Nýr Stormur - 26.11.1965, Qupperneq 2

r&le9*MUSt
FÖSTUDAGUR 26. nóvember 1965
Á miðilsfundi —
Framh. af bls. 1.
ur ávallt verið mikiil andstæð-
ingur hvers kyns hræsni og
andatrúarkukls, þá fcsti mcð
mér frá blautu barnsbeini mikil
andúð á þeim fyrirbærum, sem
í dag teljast til spiritisma, sál-
arrannsókna, guðspeki o. a. þ. u.
1. Oft heyrði ég móður mína
segja: „Varastu að leita frétta
framliðinna,“ ef slíkt umræðu-
efni bar á góma á heimilinu, og
aldrei hefur hún verið fáanleg*
til að ljá öðru eyra, en að það
eitt væri Guðsorð, sem í Bibb
unni stæði. Sama máli gegnlr
um föður minn
'RK
En það fór fyrir mér eins og
mörgum öðrum, að sá sem leit-
Herra ritstj. Nýs Storms
Framh. af bls. 1.
presta þinga nú með draug-
um, í stað þess að boða heil-
agt Guðsorð.
Ég ritaði tvœr greinar gegn
spiritismanum í desember
1962 og í janúar 1963. Birt-
ust þœr báðar í Vísi. Mér
hafði verið meinað að rita
i Morgunblaðið, og gerði það
Matthías Johannesen rit-
stjóri, sem jafnframt spurði
mig með þjósti, hvað ég vœri
eiginlega að skipta mér af
trúmálum?! — Ég svaraði
Matthíasi þvi einu til, að ég
hefði verið grandalaus um að
trúfrelsið væri einokað hjá
Morgunblaðinu, og sneri mér
þá til Gunnars Schram, rit-
stjóra Vísis. Ég sagði Gunn-
ari frá viðskiptum mínum og
Matthíasar og varð Gunn-
ar ókvœða við, og kvað rit-
frelsi vera hér á íslandi. Tólc
Gunnar við báðum greinnn-
um og birtust þœr í Vísi
Gunnar ritstjóri bauð mig
velkominn til sím, hvenœr
sem vœri síðar, ef mér þókn-
aðist að skrifa meira. S. I.
fimmtudag fór ég á fund
Gunnars með grein þá, er ég
nú sendi yður, herra ritstjóri,
og bað um rúm fyrir hana i
Visi. Þá brá svo við, að vöfl-
ur voru á ritstjóra og viidi
hann gera breytingar á grein
inni og ekki gefa jákvwtt
syar fyrr en nœsta dag, að
athuguðu máli. Nœsti dagur
leið, án þess að mér tœkist
að ná tali af ritstjóra og Irit
að honum hefur enn éngan
árangur borið. Mér er nœst
að œtla. að Visir hafi týnt rit
frelsinu og ritstjórinn leiti
þess nú undir Ijóskeri rang-
lætisins, því þar virðist bezt
skína á „réttinn“. sem for-
ustumenn Sjálfstœðisflokks-
ins hafa á skömmtunarseðli
í dag.
Ég kýs að leita til óháðs
blaðs, þegar mér er úthýst
með ritsmíðar mínar hjá
flokksblöðum mínum. og
þess vegna hefi ég snúið mér
til yðar.
Guðl. Einarsson
ar ekki finnur ekki og þess
vegna fór sem fór. A árunmu
1950—1953 vann ég hjá Eim-
skipafélagi Islands h.f. og þar
kynntist ég m. a. Eggeri Briem
sem á þeim tima var framá
maður Sálarrannsókna rfélags-
ins. Undir kaffiborði var þá oft.
rætt um andatrúna og sýndist
sitt hverjum í karpinu, þegar
svo bar við. Einhverri veginn
lauk orðræðum okkar Egrrerts
á þann veg í eitt skipti. að ég
þáði boð hans um að koma á
fund hjá Hafsteini Björnssyni,
miðli. Eggert tjáði mér, að hér
væri um að ræða „einkafund'*
hjá miðlinum, og séð vrði fyrir
því, að miðillinn fengi alls ekki
að vita fyrirfram, hverjir yrðu
þar mættir. A tilsettum stað og
tíma mætti ég til þessa fundar
og hitti þar fyrir síra Jón Auð-
Lárus Jóhaiinesson
uns, Lárus Jóhannesson, fv.
