Morgunblaðið - 10.03.2011, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MARS 2011
✝ Kári Hallssonfæddist á Eg-
ilstöðum 4. maí
1975. Hann lést á
Gjörgæsludeild
Landspítala Foss-
vogi þriðjudaginn
1. mars sl.
Foreldrar hans
eru Brynhildur
Káradóttir, fædd á
Blönduósi 1. sept-
ember 1958 og
Hallur Gunnlaugsson, fæddur í
Berufirði 1. ágúst 1951, dáinn
5. maí 1985. Foreldrar Bryn-
hildar eru Kolbrún Ingjalds-
dóttir og Kári Snorrason. For-
eldrar Halls voru Helga
Einarsdóttir og Gunnlaugur
Guðmundsson, bæði látin.
Systkini Kára eru Brynjar
Guðmundsson, fæddur 23.
september 1981, Fannar Ingi
Guðmundsson, fæddur 27.
ágúst 1984, og Berglind Rós
Guðmundsdóttir, fædd 15.
febrúar 1991.
Synir Kára eru Gabríel Víðir
fæddur, 13. maí 2002, og Sæv-
ar Freyr, fæddur 21. nóvember
2002.
Kári ólst upp á Blönduósi
hjá móður sinni og
stjúpföður, Guð-
mundi Ingþórs-
syni. Þau slitu
samvistum. Kári
gekk í Grunnskól-
ann á Blönduósi.
Hann vann hjá
Kára afa sínum í
Rækjuvinnslunni
Særúnu á Blöndu-
ósi fram að tví-
tugt. Þá fluttist
hann til Reykjavíkur og vann
sem málari. Hann var mikill
tónlistarmaður og spilaði á gít-
ar, eftir hann liggur mikið af
fallegum ljóðum sem hann
samdi. Hann var í hljómsveit í
Grunnskólanum á Blönduósi,
svo stofnaði hann hljómsveit-
ina Gor í Reykjavík ásamt öðr-
um, þeir fengu að hita upp á
tónleikum hjá Bubba Morthens
sem þeim fannst vera mikill
heiður. Árið 1996 greindist
hann með sjaldgæfan æða-
sjúkdóm sem varð erfiðari eft-
ir því sem árin liðu og sigraði
hann að lokum.
Útför Kára fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 10. mars
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Góður vinur minn í Tókýó
skrifaði til mín eftirfarandi:
„Ég segi oft þegar ég missi ein-
hvern nálægt mér, að við búum
öll á flugvelli og þegar okkar flug
er kallað þá eigum við ekki að
vera hissa, þar sem við erum öll
með miða í hendi. Það er alltaf
erfitt að sætta sig við að sumir
fara ungir, en það er stundum
hluti af tilveru okkar að þurfa að
kveðja þá sem stoppa stutt. Við
munum alltaf sakna þeirra vegna
þeirra minninga og tengsla sem
við geymum í hjarta okkar.“
Elsku hjartans Kári, stóri
bróðir okkar. Þín verður minnst
sem rokkara ættarinnar, gítar-
leikara og tónlistarmanns af lífi
og sál. Ég man eftir því einu sinni
þegar þú varst að vinna í Hinu
Húsinu á leiklistar- og tónlistar-
sviði, þá komstu heim í Álftamýr-
ina í Reykjavík, ég hef verið
svona ca. 12 ára. Og þú varst að
æfa þig á að lesa grein í blaði og
notaðir allskonar karaktera. Þú
varst t.d. mjög leiður, hlæjandi og
svo öskureiður. Og ég man hvað
ég og mamma hlógum okkur
máttlaus því þú varst svo fyndinn.
Stutt var í góðan húmor og hægt
var að bulla um allt mögulegt með
þér og þá sérstaklega þegar þú
varst að segja frá hlutum, slíkir
voru taktarnir og andlitssvipir að
maður átti erfitt með að hemja
sig af hlátri. Man alltaf eftir því
að þú sagðir svo oft „all right“
með sértökum hætti sem allir
þekkja sem fengu tækifæri til að
kynnast þér. Það er skrýtið að
upplifa heiminn án þín, en minn-
ingin lifir sterkt í hjarta mínu og
okkar allra sem minnumst þín.
