Eyjablaðið - 23.12.1947, Page 9

EYJABLAÐIÐ
9
I M B A
— Var það vegna veikintla,
cða fékk luin.álall?
— N'ci, ckki yar nú það, Ijúl-
urinn, en cg skal reyna að segja
þér sögu licnnar eltir því, scni cg
bezt get.
Foreldrar Imbu voru við bú-
bokur í litlu koti úti viðána. Þau
áttu nokkrar kindur, og svo mun
það hafa verið lítið annað.
Karlinn var eitthvað við sjó
á vertíðinni, og voru þær þá ein-
ar héinia mæðgurnar.
Kerlingin, sem var minni háttar
manneskja, skilningssljó og skap-
hörð hafði þann sið að binda
barnið við rúmstöpulinn, ineðan
hún gegndi þessum fáu skepn-
unl. Barnið grét alla daga, þegar
móðirin var ekki inni við, en það
var oft, því auk þess sem hún
þurfti að annast um útiverk,
|ór hún ol't á aðra bæi, en það
\ar langt á milli bæja, svo að
stundum fór meiri partur dagsins
í þetta flakk hennar, en alltaf batt
hún telpuna við rúmstöpulinn,
og alltaf grét Imba alla daga, eins
þó hún væri ekki bundin, vegna
|k:ss að hún óttaðist, að hún yrði
það þegar minnst varði. Hún
átti engan vin, en eini óvinur
hennar var móðirin, sem liafði
þennan lciða ósið að binda hana
á liverjum degi, og í þeim fjötr-
um var hún stundum mest allan
daginn, sem lór eftir því, hvað
kerlingu varð stöðudrjúgt á bæj-
unum.
— hótti henni ekki vænt um
neitt? I il dæmis um blómin, um
köttinn? já, cðh kálfinn?
— í.g vcit |rað ekki. Ég veit
ckki bvort luin liafði nokkurn
lcgm ðarsmekk, meðan hún bafði
sjónina, cn aumingjar, sem svona'
eru upp aldir, bætta að greina
Ijótt og fallegt, heldur veit ég
ckki bvort þar var nokkurn thna
til kálfur, og þó svo bafi verið,
jrá get ég búizt við, að hugsunin
bafi meira snúizt um að éta hann
til að svifta sig sárasta hungrinu
beldur en hafa hann sér til
augnayndis, eða kasta kærleiks-
kcnnd sinni á hann.
— Hvað var hún gömul, þegar
bún missti sjónina?
— Ekki veit ég Jrað með vissu,
en alblind mun hún hafa verið
átta ára gömul, en ég gæti trúað
að hún hafi misst sjónina smátt
og smátt. Það var trú manna, að
bún liafi grátið sig blinda, en ég
jrekki ])að ekki, því Jró ég hafi
lært Ijósmóðurfræði að nafninu
til, þá cr ckkert getið um blindu
Jjar eð orsakir blinclu.
— Er til nokkurs að gefa
henni aura?
— Nei, en ef þig langai til að
gleðja bana, Jjá skal ég taka við
Jjví. Ég gefi það alltaf, og kaupi
svo banda henni gott í munninn,
en ég gef henni lítið í einu, |>\ í
að hún er heldur lítil btikona.
— Er langt síðan bún kom' til
þín, eða hefur bún kannskc
alltaf verið hjá þér?
— Hún er líklega búin að vera
hér um 20 ár og að líkindum
verður hún hér, meðan hún þarf
þess með, Jjví börnin inín hafa
lofað mér því að sjá um lrana, þó
ég „falli frá“.
— Þið fáið mikið meðlag með
henni?
— Já, allt útsvarið okkar, og
Jjað er mikið.
— Er hún alltaf svona ömur-
leg að sjá hana?
— Já, og Jjað er nú bezta útlit
hennar Jjetta, Jjví þegar eittbvað
amar að henni, þá volar hún eins
og amalynt barn. Hún er ekki
Jjroskaðri en smá barn að við-
bættu Jjví, að vera blind.
