Svart á hvítu - 01.06.1978, Qupperneq 18

Fokheldisvottorðið
Sigurður Valgeirsson
Leggja við og strika. Á búkkann, saga, leggja
aftur við og negl . . . djöfull. Of stutt aftur. Hann
dæsti, tók spýtuna og fleygði henni af alefli í burtu.
Hendur hans dingluðu slyttislega með síðunum
þegar hann gekk hokinn inn í hálfklæddan timbur-
búkinn. Hann hlassaði sér ofan í fötu sem stóð í
einu horninu, beygði höfuðið fram og strauk
nokkrum sinnum ofurlaust yfir skallann, frá enni og
aftur á hvirfil.
— Verð að fá fokheldisvottorð, annars ekkert
húsnæðismálastjórnarlán fyrr en í rassgati. Tveir
víxlar í Landsbankanum og ekkert lán — sjitt. Kað á
ég að gera . . . hjálp erum á götunni . . . miðaldra
reglusöm hjón óska eftir herbergi með eldunarað-
stöðu, reglulegar mánaðargreiöslur? . . . eða . . .
vill ekki einhver lána konu milljón í hálft ár gegn
aðstoð ... — „Sæll í bæinn." Baddi leit upp. Fyrir
framan hann stóð Gunnar tilvonandi nágranni
glaðlegur og glæsibúinn, enda löngu búinn að
byggja, montinn, háðslegur.
— „Eru einhver vandræði? Fokheldisvottorð?
Blankur?“ Baddi stóð upp og sagði sljólega: „Ég
næ því varla í kvöld og þá liggur víst ekkert á. Lánið
kemur þá einhverntíma í rassgati."
Gunnar hló: „Viltu að é reddiðessu.1'
Baddi leit undrandi framan í hann: „Ætlar þú að
hjálpa mér?"
— „Nei, é geri helvítis kofann fokheldan fyrir tíu í
fyrramálið og fæ garöinn hjá þér undir kartöflur
næstu sex árin, allan helvítis garðinn."
Baddi hikaði andartak, „ókei". sagði hann lágt
og gekk í burtu.
Þegar hann kom heim var allt slökkt. Hann af-
klæddi sig hljóðiega frammi á klósetti og strauk
framan úr sér. Það var Ijósrönd undir svefnher-
bergishurðinni. Hann oþnaði og hlakkandi smettió
á hinum unga svíakonungi blasti við honum af for-
síðunni við höfðalagið.
Hann lagðist við hlið konu sinnar og sagði allt af
létta. Hún henti frá sér blaðinu. — Ertu glórulaus,
mannhundur. Hvað með steinabeðið, sólbaðslaut-
ina, terrassinn, gosbrunninn, gulvíðinn og furu-
plönturnar við veginn? — Hvað meö fólk? — Hvað
veróur sagt? . . . „Þarna koma kartöflumóöirin og
rauður íslenskur — vinalegt að sjá þau stikla milli
beðanna upp aó húsinu sínu."
Baddi svaraði: „Heldurðu að það sé betra að láta
húsið út úr höndunum á sér núna? Er betra að fá
ekkert? Við erum BÚIN að selja þessa íbúð." Hann
hló kuldalega. — „Og svo getur ekki nokkur
mannlegur máttur gert bygginguna fokhelda fyrir
tíu í fyrramálið." Hann vafði sig betur inn í sængina,
velti sér á hina og sofnaði von bráðar.
Baddi vaknaði við heita andfýlugusu og hristing.
„Baddi, Baaddi, drífðu þig maður, klukkan er orðin
hálf níu. Við verðum að líta niður í hús áður en við
förum í vinnuna." Hann umlaði og reyndi að fela
höfuðiö í sænginni. Konan hristi hann betur. Hann
skreiddist fram úr rúminu og fór á settið. Þar kúg-
aóist hann nokkrum sinnum yfir skálinni, skolaði
munninn og vætti gljáandi andlitið úr köldu.
Niðri í húsi var allt á fullu. Gunnar hafði greini-
lega verið að alla nóttina, hann var ber að ofan og
löðursveittur. Tröllaukinn, svartur og gljáandi
hundur aðstoðaði hann. Hundurinn tók niður-
sneidd borðin í kjaftinn og lagði þau upp að
norðurhliðinni. Gunnar negldi og negldi með risa-
stórum hamri.
Konan þreif í hönd Badda — hann klárar meir-
aðsegja fyrir níu.
Það stríkkaði á kjálkavöðvum hans. — „Við get-
um þá að minnsta kosti flutt inn og staðið í skilum."
Konan horfði á hann. — „Skilurðu ekki hvað þú
ert búinn að semja um. Við flytjum í flott timburhús í
landnemastíl með vængjahurðum inn í eldhúsið,
löngu barborði, bitum í loftinu, kamínu og rifflum á
veggjunum. En, hvað verður í kring? Sléttan?
Ræktaður trjágarður? Nei, brúnt kofaræksni með
drullu umhverfis og nokkur fallin og klístruð kart-
öflugrös á víð og dreif." Konan horfði á smíðarnar,
kingdi . . . kingdi, hún teygði fram höndina í átt til
Gunnars og bærði örlítið varirnar án þess að
nokkurt hljóð heyrðist. Baddi togaði í aðra kápu-
ermi hennar en hún renndi kápunni af öxlum sér
og lét hana detta á jörðina. Hann leit á hana furðu
lostinn. Hún lét skína í tennurnar skaut fram
mjöðmunum og stundi: GUNNAHR — GUNNAHR
sagði hún hærra hásri röddu, hneppti frá efstu töl-
unum á sloppnum og togaði í undirkjólinn þannig
að hvít heljarstór, slapandi brjóstin komu í Ijós.
Nú gerðist margt í senn. Hundurinn leit snöggt til
þeirra og stökk síðan frá húshliðinni með sþerrt
eyru. Spýtan, sem hann hafði stutt með loppunum
skrikaði til og Gunnar barði af þunga á handar-
bakið á sér. Gunnar æjaði, hundurinn kom hlaup-
andi í átt til þeirra með hausinn niðri við jörð. Konan
16