Megi ást og ljós heimsins vera
með þér, kæri bróðir.
Fannar Ingi.
Elsku Kári minn, mér finnst
skrítið að þú sért ekki lengur hér.
Þú varst góður tónlistarmaður og
samdir mörg falleg ljóð. Ég mun
varðveita þessi ljóð mjög vel. Þau
verða á mjög góðum stað, elsku
Kári minn. Og allir gítararnir þín-
ir, þú hélst svo mikið upp á þá
enda eru þeir allir mjög flottir.
Jim Morrison var einn af þínum
uppáhaldstónlistarmönnum og
spilaðir þú oft lögin hans. Ég man
þegar ég var heima hjá þér að
taka til, við hlógum mikið og það
var mjög gaman hjá okkur. Það
er svo margt sem mig langar að
segja við þig, Kári minn. Þú sagð-
ir við mig að þú myndir alltaf
passa upp á litlu systur þína.
Þrátt fyrir að þú sért ekki lengur
hér, þá veit ég að þú munt vaka
yfir mér og passa mig. Elsku
bróðir minn, ég mun ávallt hugsa
til þín. Ég á svo margar góðar
minningar um okkur saman sem
ég mun geyma. Ég elska þig svo
mikið, farðu vel með þig á þessum
yndislega stað sem þú ert á núna.
Hér er lítið ljóð til þín frá mér.
Stóri bróðir varst þú minn
til þín gat ég ávallt leitað.
Vildi að þú værir hér,
þá myndi ég halda þér þétt að mér.
Yndislegi bróðir minn.
Þín litla systir,
Berglind.
Elsku Kári minn.
Það er þyngra en tárum taki að
skrifa mína hinstu kveðju til þín,
elsku frændi. Kveðju sem er
skrifuð allt of snemma á lífsleið-
inni og er enn ein staðreynd þess
að við eigum bara augnablikið,
sönnun þess að lífsgangan getur
svo oft verið óréttlát og hættum
stráð. Ég man, elsku vinur, að eitt
sinn sagðir þú mér að í raun vær-
um við bræður en ekki frændur,
þar sem við hefðum alist að hluta
til upp saman. Minningar tengdar
uppvexti okkar birtast ljóslifandi
í huga mér þegar ég hugsa til
þessara orða þinna. Minningar
sem höfðu horfið en birtast nú
ljóslifandi líkt og ekkert sé umlið-
ið. Sá tími þegar þú bjóst hjá okk-
ur Evu er mér ofarlega í huga og
hve góður við börn okkar Evu þú
varst. Þó þú hafir aðeins verið
nokkrum árum yngri en við Eva,
þá mynduðust með okkur tengsl
sem bundu okkur saman til lífs-
tíðar. Tengsl með dýpri merkingu
en orðið frændi. Tengsl þar sem
ást og væntumþykja óx.
Í hugleiðingum mínum undan-
farna daga hef ég fundið líkingu
með þér og Alexander Supert-
ramp úr kvikmyndinni Into the
Wild. Hann með ósnortna ást á
náttúrunni en þú á tónlist og
ljóðagerð. Einfarar sem báðir
náðu að opna hug okkar og hjörtu
á sinn hátt. Manstu Kári þegar ég
hringdi í þig og sagði þér frá upp-
götvun minni á laginu Society
með Eddie Vedder úr áður-
nefndri kvikmynd, tónlist sem þú
þekktir frá unglingsaldri en ég
var að uppgötva, tónlist sem þú
varst ætíð að reyna að fá mig til
að hlusta á. Þetta voru góðir
tímar, frændi. Ég held að þetta
lag verði lagið þitt í mínum huga
hér eftir. Lag sem við hlustuðum
á og hlógum að hinu og þessu eða
þú varst að kynna mér ýmsan
fróðleik um gítarleikara. Þú varst
svo fróður um ólíklegustu hluti og
málefni, Kári minn, og ætíð
komstu mér á óvart með fróð-
leiksmolum um tónlist eða tón-
listarmenn. Ég mun sakna þess-
ara samtala okkar.