hæstaréttardómara, konu hans
og Eggert. Okkur var vísað í
sérstakt herbergi, meðan vifj
biðum þess að fundurinn hæf-
ist, og hvergi sá ég né heyrði
til Hafsteins miðils. enda var
hann sagður vera í öðru her-
bergi, svo honum gæfist eng-
inn kostur á að fá vitneskju um
hvaða fólk ætlaði að leita frétta
framliðinna að þessu sinni. Eft-
ir nokkra stund sagði Eggert og
síra Jón, að miðillinn væri reiðu
búinn og báðu þeir okkur hin
þrjú, mig. Lárús og konu hans.
að fvlgja þeim eftir inn í fund-
arherbergið Þegar þangað var
komið sá ég grilla í þúst. sem
sat f einu herbergishorninu. og
vfir sþein rautt. en dauft ljós.
Að öðru levti var myrkt í her-
berginu Mér var vísað til sætis.
andspænis rauða Ijósinu og ekki
vkja langt frá því. Hitt fundar-
fólkið settjpt einnig og myndnð-
um við hálfhring, tókumst sið-
an í hendur. og sátu þeir yzt
hvoru megin. Eggert og síra
•Tón. en ég sat á milli Eggerts
og Lárusnr. Oll vorum við þög-
ul og mér fannst einhver dulúð
vfir bessari fámennu samkomii,
og myrkrið í herberginu klessti
sig upp að manni. en gerði
hvorki að vekja ógn né tign.
Ég var tortrygginn á þessari
stundn. en annars laus við beina
andúð gegn þessu kukli. og
heldur ekki fnnn ég til andagt-
ar. en hins vegar gætti með niér
’inkkurrar eftirvæntingar og for
vitni.
3SÍ
Þústin í herbergishorninu
rumskaði. Ég var farinn að
venjast betur myrkrinu og
rauða ljósið varpaði nokkrum
bjarma á þetta hrúgald. sem
ég þóttist vita að væri nuðill-
inn. Það tók að korra og umla
í miðlinum og samtímis ók hann
sér og skók fram og aftur jg
til hliðanna á stólnum, sem hann
sat á. Nokkra stund sat við
sama — en loks færðist kyrrð
yfir miðilinn og augnabliki síð-
ar heyrðist sagt með vónleysis-
legri kvenmannsröddu. gamal-
legri og drafandi: „Komiði sæl!“
„Komdu sæl — Finna mín,“
svaraði dómprófasturinn og
lagði um leið alla sína auðmýkt
og væ'” f röddina. „Hvað er
að fré' ' hélt klerkur áfram.
„Sosem ekkert.“ svaraði Fiuna
og bætti við: „Það er fátt hér í
kvöld.“ — Svo varð stundar-
þögn. — „Það er að koma hérna
fólk,“ hélt Finna gamla enn á-
fram. „Það er margt fólk.“ —
Langar það t.il að segja eitt-
hvað?“ svaraði síra Jón. „Oli-
jáhá — hvað heldurðu?“ sagði
Finna í gegnum miðilsbarkann.
„Nokkuð sérstakt, sem það vill
segia?“ skaut Eggert Briem inn
í . Oh — jáhá — víst er það.“
sagði Finna, „það er til dæmis
kominn hingað maður — karl-
maður — sem segist vera frændi
mannsins þarna — þessa sem
situr hjá þér.“ sagði Finna og
hélt áfram: ..Ósköp og skelfing
liggur bessum manni á!“ ..TTvern
ig lítiir hann út?!“ Spufði ’Egg-
ert „M'ikil ósköp liggiirjfnapn-
inum á — hann bara vill óltnúr
komast inn í hringinn — hann
dó ungur — hann var skáld —
hann biður manninn hjá þér nð
skila kveðiii — hann segist hafa
bað ágætt — hann er fríður og
frakkur — hann fór úr þessum
heimi ykkar ? útlandinu — og
það var skjóft um hann —
en hann segir að sér líði sanit
vel “ „Nú koma fleiri “.
hélt miðillirp áfrain að manla
með kvenröddinni „það er orðið
alveg fullt hérna af fólki.
