Morgunblaðið - 07.05.2011, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. MAÍ 2011
óljós, fá og kraftlítil. Þess vegna
skrifa ég bara um sjálfan mig,
þannig eru flest þessi skrif. Sá
sem kveður tekur helminginn af
okkar samveru með sér og þegar
Björn Jónsson fór varð fátækt
mín átakanleg.
Margan greiða gerði ég Birni.
Vel man ég þegar bannað var með
lögum að reykja á opinberum
skrifstofum. Þá hætti ég að
reykja á Sjúkrasamlagsskrifstof-
unni. Ef ég get komist hjá því
brýt ég ekki lög þegar aðrir sjá til.
Nei, aldeilis ekki, þetta leysti ég á
þann máta að fara inn til Björns
og sagði við hann: Á ég ekki að
reykja fyrir þig eina pípu, Bjössi
minn? Alltaf varð hann jafn glað-
ur vegna þessarar greiðasemi.
Það var eðlilegt, því hann hafði
ekki reykt í tuttugu ár. Svona hef
ég oft með smá hugulsemi glatt
vini mína. Hann lærði líka margt
á samveru okkar.
Við vorum að veiða í Blöndu, en
ekkert að hafa og ég var svo klók-
ur að skilja að allur fiskur var
kominn ofar í ána og best væri að
sækja hann þangað. Eitthvað
greindi okkur á um leiðina, en ég
réði, ég var bílstjórinn og það
augljóst mál að til þess að komast
ofar í Blöndu færum við auðvitað
upp Blöndudal, það væri það eina
rétta.
En þegar við vorum komnir
þar á vegarenda sagði bóndinn á
Bollastöðum okkur að það ætti að
fara upp Svartárdalinn. Það var
svo sem eftir öðru þarna í Húna-
vatnssýslu. Síðan keyrði ég mold-
artroðninga sautján kílómetra inn
á heiði, þá rak hann augun í að
bensínmælirinn sýndi núll. Ég
varð að taka á honum stóra mín-
um til að róa hann og telja hann á
að ganga ekki til byggða. Þrátt
fyrir allt er bílstjóri með lága
greindarvísitölu skárri fé-
lagsskapur en mófuglarnir. Enda
komumst við heilu og höldnu á
næstu bensínstöð.
Á þessum árum þekkti hann
persónulega alla rafmagnsmæla á
Sauðárkróki, en þarna kenndi ég
honum að skilja rússneska bens-
ínmæla.
Aldrei þótti mér hann full-
þakka það þegar hann lá á spít-
alanum og mátti ekki borða neinn
mat, fékk aðeins næringu í æð,
eins og það er nú lystugt. Þá færði
ég honum uppeftir heila kexköku.
Ég get sagt frá því núna, þó mér á
þeirri stundu sárnaði dálítið og
það er alveg satt, að hann
skellihló að mér. En söm var mín
gerð.
Margar aðrar sögur gæti ég
sagt af greiðasemi minni, en hér
endar það.
Hans nánustu eiga alla mína
samúð.
Nú verður erfið ferð um fornar
slóðir,
fjarskalega var þó gaman á
stundum.
Ýmislegt brallað var þá á
vinafundum,
víst eru núna margir daprir
og hljóðir.
Í mörgum veiðitúrum við frelsi
fundum,
fengurinn rýr, en dagarnir voru
góðir.
Það sækir að mér klökkvi við
kulnaðar glóðir,
en kátir vorum og smáum
hlutum við undum.
Farðu nú vel og víst skal engu
gleymt,
vinar í stað samt margir núna
sakna.
Seinna við munum sama koma
veg.
Þangað til verður gull í sjóði
geymt,
grisjast í drengjahópi, taumar
rakna.
Mín fátækt semsagt orðin
átakanleg.
Hilmir Jóhannesson.
 Fleiri minningargreinar
um Björn Jónsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
✝ Anna Vilbergs-dóttir fæddist
á Hvalnesi við
Stöðvarfjörð 8.
apríl 1928. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
í Neskaupstað 30.
apríl 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Ragnheið-
ur Þorgrímsdóttir
f. 19.2. 1884 á Víð-
inesi á Fossárdal,
d. 26.9. 1968 og Vilbergur
Magnússon f. 31.7. 1881 á Eyj-
ólfsstöðum á Fossárdal, d.
26.12. 1956. Anna giftist 23.11.
1946 Stefáni Inga Stefánssyni
frá Skálavík, f. 28.3. 1921, d.
14.6. 1978. Hans foreldrar voru
Ingigerður Guðmundsdóttir f.
29.10. 1888 á Hálsi í Kjós, d.
28.2. 1946 og Stefán Pétursson
f. 14.5. 1885 í Skálavík, Fá-
skrúðsfirði, d. 16.7.