Þín verður sárt saknað, vinur,
en ég vil trúa því að nú sértu á
betri stað þar sem sjúkdómar og
fatlanir eru ekki til, og nú njótir
þú þess að ganga um óþjáður með
gítar á bakinu. Staldra við, horfa
á umhverfið, grípa í gítarinn og
semja lag sem hentar stund og
stað. Það er mín huggun í sárri
sorg að svo sé. Hvíl í friði, kæri
bróðir, og mundu að: „You will
never walk alone, walk on, walk
on with hope in your heart and
you will never walk alone.“
Komdu til mín í draumi, Kári
minn, svo ég geti faðmað þig einu
sinni enn og kvatt þig, elsku
frændi.
Kári Kárason.
Elsku Kári minn. Margar góð-
ar og skondnar minningar eru
búnar að fara í gegnum huga
minn undanfarna daga. Þú varst
ekki nema 12 ára pjakkur þegar
ég kom inn í fjölskylduna og ein-
hvern veginn myndaðist sérstakt
vinasamband á milli okkar. Þegar
þú bjóst hjá okkur Kára um tíma
var oft líf og fjör hjá okkur, ég að
reyna að vera fullorðinsleg enda
komin með ungling á heimilið þó
ég væri ekki nema 24 ára gömul.
Þetta gekk mjög vel hjá okkur og
mörg kvöld sátum við, þú að
kynna fyrir mér allskonar tónlist,
sem mér fannst misskemmtileg
og þú skildir ekki hvernig ég gæti
vitað svona lítið um tónlist, enda
vissir þú allt um viðkomandi
hljómsveitir, hver spilaði á hvaða
hljóðfæri og á hvaða tegund af
gítar var leikið. Eftir að þú fluttir
suður töluðum við oft saman í
síma og hlógum mikið og fífluð-
umst, ræddum mikið um fótbolta,
vorum ekki alltaf sammála enda
þú Liverpool-maður en ég Arsen-
al-kona.
Þú fylgdist alltaf vel með Hilm-
ari í fótboltanum og sagðist vera
stuðningsmaður hans nr. 1 og
varst óspar á að hringja í hann og
segja hversu stoltur þú værir af
frænda þínum. Þú sagðir alltaf að
tónlistarsmekkur Söndru Dísar
væri þér að þakka, af því þú pass-
aðir hana svo oft þegar hún var
lítil, þú sast á rúminu hennar
(þínu) og spilaðir á gítarinn fyrir
hana og söngst, hún horfði hug-
fangin á þig og fannst þú vera
flottastur, enda talaði hún alltaf
um þig sem Kára frænda með
síða hárið og gítarinn.
Elsku kúturinn minn, þú gast
oft reynt á þolinmæðina og varst
ekki alltaf auðveldur enda varstu
ekki nema 21 árs þegar þú fékkst
fyrstu blóðtappana í fæturna og
markaði það líf þitt upp frá því,
þú áttir orðið erfitt með að ganga
og ferðast um en sem betur fer
gastu spilað á gítarana þína, því
þeir voru þér allt. Allt þetta gerði
þig að þeim karakter sem þú
varst, húmoristi með ósköp við-
kvæma sál og stórt hjarta, oftast
lífsglaður og kátur, en svo gat
depurðin yfir hlutskipti þínu líka
tekið yfirhöndina.
Kári minn, ég þakka þér fyrir
samfylgdina, þakka fyrir þann
tíma sem þú gafst okkur Kára
frænda þínum og börnunum okk-
ar þegar þú bjóst hjá okkur og öll
símtölin.
Elsku hjartans Binna mín,
Brynjar, Fannar og Berglind, ég
bið Guð og engla alheimsins að
vaka yfir ykkur.
Eva Hrund.
Elsku vinur.
Það er með sorg í hjarta og
köggul í hálsi sem við kveðjum
þig, elsku stóri frændi. Minning-
ar um skemmtilegar samveru-
stundir hafa skotist upp í hugann
síðustu daga frá því að við heyrð-
um af andláti þínu.
