirra.
Meira en hundrað sinnum
var hún búin að horfa niður
á hægri fótinn. Allt lífið út
í gegn hafði hann verið bækl-
aður klumbufótur, en nú var
hann búinn að fá venjulegt
útlit. Það var henni óskiljan-
legt.
Undir eins og henni var
sagt að hún væri dáin og hún
hóf förina upp á við, greip
hana óstjómlegt hryggðaræði
vegna ástandsins. En þá
heyrði hún nálæga rödd sem
sagði vingjamlega: „Sjáðu
fótinn á þér Angehca“. Og
þegar hún sá að klumbufótur-
inn var farinn fann hún til
ólýsanlegrar gleði yfir að
skoða nýja fótinn jafn fagr-
an og hann var nú orðinn.
Henni fannst að þarna hefði
reglulegt kraftaverk átt sér
stað. Hún gat varla shtið aug
un af fætinum. Hefði hún
haft þennan fót meðan hún
lifði á jörðunni, þá hefði hún
óefað öðlast meiri sælu, hugs-
aði hún.
Loksins komst hún að hliði
himnaríkis. Þar stóð Fiska-
Friðrik og beið eftir henni.
en það var tæpast að hún
þekkti hann, því hann var bú-
inn að fá svo fagurt útlit.
Einu sinni meðan hann var
ungur bjargaði hann unglings-
stúlku frá því að vera mis-
þyrmt, en tilræðismaðurinn
lék hann þá svo grátt, að
hann missti annað augað og
nefbrotnaði. Vegna þess að
eftir þetta hafði hann ah ein-
kennilegt útlit, þá varð hann
að vinna fyrir lægra kaupi
en aðrir og þá notaði Ange-
lica tækifærið og réði hann
til sín.
Hún var postulinsskreytari,
átti sjálf hús og verzlun og
var vel efnuð.
Fiska-Friðrik hafði fengið
auknefni sitt vegna þess, að
í frítímum sínum sat hann
einhverstaðar einn og veiddi
fiska. í þjónustu Angelicu
hélt hann hreinu í kringum
húsið, fór ýmissa erinda í
borgina, lagaði til í búðinni
og annað þess háttar. Ef hann
hafði tíma afgangs vann hann
að skrautteikningu til að
setja á diska og föt og fleiri
slíka muni. Hann hafði ó-
venju glöggan smekk fyrir ná
kvæmni og samræmi í teikn-
ingu. Munir með teikningum
frá honum vom ætíð teknir
fram yfir aðra.
Og nú stóð hann þarna með
tvö fögur augu og beint og
fallegt nef. Angelica roðnaði
lítilsháttar. Það var undar-
legt að þessi fallegi maður
hafði fyrir skömmu síðan ver-
hennar þjónn. Hún hafði
sagt honum fyrir verkum
ýmist við þetta eða hitt. Þetta
var óskiljanlegt.
„Sjáðu“, sagði ungfrú Ange-
lica og lyfti fram hægri fæt-
inum til þess að hann sæi
hvernig hann liti nú út.
„Ég samgleðst þér“, sagði
Friðrik þýðlega. „Guð er ó-
segjanlega góður við okkur,
Angelica Lövenfelt".
Hliðið opnaðist og þau fóm
bæði inn. En þar fyrir innan
var annar veggur. Hann var
gegnsær og gegnum dymar á
honum komst ekki nema einn
í e'nu.
Sankti Pétur sat við lítið
borð og brosti vingjarnlega
til þeirra og kallaði á Frið-
rik fyrstan inn til sín. Það
fannst ungfrú Lövenfelt vera
móðgun við s’g. Sjáanlega
vissi Sankt’" Pétur ekki hver
hún var. Hún rétti úr sér,
belgdi sig út og stríkkaði
á dráttunum kringum munn-
•'nn Sannarlega hefði það
sómt sér betur að hún hefði
verið kölluð inn fyrst.
Hún sá inn um gegnsæja
vegginn að Friðrik settist
gegnt Sankti Pétri, sem ein-
blíndi á lítið hjól, sem sner-
ist í sífellu en þó hægt. Hvað
skyldi þetta vera?, hugsaði
Angelica og horfði á þetta
með athygli.
Nokkm sinna opnuðust inn
af þeim dyr miklar og blasti
þar við sjónum yndislega fag-
ur og skínandi garður. Þar
gat að líta gnægð gulhnna
blóma, og inn í þennan ljóma
fór nú Friðrik.