1921. Börn þeirra
eru: Vilbergur f.
8.11. 1948, kona 1.
Hafdís Magn-
úsdóttir f. 11.2.
1953. Þau slitu
samvistir. Kona 2.
Bryndís Þórhalls-
dóttir. 2. Jóhann
Kristinn f. 10.4.
1951. Hans kona
Erna Sigurbjörg
Óskarsdóttir f. 16.11. 1952. 3.
Andrés Júlíus f. 18.3. 1973,
kona hans er Lamduan Kham-
sutsaeng f. 26.8. 1967. Barna-
börn Stefáns og Önnu eru átta
talsins og barnabarnabörnin
eru tíu.
Anna verður jarðsungin frá
Stöðvarfjarðarkirkju í dag, 7.
maí 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
Það er vor í lofti á Stöðvarfirði.
Krókusar og laukar eru farnir
að blómstra og allur gróður að
lifna við.
Litla þorpið kúrir undir tign-
arlegum Steðja og Sauðaból-
stindi sem speglast í rennislétt-
um firðinum. Trillur tínast út
fjörðinn og stelkurinn hugar að
hreiðurgerð í vegkantinum.
Á þessum árstíma sem allir
njóta kvaddi tengdamóðir mín
Anna Kristín Vilbergsdóttir
þennan heim.
Hún var þreytt.
Síðasta árið hafði verið erfitt
og hún var hvíldinni fegin.
Við Anna Villa, eins og hún var
gjarnan kölluð, vorum búnar að
þekkjast lengi og eftir að ég og
Vilbergur sonur hennar rugluð-
um saman reytum urðu kynnin
nánari.
Af mörgum minningum henni
tengdum eru ofarlega í huga mér
magnaðar jólaveislur sem hún
hélt á Þrastarhólsbúinu á jóladag
ár hvert meðan heilsan leyfði.
Þá var öllu tjaldað sem til var.
Borð svignuðu undan krásum og
eftir matinn var stiginn dans í
stofunni á Þrastarhóli svo gólf
svignuðu.
Anna bjó alla tíð á Stöðvarfirði
og þar átti hún sínar stærstu
gleði- og sorgarstundir. Hún
eignaðist strákana sína þrjá,
missti manninn fyrir aldur fram.
Horfði á barnabörnin vaxa og
dafna. Var með fullt hús af sum-
arkrökkum ár eftir ár því öll vildu
þau koma aftur og aftur.
Hún tók á móti bílförmum af
gestum því konan var gestrisin
með afbrigðum.
Sat við sauma og prjóna dag-
ana langa og skemmti sér af lífi
og sál með „Félagi Ellismella“.
En nú er komið að leiðarlok-
um. Tími til að sleppa handtak-
inu.
Trillurnar sigla inn fjörðinn í
kvöld og stelkurinn hefur trúlega
lokið hreiðurgerð í vegkantinum.
Takk fyrir mig, Anna mín
Villadóttir.
Bryndís Þórhallsdóttir.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér,
þá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því, sem eilíft er.
(V. Briem)
Klukkurnar hennar Önnu
frænku hafa hringt í hinsta sinn
og hún farin í húsið sem eilíft er.
Það er með þakklæti, væntum-
þykju og söknuði sem við kveðj-
um kæra móðursystur og munum
við sakna þess að fara ekki oftar í
systraferð til hennar.
Að fara á Stöðvarfjörð til Önnu
frænku var hluti af því að finna
rætur móðurfólks okkar.
Alltaf komum við heim með sól
í sinni eftir þær heimsóknir því
Anna tók ávallt fagnandi á móti
okkur. Við fengum að upplifa þá
góðu vináttu og þann kærleika
sem var milli þeirra hjóna Önnu
og Stebba og foreldra okkar.
Ekki fór Anna varhluta af
veikindum og mótlæti í lífinu. En
hún tók því af einstöku æðru-
leysi. Hún var söngelsk og lífs-
glöð, hafði gaman af því að klæða
sig upp á og var glæsileg þegar
hún var komin í íslenska búning-
inn.
Kæri Vilbergur, Jóhann,
Andrés og fjölskyldur, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Einnig sendum við innilegar
samúðarkveðjur til Þórarins og
Fanneyjar.
Erla, Álfheiður og
Sigurbjörg Reyðarfirði.
Kær vinkona hefur fengið
hvíldina.
Ég ímynda mér að hún hafi
ekki endilega verið ósátt við það
enda búin að glíma við heilsu-
leysi. Stundum er hvíldin líkn.