Við áttum ógleymanlegar
stundir í Berufirði þar sem ým-
islegt skemmtilegt var brallað og
brasað. Berjasúpa soðin yfir opn-
um eldi, rottuveiðar í hlöðunni,
ævintýraferðir í fjörunni og enda-
laust sull í bæjarlæknum voru
helstu dagskráratriði í lífi okkar
þessi sumur. Já, manstu þegar
við grófum upp dauða kálfinn í
fjörunni … það fékk ekki góðar
undirtektir eða þegar við óvart
ýttum dráttarvélinni hans afa í
lækinn, pabbi þinn rétt náði að
bjarga málunum áður en illa fór.
Þú hafðir einstaklega frjótt
ímyndunarafl og vílaðir ekki fyrir
þér að koma hugmyndum þínum í
framkvæmd, sama hversu stór-
tækar þær voru. Þú fræddir okk-
ur, litlu auðtrúa frænkur þínar,
um tilgang lífsins og taldir okkur
trú um að þú værir sko alls ekki
með alvöru mannshjarta heldur
værir þú með ljónshjarta –
frændi okkar ljónshjarta.
Hugmyndirnar um lífið voru
háleitar og vorum við sannfærð
um að við gætum blásið lífi í and-
arungann sem við fundum í fjör-
unni. Af mikilli alúð og umhyggju
mættum við dag eftir dag í hlöð-
una og blésum og hnoðuðum
þennan lífvana unga. Við trúðum
því af öllum hug að hann gæti lifn-
að við og við myndum þá ala hann
upp og hafa hann fyrir gæludýr
heima í Hæðagarðinum. Við urð-
um þó að játa okkur sigruð þegar
lyktin var orðin okkur um megn
og jörðuðum hann við hátíðlega
athöfn.
Eitt sem hefur komið upp í
huga okkar er heilræði þitt sem
þú gafst okkur á unglingsárun-
um. Það var sprottið út frá rang-
hugmyndum unglinga um fitu.
Þín kenning var sú að ef þú værir
ekki svona langur þá værir þú
spikfeitur. Þetta var að minnsta
kosti hughreystandi fyrir djúpar
pælingar unglingsstúlkna.
Það var alltaf líf og fjör þar
sem við vorum samankomin. Við
munum geyma minningar um
ljúfan dreng um aldur og ævi.
Kæri frændi, við hugsum til
þín með trega og söknuði. Lífið
hefur ekki alltaf verið þér auð-
velt. Við vitum að þú ert nú á góð-
um stað í faðmi föður þíns og vina
sem kvatt hafa þennan heim.
Sendum ástvinum þínum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Þínar frænkur,
Freyja og Helga
Eiríksdætur.
Elsku Kári minn, þegar ég fer
að hugsa um tímann okkar saman
man ég bara góðar minningar,
það var alltaf gaman að hitta þig.
Ég man eftir því þegar þú
bjóst hjá okkur á Skúlabrautinni.
Þú svafst inni í herberginu mínu
og mér fannst allt í lagi að hafa
ekki herbergi því þetta var sko
Kári frændi með síða hárið, rokk-
arinn sem spilaði á gítarinn sinn
fyrir mig í tíð og ótíma sem var í
herberginu mínu (okkar). Mér
fannst þú svo mikill töffari og var
ég með sítt hár til að vera alveg
eins og Kári frændi. Þú spilaðir
stundum undir og við sungum
saman, og vil ég meina að áhugi
minn á rokktónlist hafi nú komið
frá þér. Ég man eftir að hafa ver-
ið að segja vinum mínum að hann
Kári frændi minn væri sko alvöru
rokkari sem væri í hljómsveit, ég
var svo stolt frænka, fannst þú
vera flottastur. Eftir að þú klippt-
ir þig stutt varstu samt alltaf
sami rokkarinn í mínum augum,
þá kallaði ég þig bara Kára
frænda sem var einu sinni með
síða hárið.
Eftir að þú fluttir varstu dug-
legur að hringja og man ég eftir
mörgum símtölum frá þér þar
sem við töluðum heillengi um allt
og ekkert. Þú varst í svo miklu
uppáhaldi, alltaf tekið á móti þér
með hrópum og brosi þegar þú
komst í heimsókn.