— Hún liefur að sjálfsögðu
aldrei lært neitt? ^
— Jú. Hún kann mikið af vís-
um og versum, en það hefur bún
lært af fólkinu, þar sem lnin hef-
ur verið, en það verður að gjalda
varhuga við, að hún misnoti
ekki Jjetta næmi sitt, Jjví hún fer
með Jjetta allt undir eins, og
með sömu andagt, Passíusálma,
Andrarímur og laðirvorið, cn
Jjað er ekki hægt að varna henni
Jjess að læra allt, bæði ljótt og
fallegt, sem larið er með, Jjví að
hún virðist hafa óvenjulegt
næmi, og Jjegar hún er að lara
með Jjetta verða augu hennar ó-
venjulega skýr og fögur.
— En itvernig er skapgerðin?
— Hún er nokkuð frek og
dýrsleg. Þegar henni er gefið
eitthvað, rýfur hún það í sig með
mikilli frekju, og aldrei er hún
Jjakklát fyrir neitt, og aldrei er
hún glöð, ekki einu sinni þegar
fiún hefur borðað nægju sína
af góðum mat.
— Hún er samt ekki fábjáni,
að Jjví er séð verður?
— Nei, langt frá því. Þegar
sonur okkar spilar á orgelið
bérna niðri í stofunni, iðar allur
Jjessi litli líkami hennar, og hún
virðist hafa vit á hljóðfallinu og
bækkun og lækkun tónanna, en
hún syngur ekki, því röddin er
svo beigluð. Það lendir í eins
konar voli.
— Var hún gömul, þegar bún
fór frá foreldrum sínum?
— Hún mun hafa vérð um
fermingaraldur. Faðir hennar
dó, en móðir hennar lór á flæk-
ing, en bún sjálf á sveitina, og
var Jjá í ýmsum stöðum,- sem
voru svona upp og niður, cins og
. gengur. ,,Það vilja fáir vera vin-
ir hins snauða“, og þegar hún
kom til tnín, var hún ekki vel út-
lítandi. Mig hryllir enn þann
dag í dag við öllunt Jjeim éj-
þverra, sem var á þessum litla
kroppi.
— Kannske að hún sé óþrifin
að eðlisfari.
— Það konr nú varla til, því
hún varð svo snemma blind, en
ég held hún sé náttúruþrifin, því
þegar látið er hreint á rúm henn-
ar og hún sjálf Jjvegin, fjá strýk-
ur hún sig alla og rúmið líka.
Þegar ég fór ofan af loftinu,
tók ég mér það Bessaleyfi að
horfa á Imbu langa stund. Ég
Jield liún hafi orðið vör við nær-
veru okkar Bjargar, Jjví hún opn
aði augun og sneri andlitinu í
áttina til okkar. Ég minnist Jjess
enn í dag livað mér þóttu augun-
fögur, ej,i andlitið sjálft var af-
skræmt og í aukafellingum af
langvarandi gráti og Jjjáningum.
Imba litla er ekki sú cina
íiKinneskja bér á landi, sem hef-
tu fellt tár sorgar og saknaðar,
kulda og þreytu, hræðslu og
bungurs og síðast en ckki sízt
bögga og hrakyrða, er binir Iu11-
orðnu numdu ekki við neglur
sér. Nei, Jjað var oft ríflegasti
skammturinn. Ég held að þetta
hafi ekki verið ævinlega af mann
vonzku, heldur var fólkið sjálft
uppalið við Jjetta mann frant af
manni.
En vanþekkingin réði þá og
ræður enn miklu um Jjað að hin
umkomulausa Imba cr enn aÖ
gráta.
SIGURÐUR BREIÐFJÖRÐ
Sigurður Breiðfjörð er eitl liugljúfasta skáld, sera íslendingar liafa átt,
og tvímælalaust, ásamt Sigurbirni Steinssyni, merkasti andans maður, -sem í
Vestmannaeyjum hefur dvalizt. I>að grunaði fáa, þá er hann gckk hér um sem
beykir og sekli konu sína fyrir liund, að þar færi sá maðlir, sem ætti eftir að
gefa þjóð sinni einna dýrastar gjafir. íslendingar skildu aldrei, 'meðan hann
lifði, hvern mann þcir áttu, þar sem hann var. I>ví gal sú sinán komið fyrir, að
hann dæi úr hor.
En gengur ekki einhver Sigurður Breiðfjörð mitl á meðal okkar í dag,
fátækur, umkomulaus og litils metinn?