Morgunblaðið - 07.05.2011, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. MAÍ 2011
✝ Karl Jónssonfæddist í Vest-
mannaeyjum 12.
desember 1919.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Vestmannaeyja 1.
maí 2011. Karl var
sonur hjónanna
Jóns Sverrissonar
og Sólveigar Magn-
úsdóttur. Hann var
næstyngstur 15
systkina auk tveggja fóst-
ursystra.
Fyrri kona Karls var Lóa
Ágústsdóttir, börn þeirra eru
Ólöf Ágústa, f. 30.4. 1944, Sverr-
ir, f. 29.8. 1946, d. 28.3. 2011, og
Sólveig Jónína, f. 11.7. 1955.
Eftirlifandi eiginkona Karls er
Guðfinna Eyvindsdóttir, f. 3.12.
1921. Hennar dætur eru Lilja,
fædd 7.7. 1940, Aðalheiður, f.
6.12. 1941, Elíza, f. 28.8. 1946,
og Eygló, f. 30.3. 1951, d. 25.12.
2006. Barnabörnin eru 14,
barnabarnabörnin eru 28 og
barnabarnabarnabörnin eru
tvö.
Karl ólst upp í Vest-
mannaeyjum og
þar lærði hann til
rakara. Hann flutt-
ist síðar til Reykja-
víkur þar sem hann
rak ásamt tveimur
öðrum rakarastofu
á Vesturgötu 2 til
ársins 1965. Þau
hjónin fluttu til
Vestmannaeyja
1965 þar sem hann
rak herrafataversl-
un til 1973. Í gosinu 1973 gekk
hann til liðs við lögregluna og
starfaði þar til 1989, síðast sem
varðstjóri. Eftir það starfaði
hann sem gangavörður í Ham-
arsskóla í Vestmannaeyjum til
ársins 1994. Karl var félagi í
Akóges frá árinu 1940. Hann
gekk í frímúrararegluna 12.
janúar 1959. Hann var í veiði-
félagi Suðureyjar í áratugi og
stundaði frístundabúskap með
sauðfé eins lengi og heilsan
leyfði.
Karl verður jarðaður frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 7. maí 2011, og hefst at-
höfnin kl. 14.
Kalli Pól er afi minn! var eitt
af mínum uppáhaldsyfirlýsing-
um sem barn. Ég var svo stolt af
því að afi minn væri löggan í
Vestmannaeyjum og að ég gæti
beðið hann um að fara og hand-
taka þá sem hegðuðu sér ekki
vel, ef þess þyrfti! Auðvitað
gerðist það aldrei en það var
gott að eiga góðan að.
Á hverju sumri sem barn fór
ég ásamt systkinum mínum til
ömmu Stellu og afa Kalla í Vest-
mannaeyjum. Þetta voru ómet-
anlegir tímar og var tilhlökkun-
inn alltaf mikil þegar styttist í
Vestmannaeyjaferð.
Afi Kalli var frábær afi, hann
var grallari og afskaplega fynd-
inn ásamt því að vera réttlátur
og rólegur og fannst mér ekkert
skemmtilegra en að fá að hanga
utan í honum og fylgjast með
honum í litla verkstæðinu sínu í
kjallaranum og spjalla við hann
um daginn og veginn.
Hin árlega fjöruferð þar sem
afi tók forláta staf og hatt með
kúlu með sér var hápunktur
sumarsins. Þá tókum við heilan
dag í að ganga um fjöruna í
Vestmannaeyjum og tína skeljar
og steina og allskyns fjörudýr á
meðan hann sagði okkur sögur
af sjóræningum og álfum og
huldufólki. Eru þetta með dýr-
mætustu minningum æsku
minnar og mun ég búa að þeim
alltaf.
Ég tel mig afar heppna að
hafa fengið að eiga samleið með
afa Kalla í lífi mínu og fengið að
kynnast þessum vandaða og
góða manni, hann var mér traust
fyrirmynd og góður vinur.
Minning um góðan dreng lifir.
Kæra amma Stella, vinir og
vandamenn, ég votta ykkur sam-
úð mína.
Elíza M. Geirsdóttir
Newman.