Ég á eftir að sakna þess að fara
í mat til ömmu og afa og hitta þig
ekki. Þú varst brandarakall með
stórt hjarta á réttum stað. Það er
einn brandari sem ég kem til með
að muna alltaf eftir, þú varst með
tvö úr á hendinni og ég spurði þig
af hverju í ósköpunum þú værir
með tvö úr, þá brostirðu og sagð-
ir: „Sandra, þetta eru ekki tvö úr,
eitt er úr en annað er í.“ Ég man
hvað við Hilmar bróðir hlógum
mikið, enginn kom með svona
brandara nema þú.
Ég man eftir einu skipti þegar
ég var að skutla þér heim eftir að
við vorum í mat hjá ömmu og afa,
við töluðum svo lengi saman fyrir
utan húsið þitt, um Garðar
frænda, nám og tónlist. Eftir
þennan rúnt vissi ég að við ættum
alltaf eftir að vera góðir vinir, það
var alltaf svo gaman hjá okkur og
fannst okkur svo þægilegt að tala
hvort við annað.
Þín verður saknað sárt og mun
ég aldrei gleyma þér, elsku
frændi minn. Í hvert sinn sem ég
mun heyra í Kiss, The Doors og
Jet Black Joe, heyra talað um Jim
Morrison, þá mun ég alltaf hugsa
til þín.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér
nær
aldrei ég skal þér gleyma.
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku Binna, Brynjar, Fannar
og Berglind, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og megi guð vaka
yfir ykkur á þessum erfiða tíma.
Þín litla frænka,
Sandra Dís.
Kæri Kári, um daginn þá
spjölluðum við saman, við rifjuð-
um upp gamla tíma frá því við
vorum unglingar. Við stöldruðum
aðeins við og flökkuðum aftur í
tímann og um stund urðum við
unglingar aftur, við hlógum þeg-
ar við rifjuðum upp þessa tíma.
Þó samtalið væri ekki langt hjá
okkur í þetta skipti þá höfðum við
bæði gaman af. Þú varst töffar-
inn, ég var ef ég á sjálf að segja
frá svolítill lúði. Við vorum jafn-
gömul, en þú varðst fljótt svo
miklu lífsreyndari en ég, enda
fórum við ólíkar leiðir. Tíminn
leið og brátt urðum við fullorðin.
Ég frétti reglulega af þér í gegn-
um Evu systur og Kára frænda
þinn, vissi að þú gekkst í gegnum
miklar þrautir sem höfðu mikil
áhrif á líf þitt.
Árin liðu og við hittumst ekk-
ert voðalega oft. En fyrir ári flutti
ég í sömu blokk og þú bjóst í, ég
fór að rekast á þig oftar og við
spjölluðum stundum saman, og
þó það væri ekki alltaf spjallað þá
var allavega kastað kveðju.
Það verður skrítið að sjá þér
ekki bregða fyrir og heilsa þér.
Það er skrítið að vita til þess að
þinn tími hér með okkur er liðinn.
En ég trúi því að þú sitjir nú við
hlið Jims Morrisons sem þú dáðir
svo mikið, og þið spilið saman og
syngið fyrir fullu húsi. Tveir
meistarar sem féllu svo allt of
fljótt frá.
Ég kveð þig að sinni, Kári
minn.
Sólrún.
Kári Hallsson
Fallinn er frá í
hárri elli Jón Sigurðsson horn-
leikari. Samleið Jóns og Sinfón-
íuhljómsveitar Íslands var löng
og farsæl. Jón lék á fyrstu tón-
leikum Sinfóníuhljómsveitarinn-
ar 9. mars 1950, en hann hafði
þá þegar leikið með Hljómsveit
Reykjavíkur um árabil, fyrst á
trompet og síðar á franskt horn.
Jón var í hlutastarfi hornleikara
hjá Sinfóníuhljómsveitinni til
ársins 1964, þegar hann var
fastráðinn. Samtals lék Jón á
horn í hljómsveitinni í 32 ár eða
allt til ársins 1982, þegar hann
tók við starfi umsjónarmanns
með nótum.