Anna Vilbergs hefur verið
órjúfanlegur hluti af mínu lífi frá
því að ég kom í heiminn, í bók-
staflegri merkingu. Hún sagði
mér ótal sinnum frá deginum sem
ég fæddist og hvernig það kom til
að hún var kölluð til aðstoðar. Í
þá daga voru menn ekki að
stressa sig neitt á hversdeginum
og kom Anna daglega í Sólvang
til að aðstoða nýbakaða foreldr-
ana fyrstu tvær vikurnar eftir að
barnið kom í heiminn, nokkuð á
undan áætlun á aðventunni. Þær
mamma nutu þess að snúast um
litla barnið og systkinin tvö, spila
á gítarinn, syngja saman
skemmtileg lög, baka og stússa.
Ég hef oft brosað út í annað við
þessar lýsingar enda sennilega
nokkuð fjarri raunveruleika
flestra sængurkvenna í dag.
Allt þar til pabbi veiktist og til-
veran í Heiðmörkinni fór á hvolf,
þá borðaði Anna gjarnan með
foreldrum mínum á afmælisdegi
mínum, þrátt fyrir að afmælis-
barnið sjálft byggi í höfuðborg-
inni. Hringdu þau þá gjarnan
saman í mig til að samfagna og
rifja upp upphafið á lífi mínu. „Ég
á nú töluvert í þér, gæskan,“
sagði hún oft.
Ekki leið sá afmælisdagur að
ég fengi ekki sendingu frá Önnu
minni, þvert yfir landið. Fallegt
kort með hlýjum orðum sem oft
fylgdu listilega handunnum dúk-
um eða öðru handverki eftir
hana. Kvittað undir með orðun-
um: Þín vina, Anna Vilbergs.
Við hittumst ekki oft síðustu
árin en fylgdumst þeim mun bet-
ur hvor með annarri í gegnum
regluleg símtöl hennar og
mömmu. Stuðningur hennar við
mömmu í gegnum erfiðleika und-
anfarinna ára var okkur mikils
virði og símtölin hennar bæði gef-
andi og huggandi. Slíkt verður
ekki metið til fulls.
Nú kveð ég vinuna mína með
þakklæti í huga fyrir langa sam-
leið og tryggan vinskap.
Við fjölskyldan sendum að-
standendum öllum dýpstu sam-
úðarkveðjur. Biðjum Guð að
blessa minningu Önnu Vilbergs-
dóttur og veita syrgjendum styrk
á erfiðum stundum.
Halla Kjartansdóttir
og fjölskylda.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku vina. Þetta kvæði segir
allt um okkar vináttu í meira en
hálfa öld, sem aldrei bar skugga
á. Það er svo margs að minnast
og margt að þakka.
Hafðu hjartans þökk fyrir allt.
Guð fylgi þér og gefi fjölskyld-
unni styrk.
Jóna, Kjartan og fjölskylda.
„Það var fígúra að finna upp á
því,“ sagði Anna mín fyrir nokkr-
um árum þegar við vorum að
ræða saman um eitthvað. Mér
fannst þetta svo merkilegt að ég
hef aldrei gleymt því. Svona hafði
ég aldrei heyrt tekið til orða. En
ég átti eftir að kynnast því að
Anna Vilbergs notaði mörg orð
og allskyns setningar sem ég
hafði aldrei heyrt áður. Enda
fannst mér hún tala fallegra mál
en kannski gengur og gerist.
Bæði var að það örlaði á flá-
mælsku þegar hún talaði og svo
hafði hún svo skemmtilegan
orðaforða.
Anna á Þrastarhóli var ein af
æskuvinkonum móður minnar
austan af fjörðum. Og reyndar
held ég þær hafi litið á sig sem
einskonar uppeldissystur. Það
var ætíð mjög kært með þeim
stöllum þó þær byggju öll fullorð-
insár sín hvor á sínu landshorn-
inu. Og mikið var glatt á hjalla
þegar þær hittust. Þá rifjuðu þær
gjarnan upp gamla daga á Breið-
dalsvík og Stöðvarfirði og ég veit
að móður minni þótti afar vænt
um þessar stundir. Anna tók líka
miklu ástfóstri við okkur systk-
inin og við áttum öll skjól á Þrast-
arhóli hvenær sem við vildum.
Anna var mér og syni mínum
sérlega góð þann tíma sem ég bjó
á Stöðvarfirði. Oft bauð hún okk-
ur í mat, oftast fiskibollur sem
hún vissi að voru uppáhaldsmat-
ur sonar míns, og auðvitað fannst
henni við aldrei borða nóg. Það
var gott að sitja hjá Önnu og
spjalla við hana. Hún hafði sér-
staka ánægju af því að rifja upp
liðna daga og ósjaldan barst hann
Stebbi, stóra ástin í lífi hennar, í
tal. En auðvitað áttu börnin
hennar og barnabörnin hug
hennar allan og alltaf vildi hún fá
að fylgjast með hvernig honum
„Stebba litla“ gengi í skólanum
þegar við hittumst.