Bragðið af rauðum Opal, lykt-
in af vindlum, skyrta með hnút
að framan, stífburstaðar tennur,
fótbolti, kindur og Suðurey.
Myndir sem koma upp í hugann
þegar ég hugsa um afa Kalla.
Allar mínar minningar um afa
eru góðar, hann var einfaldlega
eins og afar eiga að vera; hlýr,
traustur, fróður, ráðagóður,
skemmtilegur og sanngjarn.
Okkar samskipti voru náin og
góð frá fyrstu tíð og hann var ein
af mínum helstu fyrirmyndum.
Ég leit upp til afa og hans orð
voru lög.
Mörgum sumrum eyddi ég hjá
ömmu og afa í Eyjum, það voru
góðir tímar. Afi í löggunni þar
sem honum líkaði vel og þess á
milli stússaði hann í kjallaran-
um, þreif bílinn, fór á völlinn,
veiddi lunda í Suðurey og sinnti
kindum eða eyddi tíma með okk-
ur krökkunum. Ég man aldrei
eftir að hann hafi skammað mig
þó sjálfsagt hafi oft verið ástæða
til. Það var einfaldlega ekki hans
stíll, hann leysti málin öðruvísi,
bæði í vinnu og heima fyrir.
Hann hafði góða nærveru og
börn löðuðust að honum enda
barngóður með eindæmum.
Ég er þakklát fyrir að börnin
mín fengu að kynnast honum og
eiga nú góðar minningar um
ljúfan langafa sem lét sig ekki
muna um að leika við þau þó á tí-
ræðisaldri væri. Hann var vinnu-
samur og gerði alla hluti vel.
Hann hafði bæði verið rakari og
rekið fataverslun á fyrri tíð, en
fór í lögregluskólann síðar meir
og vann í lögreglunni eins lengi
og leyfilegt var. Kjallarinn á
Strembugötunni bar merki fyrri
starfa, en þar var afgreiðslu-
borð, verðmerkibyssur, gína og
kista full af alls kyns fatnaði. Við
gátum endalaust leikið okkur
þarna niðri og afi sá til þess að
alltaf var nóg við að vera. Uppi á
vegg hékk svo rakaraskírteinið
og afi rakaði sig alltaf með
gamla laginu og átti sápu og
bursta inni á baði sem gaman
var að skoða og sulla með. Þegar
starfsferlinum í lögreglunni lauk
fór afi til starfa við gangavörslu í
grunnskóla og eignaðist þar
marga góða vini meðal nemenda.
Endanleg starfslok reyndust
honum að mörgu leyti erfið enda
maður sem vildi leggja sitt af
mörkum og var heilsuhraustur.
En hann sat ekki aðgerðalaus,
heldur eyddi tímanum í fjárhús-
unum og hélt öllu við heima inn-
anhúss og utan. Afi var mikið
snyrtimenni, alltaf hreinn og
fínn sama hvert tilefnið var.
Hann var heilsuhraustur fram á
seinni ár og keyrði bíl til síðasta
dags. Undanfarið ár reyndist
honum þungt, heilsan versnaði
hratt og þau amma tóku það
tímamótaskref að flytja út af
heimili sínu til áratuga.
Afi átti erfitt með að sætta sig
við að vera veikur og öðrum háð-
ur, það átti ekki við þennan
sterka mann. Þegar endalokin
nálguðust var hann enda tilbúinn
til að fara og kvaddi fljótt. Þar
lauk farsælli ævi manns sem
lagði mikið af mörkum og skilur
eftir sig djúp spor.
Ég þakka afa Kalla fyrir allar
góðu stundirnar, öll sumrin okk-
ar, páskana, þjóðhátíðirnar, jólin
og ferðalögin, öll heillaráðin og
leiðbeiningarnar á lífsleiðinni.
Hann var klettur sem gott var
að eiga að. Ömmu Stellu og öðr-
um aðstandendum votta ég sam-
úð mína fyrir hönd fjölskyldunn-
ar.
Minning um góðan mann lifir.
Hulda G. Geirsdóttir.