Eftir hálfrar aldar starf hjá
Sinfóníuhljómsveit Íslands sett-
ist Jón loks í helgan stein árið
2000, þá 86 ára gamall. Hann
gekk ávallt undir nafninu Jón
horn hjá samstarfsfólki, til að-
greiningar frá nöfnum sínum
trompet og bassa. Öllum sem
störfuðu með Jóni ber saman
um að hann hafi verið með ein-
dæmum ljúfur og raungóður
samstarfsmaður. Störfum sín-
um, bæði sem hornleikari og síð-
ar sem umsjónarmaður, sinnti
Jón Sigurðsson
✝ Jón Sigurðssonfæddist 31.
ágúst 1914. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 17. febrúar
2011.
Útför Jóns fór
fram frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 25.
febrúar 2011.
hann af einstakri
alúð. Jón var mikill
sögumaður og
minnugur og þekkti
sögu Sinfóníu-
hljómsveitarinnar
betur en flestir.
Að leiðarlokum
er Jóni þakkað
mikilsvert framlag
til Sinfóníuhljóm-
sveit Íslands og eru
aðstandendum
sendar samúðarkveðjur.
Sigurður Nordal,
framkvæmdastjóri SÍ.
Jón Sigurðsson, tónlistarmað-
ur, lést 17. febrúar sl. Jón kom
ár hvert fagnandi með fangið
fullt af blysum og rakettum
ásamt afastrákunum sínum,
þeim Mumma og Nonna. Í 30 ár
var blásið til þrettándafagnaðar
heima á Sæbraut og varð árviss
góðra vina fundur. „Á sama tíma
að ári“ hittust vinir og vanda-
menn, ungir sem aldnir, frænk-
ur og frændur allt frá korna-
börnum til öldunga í
þrettándagleðina á Sæbrautinni.
Fjölskyldan og vinahópurinn,
70-80 manns, komu saman til að
borða, syngja, dansa og brenna
út jólin. Forsöngvarinn og
brennustjórinn var öðlingurinn
Jón Sigurðsson. Heima á Sæ-
braut var hann stundum kall-
aður Jón „brennuvargur“ til að-
greiningar frá hinum Jónunum.
Vissar hefðir sköpuðust. Eftir
matinn kom jólasveinninn oftar
en ekki í heimsókn og gengið
var í kringum jólatréð. Yngri
kynslóðin var skikkuð til að
sýna hvað hún gæti afrekað á
músíksviðinu. Álfalög sungin og
jólalögin hljómuðu um húsið –
þverflauta, píanóspil, selló og
fiðluspil. Litlu músíkantarnir
með rauðar kinnar af áreynslu
og kvíða fengu mikið lof og lófa-
klapp. Enginn klappaði jafn
innilega fyrir börnunum og Jón
Sigurðsson. Hann var mikill
stemningsmaður og hafði ein-
staklega góða nærveru.
Bálköstur var hlaðinn í fjöru-
borðinu. Stjörnuljósum og blys-
um brugðið á loft, rakettum
skotið upp og sungið við raust.
Jón „brennuvargur“ leiddi söng-
inn en hann hafði sterka og fal-
lega rödd. Álfalögin kyrjuð í
kvöldrökkrinu: Hún amma mín
það sagði mér, Ólafur Liljurós,
Nú er glatt í hverjum hól og
Álfareiðin. Myndbrotin eru
mörg frá þessum árum. Börn og
fullorðnir í fjöruborðinu við bál-
köstinn og við syngjum af inn-
lifun:
Stóð ég úti í tunglsljósi, stóð ég
út við skóg,
stórir komu skarar af álfum var
þar nóg.
Blésu þeir á sönglúðra, og bar þá
að mér fljótt,
og bjöllurnar gullu á heiðskírri
nótt.
Ljúfur, hlýr og heilsteyptur
persónuleiki er fallinn frá. Ég er
sannfærð um að allar góðar
vættir og stórir skarar af álfum
með sönglúðrana sína hafa tekið
á móti heiðursmanninum Jóni
Sigurðssyni. Ég votta Lóu og
Sigrúnu og hans góðu fjölskyldu
samúð mína.
Guðrún Sverrisdóttir.