3S5
Þannig hélt áfram — og einn
kom af öðrum — sumir svöruðu
spurningum -- nðrir ekki o. s.
frv. . . AHt í einu hvessti
Finna gamla röddina: „Það er
naumast nðgangur.“ sagði hún,
„hann vi]] endilega tala sjálfur
þessi — hvaða óskapar fyrir-
ferð er þet.ta í manninum —
hann segist þekkja manninn í
miðið (Lárus .Tóhannesson) —
og . . “ Miðillinn engdist sund-
ur og saman og korrið iókst. en
höfuðið hékk niðnr á við .Hann
heimtar að fá beint samband
gegnnm miðilinn hann barn
treður sér að . . . ég læt hann
bara eiga sig . . jah hvi-
'ík ósköp ganga á í mannhnim
hann er ungur og með gat
á höfðinu . . . hann hefur dáiið
voveiflega . . svona ég get'
bara eftir . .
Lárus kleip þéttingsfast um
hendina á mér. meðan Jiessi
atgangúr stóð vfir. en ekki bar
hann kennst á manninn. að
hann sagði Miðillinn teigðist
sundur og saman, aulaði og uml

TÍGULL í BORÐI!
Eins og menn rekur minni tii, var í síðasta mánuði gerð
að umræðuefni hér í blaðinu starfsemi nokkur, sem rekin
hefir verið árum saman í blóra við lög og reglur, auk þess,
0 sem staðurinn hefur verið vettvangur fyrir fjárhættuspil,
sem bönnuð eru að lögum.
Frásögnin vakti mikla at.hygli og varð til þess að lög-
reglan fór á stúfana, en því miður — of seint. Eigand-
anum bárust njósnir í tæka t»íð, sem varð til þess að hon-
P um varð ekki komið í opna skjöldu. Það var þessu blaði
^ að vísu meinlaust, því ekkert átti það sökótt við spila-
^ vítiseigandann. Aðdragandi þess var þó að vísu dálítið
0 söguiegur, því að prentari nokkur, handgenginn eigandan-
um, braut trúnað þann, sem þeirri stétt er sýndur og af-
henti eigandanum afþrykk af greininni settri í prent-
^ smiðjunni. Prentsmiðjan varð að sjáifsögðu ekki sökuð um
^ þennan verknað, enda er prentarinn hættur störfum þar
p Er ekki gott fyrir prentsmiðjur að hafa slíka menn í þjón-
P ustu sinni og mun frægðarorðið vafalaust fylgja prent-
P aranum, en sú stétt mun una illa slíkum vanmetagemsum
'' þar sem þagnarskylda er æðsta boðorð hennar. Eiríkur p
Baldvinsson naut aðstoðar siíks manns og fer vel á því 't
Nú er hann hins vegar búinn að stokka spilin og farinr
^ forystumaður í þeirri göfugu íþrótt, m. a. hefir hann getið
0 sér frægðarorð, sem fararstjóri bridgespilamanna erlendis
^ er við því að búast að hann byrji að spila út trompunum
Fyrsta útspilið og þá auðvitað hæsta spilið í tromplitnum
er það að hann hafði hafnað t.ilboði um að kaupa greinin?
P um spilavítin, sem birtist í 5. tbl. Nýs Storms. Aumingje
I
I
£
|
I
að gefa á ný, og þar sem Eiríkur er mikill spilamaður og 0
1
var tekið ófrjálsri hendi og reyndi að sjálfsögðu að fá rit-
stjóra blaðsins til að birta ekk igreinina og fékk aðra menn
í lið með sér einnig. Hann hafði þó vit á að bjóða ekkí
greiðslu, því frá því tilboði hefði verið sagt umsvifalaust p
í blaðinu. honum til lítiJs sóma. Skal nú lagt undir dóm ^
lesenda á hvaða siðmenningarstigi sá maður stendur, sem
getur Iagt sig niður við að koma slíkum sögum á kreik.
