Nýr Stormur - 17.12.1965, Qupperneq 7

FÖSTUDAGUR 17. desember 1965

7
MANNKYNS
SAGA
í dagblaðsformi
Vitringarnir frá Austurlöndum
Þrír vitringar frá Austuriöndum komu langa leið, samkvæmt vitrun og eftir leiðbeiningu
stjörnu, til að votta hinum nýfædda konungi hoilustu sína.
FÖRIN TIL EGYPTALANDS
Boðun Maríu —
Framh. af síðu 6.
Og sjá þú, munt þunguð verða
og fæða son; og þú skalt láta
hann heita JESÚM. Hann mun
verða mikill og verða kallaður
sonur hins hæsta, og Drottinn
mun gefa honum hásæti Davíðs
föður hans, og hann mun ríkja
yfir ætt Jakobs að eilífu og á
riki hans mun enginn endir
verða.
Og María svaraði: Hvernig
getur þetta verið, þar eð ég hefi
ekki karlmanns kennt? Og eng-
illinn svaraði og sagði:
Heilagur andi mun koma yfir
þig og kraftur hins hæsta yfir-
skyggja þig, fyrir því mun og
það, sem fæðist, verða kallað
heilagt, sonum Guðs. Og s já Elísa
bet frændkona þín, í elli sinni
er hún einnig orðin þunguð að
syni, og er þetta hinn sjötti
mánuður hennar, hún sem köll
uð var óbyrja; því að ekkert
orð frá Guði er ómáttugt.
En María sagði:
Sjá, ég er ambátt Drottins,
verði mér eftir orðum þínum.
En engillinn fór burt frá
henni. En á þessum dögum tók
María sig upp og fór með flýti
til fjallabyggðarinnar, til Júda
borgar nokkurrar, og kom inn
í hús Sakaría og heilsaði Elísa-
bet. Þá varð það. þegar Elísa-
bet heyrði kveðju Maríu, að
barnið tók vi'ðbragð í kvlð henn
ar og Elísabet fylltist heilðgum
anda, kallaði upp með hárri
röddu og mælti: Blessuð sért þú
meðal kvenna og blessaður sé
ávöxtur kviðar þíns. Og hvað-
an kemur mér þetta að móðir
Drottins míns kemur til mín?
Því sjá, þegar hljómurinn af
kveðju þinni barst til eyma mér.
tók barnið viðbragð af gleði í
kviði mér. Og sæl er hún, sem
trúði því, er talað var við hana
af Drottni. Og María sagði:
Önd mín miklar Drottin og andi
minn hefir glaðst í Guði, frels-
ara mínum. Því að hann hefir
litið á lítilmótleika ambáttar
ar sinnar; þvi sjá, héðan af
munu allar kynslóðir mig sæla
segja.
En er Jesús var fæddur í Betle-
hem á dögum Heródesar kon-
ungs, sjá, þá komu vitringar
frá Austurlöndum til Jerúsalem
og sögðu: Hvar er hinn nýfæddi
Gyðingakonungur? Því að vér
höfum séð stjörnu hans austur
frá og erum komnir til að veita
honum lotning. En er Herodes
heyrði þetta, varð hann felmst
fullur og öll Jerúsalem með hon-
um. Og er hann hafði safnað
saman öllum æðstu prestunum
og fræðimönnum lýðsins, spurði
hann þá hvar Kristur ætti að
fæðast. Og þeir svöruðu hon-
um: í Betlehem í Júdeu. Því
þannig er ritað af spámannin-
um: Og þú Betlehem, land Júda,
ert engan vegin hin minnsta
meðal höfðingja Júda; því að
frá þér mun koma höfðingi, sem
vera skal hirðir lýðs míns, ísra-
els. Þá kallaði Herodes til sín
vitringana á laun og fékk hjá
þeim glögga grein fyrir því hve
lengi stjarnan hefði sést; lét
hann þá síðan fara til Betlehem
og sagði: Farið og haldið vand-
lega spurnum fyrir um barnið,
og þegar þér hafið fundið það,
þá látið mig vita, til þess að ég
geti einnig komið og veitt því
lotning. En er þeir höfðu hlýtt
á konunginn, fóru þeir leiðar
sinnar. Og sjá, stjarnan sem
þeir höfðu séð austurfrá, fór fyr-
ir þeim og staðnæmdist þar yfir,
sem barnið var. En er þeir sáu
stjömuna, glöddust þeir harla
mjög. Og þeir gengu inn í hús-
ið og sáu bamið ásamt Maríu
móður þess, og féllu fram og
veittu því lotning. Og þeir opn-
uðu fjárhirzlur sínar og færðu
því gjafir: gull, reykelsi og
myrru. Og er þelr höfðu fengið
bending í draumi um það að
hverfa ekki aftur til Heródesar,
fóru þeir aðra leið heim til lands
síns.