Þann 1. maí sl. kvaddi hann
Kalli Pól þennan heim. Kalli og
Stella voru mér eins og afi og
amma. Mín fyrsta minning um
Kalla var á gamlárskveldi, þeg-
ar hann var ennþá í löggunni og
kom heim til ömmu og afa á
Helgafellsbrautina á löggubíln-
um og leyfði mér að skoða bíl-
inn og setti blikkljósin á fyrir
mig. Mikið fannst mér þetta
flottur maður.
Kalli náði alltaf að laða börn
að sér og þegar ég eignaðist
sjálfur fjölskyldu var það fastur
liður að fara í heimsókn á
Strembuna að hitta þau hjónin.
Ég man hvað Ólafur Ágúst son-
ur minn var hrifinn af honum
og sótti mikið í að heimsækja
Kalla, eða Póla minn eins og
hann kallaði hann. Kalla fannst
nefnilega sjálfsagt að fara niður
í kjallara með strákinn og spila
fótbolta með honum þrátt fyrir
að vera rúmlega áttræður. Kalli
var áhugasamur um okkur og
fylgdist alltaf vel með því sem
við vorum að gera, vissi á hvaða
bátum ég var og hvernig gekk.
Eftir að ég byrjaði sem skip-
stjóri á Herjólfi fylgdist hann
grannt með gangi mála í Land-
eyjahöfn.
Kalli hélt fullri reisn til hins
síðasta og ég gleymi seint síð-
ustu orðunum sem hann sagði
við mig. En þannig er að við
höfum haft þann sið að fá okkur
korn í nefið þegar við hittumst.
Þegar ég sagði honum að ég
hefði heimsótt Stellu á Hraun-
búðir og fengið mér korn til að
viðhalda venjunni áður en ég
kom til hans á sjúkrahúsið, þá
varð hann hrifinn en sagðist
samt vera hættur sjálfur, í bili.
Megir þú hvíla í friði, kæri
vinur.
Guðlaugur Ólafsson.
Í dag verður til moldar bor-
inn frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum, vinur minn og
velgerðamaður, Karl Jónsson,
löngum kenndur við Dali og eða
Háagarð í Vm.
Karl ólst upp á fjölmennu
heimili og hóf ungur að árum
vinnu, m.a. að færa bæjarbúum
nýmjólk kvölds og morgna, er
hann bar á sjálfum sér í litlum
mjólkurbrúsum. Hann lærði
rakara- og hárskeraiðn hér í
Eyjum, en flutti til Reykjavíkur
og starfaði við iðn sína þar til
hann flutti aftur til Eyja um
miðjan sjöunda áratuginn. Þar
stofnaði hann herrafataverslun-
ina Alföt og rak hana allt til
1973 við góðan orðstír. 1973
verða vatnaskil hjá honum í
starfi eins og svo mörgum öðr-
um og hann gerist lögreglu-
þjónn og síðar varðstjóri til
1989. En vinnusemin var honum
í blóð borin og hann gerðist
húsvörður Hamarsskóla, en síð-
ustu starfsárin var hann „dós-
ent“ í móttöku Endurvinnslunn-
ar.
Kynni okkar Kalla hófust fyr-
ir hálfri öld, er ég ungur nemi
við Kennaraskóla Íslands leitaði
rakara í Reykjavík. Hafandi
frétt af Eyjamönnum sem ráku
rakarastofu á Vesturgötunni,
þar sem antíkbúðin Fríða
frænka er nú til húsa. Hitti ég
þar á einn helsta „samkomustað“
Eyjaskeggja þeirra tíma. Stof-
una ráku þeir félagar Kalli og
Halli (Haraldur Kristjánsson frá
Heiðarbrún) og þar starfaði
einnig Guðlaugur Kristófersson.
Naut ég þar þegar vinarþels og
spillti ekki fyrir að hafa átt
heima í Baldurshaga og Halli
hafði verið í sveit hjá föðurömmu
minni.
Þegar Kalli var fluttur til
Eyja vann ég oft hjá honum í
verslun hans og var þar tíðum
glatt á halla, því margir ráku þar
inn nefið í spjall og sprell.
Kalli var einn af þessum lífs-
glöðu samferðamönnum sem
njóta samvista og gleðskapar
ekki hvað síst sér yngri.
