Nýr Stormur - 01.04.1966, Qupperneq 4

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiwiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuniiiiiiiiiiiiiiiiiHiiniiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiniiwiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimuuiiiMiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiH
4
Föstudagnr 1. aprfl 1966.
Ódeigur skrifar pistilinn:
ins — „MorgunblaSshöll-
inni“.
Gagnrýni á störfum op-
inberra starfsmanna er
jafn nauðsynleg í lýðfrjálsu
landi, eins og það er sjálf
sagt að gefa þurfandi fólki
mat og drykk, svo það geti
haldið lífinu í sér og á
sama máta sem það er
nauðsynlegt að kenna börn
um að tala, lesa og skrifa,
svo þau fái undirstöðu-
fræðslu til að vinna ein-
hver nytsöm störf á full-
orðinsárum.
Gagnrýni er þannig
grundvöllur þess, að al-
menningur fái bætta þjón-
ustu í starfi þeirra, sem
tekizt hafa á hendur að
vinna að verkefnum þeim,
sem alþýðu manna varða,
hvert svo sem starfið er.
Orðið GAGNRÝNI merk-
ir ákveðnar aðfinnslur, at-
hugasemdir, átölur eða ann
að því um líkt, varðandi
gerðir og starfsháttu þess
eða þeirra, sem eigi þykja
rækja verkefni sín á þann
veg, sem siðferðilega eða
lagalega er ætlast til að
krafizt verður.
Gagnrýninni eru mis-
jafnar skorður settar, því
henni verður að beita á
ýmsa vegu, allt eftir at-
vikum hverju sinni. —
Ýmist getur hún verið eða
hlýtur að vera væg eða
hörð--------allt til sam-
ræmis við ávirðingar, yf-
irsjónir og hvers konar
framkvæmdabrot hins
gagnrýnda aðila.
„Frjálsar skoðanir og
gagnrýni óskylt rætni
og rógi .“
Fari gagnrýnin fram úr
því, sem telja má hverju
sinni eðlilegar aðfinnslur,
athugasemdir, átölur eða
annað slíkt, getur svo far-
ið, að hún missi gildi sitt
og verði að öðru, sem ekk-
ert á skylt við gagnrýnina
sem slíka — heldur um-
myndast í rætni, skammir
eða nið og rógburð, og það
an af verra.
Þegar þannig er komið —
þá er ekki lengur um neins
konar gagnrýni að ræða,
því slíkur verknaður á alls
engan rétt á sér, í neinni
mynd.
Persónulegt álit og skoð-
anir er hverjum og einum
frjálst að hafa í lýðræðis-
ríki og málfrelsi og rit-
frelsi eru stjórnarskrárvar-
in einstaklingsverðmæti —
þó innan takmarka I á-
kvæðum laga.
Skilur þannig á milli
gagnrýninnar annars veg-
ar og skoðanafrelsis hins
vegar, enda sitt hvað, en
hvort tveggja á fullan rétt
á sér, — sé öllu í hóf stiílt
— og eftir efnum og at-
vikum.
„Rannsóknarlögreglu-
maður viðundrar sig
og sína.... “
í síðasta tölublaði Nýs
Storms gerði ég að umtals-
efni mjög alvarleg mistök,
sem orðið höfðu hjá undir
mönnum í starfsliði Saka-
dóms Reykjavíkur.
Lagði ég til grundvallar
hógværa blaðagrein Guð-
laugs E. Jónssonar. Ég
dró af frásögn Guðlaugs
eðlilegar skoðnir, jafnframt
því sem ég gagnrýndi lög-
lausar og fálmkenndar
starfsaðferðir ýmissa und-
irmanna við sakadómara-
embættið. Ég átaldi van-
hæfi rannsóknarlögreglu
og ungra fulltrúa og leyfði
mér að gera ákveðnar og
réttmætar kröfur til dóms
málastjórnarinnar um taf
arlausar og nauðsynlegar
lagfæringar af þessu gefna
tilefni.
Ég reit pistilinn einnig
með hliðsjón af því, að ég
þekki til starfsháttu þess-
arra undirmanna yfirsaka
dómara og mér er það fyrir
löngu ljóst, að mikilla úr-
bóta er þörf í þessum efn-
um.
Það var síður en svo, að
ég segði meira en efni stóðu
til og leyfi mér að árétta
allt, sem ég áður hefi sagt.
Mun ég síðar færa rök
að því, að sízt hafi ég of-
mælt.
Ég átti ekki von á að
nokkur rannsóknarlögreglu
maður viðundraði sig og
stéttarbræður sína, eins og
Tómas Einarsson gerði í
Morgunblaðinu s.l. sunnu-
dag, auk þess sem hann
bókstaflega staðfestir allt
sem ég þegar hafði sagt.
