Nýr Stormur - 01.04.1966, Blaðsíða 1

Flóðgáttir peningavaldsins stöðvast; j
( kosningasjóðirnir þurrir. (
^sssssmsss&issssssmissíssssmisssssissíssssiisssssssissssss^^
Syndin er lævís og lipur
Þessir menn sam-
þykktu víxilinn, sem
þjóðin verður nú að
greiða
Sjálfstæðisflokkurinn geldur stórra synda. Ein sú stærsta
var gerð í þágu fólksins. Fyrir hana verður hann að líða
Það er vitra manna mál að misgjörðir, hverju nafni sem
þær nefnast, komi í koll þeim, er þær fremur, fyrr eða
síðar. Vafalaust er einhver misbrestur á, því miður, en
mikiil sannleikur er þó fólgin í þessu. Sumum tekst þó að
dylja misgjörðir sínar ótrúlega lengi, en heilög ritning
segir okkur að syndir feðranna komi niður á börnunum og
það jafnvel í þriðja og fjórða lið. Að sjálfsögðu er þetta
ekki sanngjarnt, en staðreynd þó, eins og sagan sannar.
Þeir, sem nú eru á miðjum
aldri eiga enga sök á hendur
feðrum sínum, en hið sama
verður ekki sagt um þá kyn-
slóð, sem nú er að verða full-
tíða, eða er að alast upp. Þótt
mikil uppbygging hafi átt sér
stað í landinu á undanförn-
um árum, er hún aðeins þróun
þeirra tíma, sem við lifum á
og verður á engan hátt færð
þeim til tekna, sem tekið hafa
að sér að stjórna þeim mál-
um. Uppbyggingin hefir
hvorki gengið betur eða verr
en efni standa til. Allt karla-
grobb er óþarft í þeim sök-
um og nægir í því efni, að
renna augum til annara landa
til að sannfærast um að hér
hefir ekkert kraftaverk skeð.
Hið gjöfula haf umhverfis
strendur landsins, sem við
höfum nefnt okkar gullkistu,
hefir fært okkur þá björg í
bú, sem þurft hefir og nauð-
synleg er.
Vandamálið er hinsvegar
hvernig þeirri björg hefir ver
ið varið og við það vandamál
streytast forráðamennirnir
nú. Hér er ekki um syndir
feðranna að ræða heldur
þeirra eigin syndir, sem svo
eiga eftir að koma fram á
börnunum.
Höfuðsyndirnar
Ríkisstjórnin og flokkar
hennar eru nú komin út i
kviksyndi í efnahagsmálum
þjóðarinnar, sem hún og þeir
geta ekki hreyft sig úr. —
Reynzlan af stjórnarfari
hinna flokkanna er þó ekki
það heillandi, að fullyrt verði
nokkuð um það, að þeim
hefði tekizt betur, þótt þeir
hefðu verið við stjórn.
Frh á bl» 2
FLOKKUR UM ALÞÝÐUBANDALAGIÐ STOFNAÐUR í REYKJAVÍK
Stdr ósigur kommúnista...
Alþýðubandalagið, sem stjórnmálaflokkur, er nú orðið að
veruleika — eftir mikið strit og taugaspennu þerira manna,
sem fyrir stofnun þess stóðu. Kommúnistar börðust á móti
því fram á síðustu stundu, en biðu eftirminnilegan ósigur.
Stofnfundurinn var haldinn
í Lido og voru þar saman-
komnir um 700 manns. —
í upphafi fundar var fundar-
mönnum tjáð að samkomulag
hefði náðst um stjórn flokks-
ins og fram yrðu lögð lög
flokksins til samþykktar.. —■
Það kom fljótlega í ljós að
mikill ágreiningur var um 3.
gr. laganna,, þar sem segir:
„Nú sækja félagasamtök um
aðild að Alþýðusbandalaginu
í Reykjavik og skal þá full-
trúaráðið fjalla um hvort
leyfa skuli slíka aðild.“
En sambykkt bessarar erein
ar hefði haft þær afleiðingar,
að Sosialistaflokkurinn gæti
ekki gerst stofnaðili sem
heild. Kommúnistar töldu
þetta orðalag fráleitt og kæmi
ekki til greina að þeir sam-
þykktu það. Áður en til at-
kvæðagreiðslu kom um 3. gr.
laganna skýrði Hannibal
Valdimarsson frá því, að ef
breytingartillögur yrðu sam-
þykktar við það samkomulag
sem náðist hafði fyrir fund-
inn, væri forsendan fyrir
stofnun flokksins þar með
fallin.
Við atkvseðaereiðslu biðu
kommúnistar ósigur — ósigur
sem vonandi markar endalok
kommúnismans á íslandi.
Það kom ókunnugum held-
ur spanskt fyrir sjónir, að
heyra menn eins og Sigurð
Guðnason, Guðmund J. Guð-
mundsson og m. fl. fylgis-
menn Socialistaflokksins,
hella sér yfir Socialistaflokk-
inn, — sérstaklega Sigurður.
Vonandi hefir nú loksins tek
izt að stofna flokk, sem getur
tekið upp þráðinn, sem Al-
þýðuflokkurinn sleit fyrir rúm
um 25 árum — flokk sem þús-
undir íslendinga um land allt
hafa vonast eftir — flokk. sem
á eftir að skapa nýtt og betra
andrúmsloft í íslenzkum
stjórnmálum.
Stefán Jóhann Stefánsson, Bjarni Benediktsson,
forsætisráðherra ,47—49. forsætisráðherra ’63 og síðan.
Hér birtast myndir af þeim, er bera höfuðábyrgðina á því ó-
Fremdarástandi. sem nú ríkir í efnahagsmálum bióðarinnar. Þeir
voru formenn flokka sinna á þeim tímum þegar mest reið á að
koma í veg fyrir ástand, sem svo margar fyrirmyndir voru að í
sögunni, en við búum nú við i dag. Þeir hafa einnig allir verið
ráðherrar og forsætisráðherrar og bera sem slíkir sérstaka
ábyrgð. Að vísu eru fjölmargir aðrir samábyrgir úr öllum flokk-
um, en allir hafa þeir þó eitt sameiginlegt. ÞEIR BERA ENGA
ÁBYRGÐ þegar til kastanna kemur. Ástandið, sem skapast hefur
af skammsýni þeirra manna, er til forystu voru valdir. kemur
niður á þjóðinni sjálfri í heild.
Stjórnmálamennirnir hafa allt sitt á þurru. Þeir verða venju-
lega efnaðir menn ,sem búa við öryggi og ha laun og það er þjóð-
félagið, sem sér um það. Hið sama þjóðfélag, sem þrátt fyrir
gífurlega framleiðslu, stynur undan ofurþunga dýrtíðar .og ríkis-
bákns, sem gleypir þriðjung þjóðarteknanna.
Síðan tala þessir menn um „ábyrga” stjórnmálamenn Hver ber
ábyrgðipá? Hver verður að greiða fyrir glappaskotin? Er það ekki
fólkið sjálft, sem býr við það stjórnarfar, að öruggast er að eyðá
öllu i dag, því það verður hvort eð er verðlaust á morsrun. Um
næstu kosningar verður hlegið að „ábyrgðar“-tali stjórnmála-
manna. Þeir útfylla víxilinn, en ábekja hann ekki. Það er þjóðin
sjálf, fólkið í landinu, sem ber ábyrgðina, það verður að greiða.
Hitt eru marklausir nappírar.
Olafur Thors, liermann jouasson,
forsætisráðh. ’44—’47 og 59—’63.forsætisráðh. ,39—,42 og ,56—’58.