Tíminn í Suðurey og
tómstundabúskapurinn á Breiða-
bakka er eftirminnilegur og þá
ekki síður 45 ára samstarf og
samgleði meðal góðra félaga í
Akóges.
Það er ljúft að minnast
græskulauss gríns og gleðskapar
góðs drengs sem nú er allur.
Samúðarkveðjur til Stellu og
annarra vina og vandamanna.
Minningin lifir.
Hermann Einarsson.
Kær vinur er fallinn frá í
hárri elli.
Kalla pól kynntist ég fyrst í
úteyjastússi en við vorum báðir
Suðureyingar. Við störfuðum
einnig saman í Frímúrararegl-
unni og það var ekki amalegt að
eiga vin og félaga eins og Kalla.
Húmorinn og þægileg nærveran
voru hans aðalsmerki. Í Suðurey
var hann hættur að veiða að ráði
þegar við kynntumst, en kom
með þó á áttræðisaldri væri, hélt
röð og reglu á öllu. Að koma
heim í hús eftir vel heppnaðan
veiðidag og koma að þar sem
Óskar prentari var að koma sæl-
keramat á borð og Kalli búinn að
gera allt tandurhreint og fínt var
ógleymanlegt. Hann kunni þá
list að segja skoðun sína tæpi-
tungulaust með skvettu af húm-
or sem alltaf létti andrúmsloft. Í
frímúrarareglunni störfuðum við
saman í Eyjum og þar tengdu
okkur vinabönd og einnig sú
staðreynd að við vorum Mím-
isbræður báðir og stoltir af því.
Síðast hitti ég Kalla pól vin
minn í lok mars uppi á Hraun-
búðum. Það var ljóst að hann var
að eldast hratt en hann kom með
mér fram, teinréttur og vildi
ekkert að ég væri neitt að styðja
sig. Við spjölluðum um stund og
húmorinn og vináttan var þarna
þó ljóst væri að ellin herjaði á
hann. Ég fékk að styðja hann til
baka og við kvöddumst með
virktum, það var erfitt, því báð-
um var ljóst að bið yrði á að við
sæjumst á ný. Kalli var sóma-
maður sem mikill sjónarsviptir er
að.
Guðmundur Eyjólfsson.
Karl Jónsson andaðist á Heil-
brigðisstofnun Vestmannaeyja
þann 1. maí sl. eftir stutt veik-
indi. Hann tók veikindum sínum
af miklu æðruleysi og vissi fyrir
nokkru að hann ætti ekki langt
eftir í þessu jarðneska lífi. Síð-
ustu vikur lagði hann mikið upp
úr því að koma sínum málum á
hreint eins og hann orðaði við
mig. Það átti ekki að vera neitt
óklárað þegar að þessu kæmi.
Kalli, eins og hann var oftast
kallaður, byrjaði í lögreglunni í
byrjun árs 1973 þegar Heimaeyj-
argosið hófst, þá 54 ára gamall. Á
þessum umbrotatímum var þörf á
traustum og ábyggilegum mönn-
um sem gátu sinnt þessu krefj-
andi starfi í samfélagi þar sem
eldur og aska ógnaði heilu byggð-
arlagi. Kalli var einn af þeim sem
valdir voru til að sinna þessu
starfi. Hann sinnti lögreglustarf-
inu af mikilli alúð og dugnaði.
Aldrei varð honum misdægurt á
18 ára starfsferli sínum. Á upp-
byggingartíma eftir gosið gat oft
verið róstusamt í bæjarfélaginu
enda mikið líf í bænum. Það voru
því mörg erfið málin sem komu
inn á borð lögreglunnar á þessum
tíma. Þá kom að góðum notum
reynsla Kalla úr lífinu sjálfu.