Við leiðarlok þakka ég elsku-
legri vinu minni alla ræktarsem-
ina við okkur fjölskylduna fyrr og
síðar og kveð hana með litlu er-
indi sem fóstursystir hennar, Að-
albjörg Magnúsdóttir, samdi við
andlát móður minnar:
Þú sofnað hefur síðsta blund
í sælli von um endurfund.
Nú breiðist yfir undurfljótt
Guðs ást og friður – sofðu rótt.
Aðalheiður Birgisdóttir
og fjölskylda.
Nú skilur leiðir við góða konu
og hugurinn leitar til baka um all-
ar þær góðu minningar sem ég á
um hana Önnu Villa eins og hún
var svo oft kölluð. Anna var okk-
ur systkinunum kær og var alltaf
eins og amma okkar. Hún kom
oft og iðulega labbandi inn Borg-
argerðið til okkar og þó svo að
mamma eða pabbi væru ekki
heima þá kom hún samt inn í
kaffi. Það var svo gott að vita af
henni við hinn endann á götunni
okkar því við gátum alltaf leitað
þangað, fengið kalda mjólk og
eitthvað gott með.
Það var ekki hægt að segja nei
við svona góða konu sem Anna
var. Ég sentist oft fyrir hana um
þorpið og það var alltaf jafn gott
að koma til baka því þá biðu
manns oftar en ekki nýsteiktir
partar sem enginn annar gat gert
jafn vel og Anna. En í eitt skiptið
beið mín nokkuð annað. Ég hef
aldrei verið hrifin af þeim ís-
lenska sið að taka slátur og þegar
það var tekið heima hjá mér fékk
ég yfirleitt annað hlutverk. En
einn daginn bað Anna mig um að
skjótast niður í búð og kaupa allt
til sláturgerðarinnar sem ég
gerði og var alveg sjálfsagt. Þeg-
ar ég kom svo til baka beið mín
annað en partarnir, þá bað Anna
mig nefnilega um að hjálpa sér
við sláturgerðina. Það var pínu
tregablandið jáið en ekki kom þó
til greina að segja nei. Slátur-
gerðin gekk svo ágætlega en það
vildi ekki betur til en að mamma
þurfti endilega að kíkja í heim-
sókn og sjá mig með hendurnar á
kafi í blóðbaðinu. Oft höfum við
hlegið saman að þessu síðan.
Anna dundaði við ýmislegt í
höndunum og var dugleg að
prjóna og sauma út. Ég á henni
að þakka að fermingarsængur-
verið mitt var tilbúið á réttum
tíma og í seinni tíð hefur hún ver-
ið iðin við að prjóna fallegar flík-
ur handa börnum okkar systkin-
anna.
Elsku Anna mín. Minning þín
mun lifa með mér.
Ég kveð þig með þessum orð-
um og þakka þér fyrir allt og allt.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir)
Ingunn Berglind.
Anna Kristín
Vilbergsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Minningargreinar
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800 Sími 892 4650
Gísli Gunnar
Guðmundsson
Guðmundur
Þór Gíslason
Elfar Freyr
Sigurjónsson
Netfang: utfararstofaarnes@eyjar.is
Þjónusta allan sólarhringinn
Sunnlenskar kistur og krossar
Hagstætt verð • Sjá likkistur.is
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MARGRÉT KETILSDÓTTIR,
Hjallalundi 15b,
Akureyri,
lést á heimili dóttur sinnar miðvikudaginn
4. maí.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sigurður Hólm Freysson, Halla Sigurþórsdóttir,
Þórhildur Freysdóttir,
Ketill Hólm Freysson, Elín Una Friðfinnsdóttir,
Gestur Valdimar Hólm Freysson, Björk Viðarsdóttir,
Birkir Hólm Finndal Freysson, Kristín Pálsdóttir,
Borghildur Freysdóttir, Árni Arnsteinsson,
Hólmfríður Freysdóttir, Máni Guðmundsson,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Elskulegur sambýlismaður minn, pabbi,
sonur og bróðir,
DR. ERLENDUR ÁSGEIR JÚLÍUSSON,
til heimilis að Studiegången 13,
Gautaborg,
Svíþjóð,
varð bráðkvaddur í London þriðjudaginn
19. apríl.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn
10. maí kl. 15.00.
Guðrún Stephensen,
Jökull Ásgeirsson,
Júlíus Sigurðsson, Jóhanna Ellý Sigurðardóttir,
Hildur Júlíusdóttir,
Júlíus Þór Júlíusson, Íris Guðrún Ragnarsdóttir,
Davíð Júlíusson, Kristín Inga Guðmundsdóttir.