Eiríkur má vera ánægður með málalok Óheiðarleiki
manns nolckurs varð honum til lijargar.
Sagt er að Eiríkur hafi gjörbrevtzt í framkomu við gesti
sína í „Tígultvistinum". Hann sé nú hinn prúðasti í allri p
framkomu. Annars hefir þetta blað ekki minnsta áhuga á y'
persónu Eiríks Baldvinssonar og grein blaðsins um spila- 0
vítin hefði verið rituð og birt, hver sem í hlut átti. Hins ''
vegar verður því ekki neitað. að Eiríkur er óskemmtilegur
í umgengni og getur hann vafalaust ekki að því gert. Hinu
getur hann kannske heldur ekki að gert, að Ijúga jafn p
gróflega og hann gerir með því að bera út slíkar sögur
P og hann nú gerir.
Auðvitað tapar Eiríkur þessu spili og er i rauninni ekki
hátt snilað. því allir vita að „nú lýgur Herlegdáð". Þessi
síðasta spilamennska hans er þó hættuminni en hin fyrri
iðja, því þar býður bjöldi manna tjón. við spil og vín-
drykkju, þótt Eiríkur græði, en í síðara skiptið auglýsir
hann eigið innræti og aðferðir og — tapar.
■S
aði sársaukakennt, hnvkkti til
höFðinu, gapti og . loks kom
þaU „Ég sé þig Lárus . .!!!“
og - íðan ekki meir. Röddin sem
hafð: borizt okkur frá miðlin
um var allt í senn rúmuleg,
langdregin og ógnvekjandi og
hún minnti svo sannarlega á
drnugslegt hvískur, eins og mað
nr gæti helzt ímyndað sér það.
Á samri stundu og þetta atvik
skeði fór um mig nístandi hrolL
ur og ég heyrði Lárus segja lágt:
„Þetta er B “ en öllum við-
stöddnm hafði jafnframt orðið
svo billt við „gestakomu“ þessa,
þnr sem við héldumst í hendur,
að við tókum ósjálfrátt bakföll
. . . Miðillinn virtist dragast
saman í óreglulegt hrúgald og
bakkrvppa hans bærðist þung-
lega upn og niður, þar til að
stundu liðinni. að hánn rétti úr
sér á nv og kjökurlegt gamal-
gaulið í Finnu gömlu hevrðist
eins 02 úr fjarska. „Þetta voru
nú meiri óskönin". sagði Finna,
og nú hevrðist mér hún mun
meira lágróma. heldiir en fyrr.
„Hann hefur hreint að segja
evtt kraftinum.“ hélt sú gamla
áfram, „við verðum að slíta
þessum fundi . . .“
„Skclfing!" heyrðist mér dóm
prófasturinn segja. Hinir þögðu,
um stund — og síðan skiptust
lifandi og látnir á kveðjum.
Fundinum var lokið og við
„prívatgestirnir“ fimm færðum
okkur fram í stofuna, sem við
höfðum áður verið í Hafstein
miði) sá ég ekki nema á fund-
inum — hann kom aldrei inn til
okkar. Eggert sagði mér að fund
urinn hefði „mislukkast“ og ég
skyldi koma einhvern tima
seinna. Ég spurði hvers vegna
engir hefðu komið til að ,ieilsa
upp á hann og síra Jón. Svar-
ið var eitthvað á þá leið, að þeir
hefðu verið „sitjarar", ef ég
man rétta orðið. Seinna þegar
ég ræddi við Eggert um þennan
einstæða fund skildist mér að
„sitjari“ væri eins konar að-
stoðarmaður á miðilsfundi.
3®t
Aldrei fór ég aftur á miðils-
fund og mun ekki gera. meðan |
Framh. á bls. 3. |