Angelica greip andann á
lofti. Svona fallegan garð
hafði hún aldrei séð áður.
Þetta hlaut að vera himnaríki.
Og nú kom röðin að henni.
Hún óskaði helzt að hlaupa
til Friðriks, sem var nú feg-
urri heldur en nokkur gat
ímyndað sér. Þetta var allt
óskiljanlegt.
Nú sat hún fyrir framan
Sankti Pétur og litla hjólið
snerist og Sankti Pétur horfði
stöðugt á það.
Angelica hleypti í sig kjarki
og spurði: „En hvað er þetta,
sem þú skoðar svona gaum-
gæfilega?"
„Það er lífshjólið þitt.“
„Lífshjól? Hvað er lífs-
hjól?“
„Við höfum lífshjól tilheyr-
andi hverjum einasta manni.
Það sýnir okkur allt hans líf
frá vöggunni til grafarinnar“,
svaraði Sankti Pétur vingjarn
lega og brosti við henni um
leið. „Á hjólið ritast allt sem
maðurinn gerir, hugsar og
skynjar, og það fer aldrei
rangt með“. Og Sankti Pétur
hélt áfram að lesa, en á með-
an fór ungfrú Lövenfelt að
finna til óþolinmæði af að
bíða og tók að ókyrrast í sæti
sínu.
„Ég var forseti Friðarsam-
bands kven... “
„Já, ég sé það“, sagði öld-
ungurinn vingjarnlega.
„Ég var í stjóm ... “
„Já, ég sé það“.
„Ég gaf líka til.. .„
„Það er allt skráð hér“.
Nú fór ungfrú Lövenfelt
að treysta hjóhnu og hag-
ræddi sér á stólnum. „Ég
hefi því ekki verið neinn iðju-
leysingi“.
„Nei, þú hefir aðhafst
margt um æfina Angelica
Lövenfelt. Starfsemi skorti
þig ekki. En nú skulum við
skoða héma annað hjól líka.“
Og Sankti Pétur fór að skoða
annað hjól, sem snerist við
hhðina á hinu.
„Hvað er skráð á það?“,
sagði Angelica með ákefð.
„Það sýnir með hverskonar
hjartalagi þú skynjaðir, hugs-
aðir og starfaðir."
Þessi orð höfðu einkenni-
lega lamandi áhrif á hana.
Og óþægindin urðu jafnvel
ennþá meiri, þegar Sankti Pét
ur byrjaði að andvarpa við
lesturinn. En þá varð henni
hugsað til Fiska-Friðriks. Orð
margur var hann ekki. Samt
vom þrjú orð eins og stimpl-
uð í huga hennar — orðin
þrjú, sem hann notaði svo
oft: Allt er blekking. Hvers
vegna þurftu þessi orð endi-
lega að ónáða hana núna?
Ótal sinnum hafði hún heyrt
þessi orð af vörum hans, þeg-
ar hann var að laga til í búð-
inni, og eins þegar hún fylgdi
viðskiptavini til dyranna.
„Þetta lítur ekki vel út,
Angehca Lövenfelt“, sagði
Sankti Pétur og andvarpaði
hjartahrærður.
„í þessu tilfelli skjátlast
hjólinu auðsjáanlega", sagði
Angelica með vandlætingar-
svip. „Ég heimta að hitta
hinn almáttuga, drottinn sjálf
an.“
„Þú veizt ekki hvers þú
krefst. Þú mundir deyja ef
þú sæir drottinn.“
„Ég krefst réttlætis. Á jörð
inni er vissulega ekkert rétt-
læti að hafa, en vonandi er
það að finna hér- við hlið
himinsins.“
„Þú ert einmitt undir dómi
réttlætisins núna.“
Ungfrú Lövenfelt fékk á-
kaft og örvæntingarfullt grát-
kast.
„Brjóstumkennanlega vera“,
sagði Sankti Pétur og stundi.
„Hvað hafði Fiska-Friðrik
afrekað að honum skyldi
undireins vera hleypt inn í
Flugstöðin á lsafjarðarflugvelli, sem verið hefur í byggingu að undanförnu, er hin
myndarlegasta bygging. Flugstöðin verður tekin í notkun á næstunni og batnar þá öll
þjónustuaðstaða á vellinum. Ljósmynd: Guðmundur Sveinsson)
Samferða í sæluna
eftir Agnes Bögh-Hogsted
Magnús frá Skógi íslenzkaði