Hann mátti ekkert aumt sjá og ef
ógæfumenn samfélagsins voru í
vandræðum, þá vildi hann allt
gera til að aðstoða þá. Þannig
fengum við þeir yngri að kynnast
og læra af okkur eldri og reynd-
ari manni. Hann starfaði í lög-
reglunni til áramóta 1991-92 þeg-
ar hann var kominn á sjötugasta
og fyrsta ár. Hann lauk námi frá
Lögregluskóla ríkisins árið 1977
á 58. ári og er sennilega með
þeim elstu sem lokið hafa prófi
frá þeim skóla. Hann var skip-
aður varðstjóri 1976. Ég átti því
láni að fagna að veljast með
honum á vakt. Tekið var á móti
með miklum aga og var maður
óspart látinn vita ef eitthvað
mætti bæta í starfi og jafnframt
hrósað ef vel var gert. Hann
lagði mikla áherslu á að allt
væri í röð og reglu á vinnu-
staðnum og að menn gengju
snyrtilega um, það átti ekki
hvað síst við um lögreglubún-
inginn enda bar hann alltaf
mikla virðingu fyrir honum. Það
átti því vel við, að þegar hann
lauk starfsferli sínum gaf hann
Byggðasafni Vestmannaeyja
búninginn til varðveislu. Hann
var hrókur alls fagnaðar á vakt-
inni og líkaði vel ef menn voru
með glens og gleði. Hann stóð
fyrir og tók þátt í mörgum
hrekkjum gagnvart félögum
sínum. Einum langar mig að
segja frá. Á þessum árum voru
menn að byggja upp hús og
rækta sína garða eftir að þeir
höfðu orðið illa úti í eldgosinu.
Þetta kom oft til umræðu á
vaktinni og var eins ástatt með
mig að ég var alltaf að tala um
að fara að rækta upp garðinn
við húsið mitt. Einn morguninn
þegar ég vaknaði og leit út sá ég
að sorphirðumenn voru að
skoða stórt skilti á lóðinni minni
sem ekki var stingandi strá á.
Virtist þeim skemmt að lesa það
sem á skiltinu stóð. Þegar ég at-
hugaði þetta stóð á skiltinu
stórum stöfum: „Gangið ekki á
grasinu“ og undir nafnið mitt.
Þessu hafði Kalli staðið fyrir á
næturvaktinni ásamt félögun-
um. Hann vildi hafa líf og fjör í
kringum sig.
Fyrir hönd lögreglumanna og
embættisins vil ég senda Stellu
og öðrum aðstandendum sam-
úðarkveðjur. Minning um góðan
félaga lifir.
Jóhannes Ólafsson
yfirlögregluþjónn
í Vestmannaeyjum.
Karl Jónsson
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
GÍSLI BENÓNÝ KRISTJÁNSSON
fyrrv. skrifstofustjóri,
Gullsmára 9,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
sunnudaginn 1. maí.
Hann verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju mánudaginn 9. maí
kl. 15.00.
Sigurbjörg Jóhanna Þórðardóttir,
Unnsteinn Þórður Gíslason,
Magnús Gíslason,
Kristján Gíslason, Guðrún Benedikta Elíasdóttir,
Gísli Örn Gíslason, Birna Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær sambýlismaður minn, faðir, tengda-
faðir, stjúpfaðir, afi og langafi,
ANDRÉS HJÖRLEIFSSON,
áður að Grýtubakka 30,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir fimmtudaginn
5. maí.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Rósa Jóhannesdóttir.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
STEFÁN GUNNAR JÓNSSON,
Birkivöllum 11,
Selfossi,
andaðist á heimili sínu þriðjudaginn 3. maí.
Þór Stefánsson, Sigríður Waage,
Jóhanna H. Magnúsdóttir,
Kristín B. G. Marx, Erhard Marx,
Stefán Þór Gunnarsson, Elísa Rós Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
NANNA ÍDA KAABER,
hjúkrunarheimilinu Skjóli,
áður Lindargötu 57,
lést fimmtudaginn 5. maí.
Árni Emil Bjarnason, Hulda Júlíusdóttir,
Ástríður Björg Bjarnadóttir,
Björn Ólafur, Júlíus og Nanna Árnabörn,
Hörður Bjarni og Haukur Emil Kaaber,
Erna María, Flóki Hrafn og Emil Arthúr.
Útfararþjónusta
Davíðs Ósvaldssonar ehf
Davíð Ósvaldsson
Útfararstjóri
S. 896 8284 / 551 3485
Óli Pétur Friðþjófsson
Útfararstjóri
S. 892 8947