Þannig er málum samt
komið.
„Augljós táknmynd
srerð að sök !“
í pistli mínum í síðasta
blaði vék ég að því, hvað
væri , táknrænt fyrir kunn
áttuleysið sjálft og hæfi-
leikaskortinn", með því að
benda á frammistöðu ó-
nafngreinds lögreglumanns
í skemmtiþætti útvarpsins
hiá Svavari Gests.
Tómas Einarsson veitist
að ritstjórum Nýs Storms
með því að brigzla þeim
um hefndarhug, jafnframt
því sem þessi lögreglumað-
ur gerist sekur um refsi-
verða háttsemi og fremur
trúnaðarbrot í starfi með
vítaverðum aðdróttunum i
garð ritstjóra Nýs Storms.
Mér þykir rétt að geta
þess, að hvorugur ritstjór-
anna þekkir Njörð Snæ-
hólm og annar ekki einu
sinni í sjón, og hvorugur
þeirra hefur nokkurn tima
mætt frammi fyrir honum
sem rannsóknarlögreglu-
manni.
Enda þótt svo hefði verið
þá fæ ég ekki skilið, hvers
vegna ritstjórar Nýs Storms
ættu að bera hefndarhug
til manns, sem hefur mér
vitanlega ekkert af sér gert
gagnvart einum eða öðr-
um, hvorki i einkalífi né
starfi sínu.
Hér sýnist mér Tómas á
ósmekklegan hátt hrein-
lega bregða stéttarbróður
sínum um þá framkomu 1
starfi, sem getað hefði skap
að hefndarhug ritstjóranna
til hans af einhverju til-
efni?!
Má ef til vill skilja þess-
ar saknæmu ‘aðdróttanir
Tómasar í garð ritstj. Nýs
Storms þann veg, að rann-
sóknarlögreglumenn hagi
sér einmitt á þann veg 1
starfi sínu, að ástæða sé
til að ætla, að þeir menn
sem lögreglumenn yfir-
heyra geti fyllst hefndar-
hug í þeirra garð??!
Hvað vakir annars fyrir
þessum rannsóknarlögreglu
manni, þegar hann vogar
sér að bera slíkt slúður á
torg?
„Auvirðilegur hlutur
Morgunblaðsins....“
Tveir af ritstjórum Morg-
unblaðsins eru lögfræðing-
ar að mennt og ættu að
kunna að einhverju leyti
skil á réttu og röngu a.m.k.
á lagamáli.
Ég hlýt að skrifa það á
reikning þessara manna,
hvernig Morgunblaðið mis-
notar aðstöðu sina til að
gera sér mat úr grunn-
hyggni þessa rannsöknar-
lögreglumanns.
Mér er kunnugt um, að
jafnvel minningargreinar
um látna menn eru ritskoð-
aðar og meira að segja strik
að út úr þeim það sem
eigi þykir ,heppilegt“ til
frásaenar.
Allt fer eftir því hvað
,litla einræðiskarlinum".
sýnist ,.rétt“ í sérhvert sinn
enda ræður hann öllu í
þessu hreysi hnefaréttar-
Hinum löglærðu ritstjór-
um bar a. m. k. siðferðileg
skylda til að leiðbeina
Tómasi Einarssyni, þegar
hann kom með „doktors-
ritgerð" sína til birtingar,
þar eð augljóst var, að
efnislega var hún þannig
úr garði gerð, að varðar við
lög, að birta slíkar aðdrótt-
anir, og ekki sízt þegar sjálf
ur þjónn réttarins á í hlut.
Hitt er svo annað mál,
að ritstjórar Nýs Storms
hafa ekki geö í sér að kæra
hið refsiverða athæfi lög-
reglumannsins. Þeir vor-
kenna honum og skjólstæð
ingi hans, Nirði Snæhólm,
vegna þeirrar fátæktar,
sem lýsir sér í grein Tóm-
asar.
„VIII verja rétt hins
smáa “
Nýr Stormur hefur það
markmið að verja rétt
hins smáa, og mun ekki
bregða út af þeirri braut.
Eg þykist þess fullviss,
að þessi grein Tómasar
Einarssonar hafi verið
skrifuð af góðum huga,
þrátt fyrir klaufalegt og
kauðalegt innihald henn-
ar.
Tómas þykist vafalaust
vera að verja starfsbróður
sinn, þó hann hafi gert
það méð svo smámannleg-
um hætti.
Við þetta bæti ég því
einu, að enginn tekur af
þvl, sem hann ekki á til.