Herodes konungur var nú orð-
in alvarlega hræddur um veldi
sitt, er hann frétti um fæðingu
hins nýja konungs og tók nú
til sinna ráða. Um það segir
heimildarmaður vor:
En er þeir (þ. e. vitringamir)
voru burt farnir, sjá, þá vitrast
engill Drottins Jósep i draumi og
segir: Rís upp og tak bamið
og móður þess með þér og flý
til Egyptalands, og ver þar þang
að til ég segi þér, því að Heródes
mun leita bamsins til að fyrir-
fara því.
Og hann reis upp, tók barnið
og móður þess með sér um nótt-
ina og fór til Egyptalands, og
þar dvaldist hann allt til dauða
Herodesar, svo að rætast skyldi
það er talað er fyrir Drottni fyr-
ir munn spámannsins, er segir:
Frá Egyptalandi kallaði ég son
minn. En er Herodes sá að hann
var gabbaður af vitringunum,
varð hann afarreiður og lét
senda út og myrða öll sveinbörn
í Betlehem og öllum nálægum
héruðum, tvævetur og þaðan af
yngri, eftir þeirri tímalengd, sem
hann hafði komizt að hjá vitr-
ingunum.
Rættist það þá, sem mælt
hafði verið af Jeremías spá-
manni, er hann segir:
Rödd heyrðist í Rama, grátur
og kveinstafir miklir, — Rakel
grætur börnin sín; og hún vill
ekki huggast láta, því að þau
eru ekki framar lífs.
M Jósep og María fara til
Nazaret
En er Herodesi var dáinn, sjá,
þá vitrast engill Drottins Jósep
í draumi í Egyptalandi og segir:
Rís upp og tak barnið og móður
þess og far til Israelslands, því
að þeir eru dánir, er sátu um líf
barnsins. Og hann reis upp, tók
barnið og móður þess méð sér
til ísraelslands.
En er hann heyrði að Arkelás
réði ríkjum í Júdeu, í stað Heró-
desar föður síns, varð hann
hræddur og hélt til Galíleu-
byggða. Og er hann kom þang-
að settist hann að í borg, sem
heitir Nazaret, til að það skyldi
rætast, sem spámennirnir hafa
sagt: Nazaret skal hann kallast.
Gabríel vitrast Zacarías
JOHANNES SKÍRARI
Jóhannes Zacaríasson undirbjó komu Krists, og sagði: Eg skíri yður að vísu með vatni,
en sá kemur, er mér er mátkari, og er ég ekki verður að leysa skóþveng hans; hann mun
skíra yður með heilögum anda og eldi . . .
En á þeim dögum kemur Jó-
hannes skírari fram og prédikar
í óbyggðum Judeu og segir: —
Gjörið iðrun, því að himnaríki
er nálægt. Því að hann er sá
er Jesaja spámaður talar um, er
hann segir: Rödd manns, er
hrópar í óbyggðinni: Greiðið veg
Drottlns, gjörið beinar brautir
hans. En Jóhannes — hann bar
klæðnað úr úlfaldahári og leð-
urbelti um lendar sér; en fæða
hans var engisprettur og villi-
hunang. Þá kom öll Júdea út
til hans og öll Júdea og allt land
ið umhverfis Jórdan. Og þeir létu
skírast af honum í ánni Jórdan
og játuðu syndir sínar. En er
hann sá marga af fariséum og
Saddúkeum koma til skírnar
sinnar, sagði hann: Þér nöðru-
afkvæmi, hver kenndi yður að
fljúa undan hinni komandi
reiði? Berið þá ávöxt samboðinn
iðruninni, og ætlið ekki að þér
getið sagt með sjálfum yður: Vér
eigum Abraham að föður; því að
ég segi yður, að Guð getur vak-
ið Abrahams börn af steini þess-
um. En öxin er þegar lögð að
rótum trjánna, verður þá hvert
það tré, sem ekki ber góðan
ávöxt, upp höggvið og á eld
kastað.
Ég skíri yður með vatni til
iðrunar, en sá er mér máttugari,
sem kemur etir mér. og er ég
ekki verður að bera skó hans;
hann mun skíra með heilögum
anda og eldi. Hann stendur með
varpskófluna í hendi sinni. og
hann gjörhreinsar láfa sinn og
safnar hveiti sínu í hlöðuna, en
hismið mun hann brenna í ó-
slökkvandi eldi.
Þá kemur Jesús frá Galíleu til
þess að skírast af honum, en Jó-
hannes varnar honum það og
segir: Mér er þörf að skírast af
þér, og þú kemur til min. Jesús
svaraði og sagði við hann: Lát
bað nú eftir, því þannig ber okk
ur að fullnægja öllu réttlæti. Þá
lætur hann það eftir honum. Og
er Jesús var skírður, sté hann
iafnskjótt upp úr vatninu, og
sjá. himnarnir opnuðust fyrir
honum og hann sá Guðs anda
stíga ofan eins og dúfu og og
koma yfir hann; og sjá, rödd
af himnum saeði: Þessi er son-
ur minn, sem ég hefi velþókn-
un á.
Flóttinn til Egyptalands