Lögreglumaðurinn hefur
bersýnilega ekki. skilið sið-
asta pistil minn og fyrir
bragðið gerir hann stéttar
bróður sínum alveg óvart
rangt til!
Sem dæmi má nefna það,
að Tómas tekur skýrt fram:
„Þannig fór að Njörður
svaraði engum spurning-
um, og þegar kom að auka
spurningum þeim sem
Svavar lagði fyrir hann,
DULDIST ekki, að Njörð-
ur hafði EKKI ÁHUGA á
að svara“.
Þetta er ekki þægileg lýs-
ing fyrir Njörð.
Skv. þessu virðist Njörð-
ur alls ekki hafa getað
svarað neinum af spurn-
ingum Svavars, nema auka
?yI“-rningunum, en þá hafði
hann misst áhugann!
Nú spyr ég — til hvers
var Njörður staddur þarna?
Hvers vegna eru menn að
gefa sig fram til þátttöku
i skemmtiþætti, ef þeir
hvorki geta né hafa áhuga
á að taka þátt i skemmtan-
inni?
„Otvaroiff tæki bagnar-
'nnar, aða !“
varpið sé tæki þagnarinnar 1
— a. m. k. er það alveg ný §
kenning!
Þetta fyrirbæri er hlið- |
stætt því, að menn kæmu §
fram í sjónvarpi.... til |
þess einungis að fela sig i
fyrir áhorfendum!
Þá segir Tómas Einars- |
son ennfremur: i
„Hann (þ. e. Njörður) jgj
hefur auk þess ritað bók 11
um kynni sín af styrjöld- §
inni. Bera þessar stað- j§
reyndir vitni um heimsku s
og hæfileikaskort?"
Eg veit ekki hvað segja |
skal við þessu----------en 1
einhvern veginn finnst |
mér, að maður sem hefur |
skrifað heila hók um heims |
styrjöldina hefði átt að 1
muna eftir því, hver von i
Ribhentrop var!
Heyrt hefi ég það líka, s
að skrifuð hafi verið bók =
sem ekki hafi verið stút- §j
full af snilld og gáfum!
En eins og ég gat um hér §
að ofan, þá vil ég ekki §
kenna Tómasi eða Nirði 1
allt í sambandi við þennan I
hringdans — heldur miklu 1
frekar ábyrgum ritstjórum 1
Morgunblaðsins.
Og þá vaknar að sjálf- 1
sögðu spurningin:
Hvers vegna er Morgun- 1
blaðið að óvirða lesendur |
sína með því að hæða rann i
sóknarlögregluna?
Hafa ritstjórar Mbl. |j
gleymt kjörorði Sjálfstæð- |
isflokksins: ,Gjör rétt — §
þol ei órétt!“
„Morgunblaðinu virðist
Ijós umbótaþörfin hjá
rannsóknarlögreglunni |
Eg hlýt samt sem áður I
að líta svo á, að Mbl. vilji |
styðja mig í viðleitni minni |
við að sanna það, að miklu 1
sé ábótavant hjá rannsókn 1
arlögreglunni-----------og I
þá veit dómsmálaráðherr- I
ann betur hvað að honum 1
snýr. I
Aðalmálgagn hans hefur §
brýnt rækilega raustina í I
þessu máll.
Hins vegar er framkoma 1
Mbl. vissulega til smánar, I
það, hvernig þetta blað hag 1
ar sér gagnvart lögreglu- i
mönnunum siðferðilega og i
myndu ritstjórar þess ekki i
fá háa einkunn á „lands- E
prófi“, fyrir vikið.
Það hátterni Mbl. minn- =
ir á söguna um þjóðkunn- 1
an menntaskólakennara og 1
fræðimann, sem á náms- §j
árum sinum hafði baga af §
því, hve illa honum gekk §
við náttúrufræðinám.
Þessi þjóðkunnl maöur i
var á skólaárum sínum her s
bergisfélagi mikils lestrar i
hests. i
Eina nóttina sat lestrar- i
hesturinn uppi og las hátt i
Framh. á 7. síðu.
Almenningur á bágt
með að trúa því, að út-
iiHiiiHiiiniiHiiiiiiiiiHiiiiniiniiiniiHiiiniiiiHiHiiiHHiiniiiiiHiiiiiiiiHmiiiiiHiiiniiiiHiiHHiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHHiiniiiiHiiiHiiHiiiHniiHiiiitiiiiiiiiiiitiiniiiniiiiHiiiiiiiiiiiiiHiHiiniiiiHiiiitiiiiiiiiiiiiiiHiiHiiiiiiiiiiiiiiiHHiiiiiHiiHiiiiiiiinfliiiHtmniiiminiiiHiiMiHinniiiiiiHiuimiiuiiiI